ترامپ در میان شعارهای «دستگیرش کنید»، هو شد
۷ آبان ۱۳۹۸
تحریم-مشترک-آمریکا-و-شش-کشور-عربی
تحریم مشترک آمریکا و شش کشور عربی علیه ایران و گروه‌های مقاومت
۷ آبان ۱۳۹۸
ترامپ در میان شعارهای «دستگیرش کنید»، هو شد
۷ آبان ۱۳۹۸
تحریم-مشترک-آمریکا-و-شش-کشور-عربی
تحریم مشترک آمریکا و شش کشور عربی علیه ایران و گروه‌های مقاومت
۷ آبان ۱۳۹۸

امیال و وسواس نفتی ترامپ ، جنایتی جنگی است



منبع: slate
نویسنده: WILLIAM SALETAN
تاریخ انتشار: 29 اکتبر 2019

هر بار آمریکا در امور خاورمیانه مداخله می‌کند، دشمنانمان ما را به جهان‌خواری (امپریالیسم) متهم می‌کنند. آن‌ها دربارۀ ما می‌گویند که آمریکایی ها چندان اهمیتی به دموکراسی و حقوق بشر نمی‌دهند و فقط می‌خواهند ثروت عرب‌ها را چپاول کنند. حالا این دشمنان در جنگِ تبلیغیِ پروپاگانداییِ خود متحدی یافته‌اند: رئیس‌جمهور دونالد ترامپ. ترامپ به جهان می‌گوید که هدفِ ایالات متحده به‌دست‌آوردنِ نفتِ سوریه است.

جهان‌خواریِ آمریکایی ، موضوعی هرساله بین کسانی است که برای تروریست‌ها نیرو جذب می‌کنند. در سال 2005، ویدئویی از القاعده گفت که دولتِ جورج دبلیو بوش به عراق تجاوز نظامی کرد «تا کنترلِ سرزمین‌های نفت‌خیزِ منطقه را به دست آورد». در سال 2009، ویدئوی جهادیِ دیگری ایالات متحده را متهم به تبانی با دوستانِ عرب کرد «برای چپاولِ ثروت‌های مسلمانان، به‌ویژه نفت». در سال 2015، القاعده مسلمانان را مجبور کرد تا به کمکِ رزمندگانِ القاعده بروند که برخلافِ آمریکا، «برای نفت یا منافع امپریالیسمی» نمی‌جنگیدند.

ترامپ از آمریکا در برابر این اتهام دفاع کرد. پیش از اینکه رئیس‌جمهور شود، ترامپ گفته بود که ایالات متحده باید ( بخاطر حضور نظامی اش ) نفت عراق و لیبی «تصاحب کند». در روز شنبه، ترامپ این موضوع را دربارۀ نفت سوریه نیز اعلام کرد. او با این اظهارا نظر شرایطی را تغییر داد که باید به پیروزی ختم می‌شد: اعلامِ خبر کشته‌شدنِ ابوبکر البغدادی، رهبر داعش، به‌دستِ نیروهای آمریکایی را به فاجعه‌ای در زمینۀ وجهۀ عمومی تبدیل کرد. بعد از مقدمه‌ای کوتاه، رئیس‌جمهور برای حدود 40 دقیقه سخنرانی‌ فی‌البداهه دربارۀ حمله و علتِ حضورِ نیروهای نظامیِ ایالات متحده در سوریه داشت. در آن زمان، 2 بار به تروریسم اشاره کرد و در عوض 22 بار از نفت سوریه سخن گفت.



دو دلیل منطقی برای محافظت از امکاناتِ نفتی در شمال سوریه وجود دارد. دلیل اول جلوگیری از دستیابی یا تخریب آن‌ها به‌دستِ داعش است. دلیل دوم محافظت از تواناییِ متحدانِ سرخوردۀ ما یعنی کردهای سوریه در استفاده از نفت است. ترامپ دلیل سومی را اضافه کرد که غیرمنطقی است:

 پول‌درآوردن برای ایالات متحده. ترامپ در روز یک‌شنبه گفت: «ما هم باید بتوانیم کمی [نفت] برای خود برداریم.» او استدلال کرد که به آمریکا حق داده می‌شود «برای همۀ بیلیون‌هادلاری که در خاورمیانه خرج کردیم، بازپرداخت دریافت کند». ترامپ گفت این کاری است که باید در عراق هم می‌کردیم. اگر اهرم فشارمان را در عراق استفاده می‌کردیم تا «پول زیادی» بخواهیم، عراق «با ما بسیار متفاوت‌تر رفتار می‌کرد»، منظورش فرمانبردارانه‌تر بود.

در عراق، دولت بوش و متحدانش صندوقی مستقل با نام صندوق توسعه برای عراق تشکیل دادند. این صندوق، درآمدهای نفتیِ عراق را جمع می‌کرد و آن‌ها را از گزندِ بهره‌برداری‌های بررسی‌نشدۀ نیروهای اشغال‌گر محافظت می‌کرد و در نهایت به شورای امنیت سازمان ملل واگذار می‌کرد. ترامپ چنین محذوریتِ اخلاقی‌ ندارد. او دربارۀ نفت سوریه همچون نفت آمریکا صحبت می‌کند. ترامپ در روز جمعه لاف‌زنی کرد که «ما نفتِ خیلی زیادی داریم»، البته داشت به میدان‌های نفتی سوریه اشاره می‌کرد. «ما مسئولیت نفت را بر عهده گرفتیم. اتفاقات معرکۀ زیادی در این کشور در حالِ رخ‌دادن هستند.»

به نظرِ ترامپ، چون این نفتِ ماست، ما باید تصمیم بگیریم چه کسی به آن دسترسی داشته باشد و از آن بهره‌برداری کند. او در روز یک‌شنبه حکم داد که اگر افراد دیگری بخشی از آن نفت را می‌خواهد، با آن‌ها «یا سر معامله‌ای به توافق می‌رسیم یا ما با نیروی نظامی آن‌ها را متوقف می‌کنیم».

 رئیس‌جمهور با علاقه‌ای خاص به بازسازی و پولی‌کردنِ میدان‌های نفتی صحبت کرد. ترامپ توضیح داد که «بسیاری از ماشین‌آلات از کار افتاده‌اند» اما با سرمایه‌گذاری‌های مناسب، ایالات متحده می‌تواند استخراج «و گسترش این ثروت» را انجام دهد. هفتۀ گذشته در یکی از جلسه‌های هیئت دولت، ترامپ پیشنهاد داد تا «با کردها همکاری‌ انجام دهیم» و ظاهراً منظورش نوعی توافق برای کسب امتیاز یا تقسیمِ درآمدها بود تا «آن‌ها کمی نقدینگی داشته باشند».

ترامپ شرکای حقوقیِ خاصی را در ذهن دارد. ترامپ در روز یک‌شنبه توضیح داد: «کاری که هدف من است، شاید، معامله با اکسون موبیل (ExxonMobil) یا یکی از شرکت‌های معرکه‌مان باشد تا به آن‌جا برود و این کار را به‌درستی انجام دهد.»

 اولین وزیر امور خارجۀ دولت ترامپ، رکس تیلرسون، مدیرعاملِ اکسون موبیل بود. به نظرِ ترامپ، زندگیِ نیروهای نظامیِ آمریکا و پولی که مالیات‌پردازانِ آمریکایی در خاورمیانه هزینه کرده‌اند، باید بازگردد، آن هم به روشی که غول‌های نفتیِ آمریکا دوست دارند. ترامپ انتقاد کرد که در عراق از قراردادهای استخراج نفت «برخی شرکت‌های نفتی از دیگر کشورها، بالاخره ما کار را انجام دادیم، منفعت می‌برند». او اعتراض کرد: «ما وارد [عراق] می‌شویم، ما هزاران‌نفر کُشته می‌دهیم، تریلیون‌ها دلار هزینه می‌کنیم، و شرکت‌های ما حتی منفعتی از قراردادهای استخراج نفت نمی‌برند.»



رئیس‌جمهور فقط تمرکزش را روی نفت نگذاشته بود. او این را نیز روشن کرد که به هیچ موضوع دیگری در منطقه اهمیت نمی‌دهد. در روز یک‌شنبه، واشنگتن پست ماجرایی را منتشر کرد که در آن چند مقام ایالات متحده گفته بودند که در رایزنی‌های پشت پرده، ترامپ تقریباً با هر بحث و دلیلی دربارۀ نگه‌داشتنِ نیروهای نظامی در سوریه مخالفت کرد: برقراریِ ثبات؛ محافظت از متحدانمان؛ سدّ راه دشمنانمان شدن. امل فقط یک بحث نهایتاً او را راضی کرد: نفت.

ترامپ در ملاءعام این تصویرِ فسادآمیز از خود را ثابت کرده است. در جلسۀ هفتۀ پیش هیئت دولت، ترامپ استدلال کرد که محافظت از کردها ارزشِ صف‌آراییِ نیروهای نظامی آمریکا را نداشت. او گفت:

 «ما نفت را به دست آوردیم، غیر از این هیچ دلیل دیگری برای آن [ارسال نیروهای نظامی] وجود ندارد

رفتار حریصانۀ ترامپ دارد دولت و حزبش را آلوده می‌کند. در روز یک‌شنبه، از مشاور امنیت ملی ترامپ، روبرت اوبراین (Robert O’Brien)، پرسیدند آیا کردهای سوریه همچنان همۀ درآمدهای میدان‌های نفتیِ موجود در قلمروی خودشان را دریافت خواهند کرد. اوبراین گفت: «باید این موضوع را حل کنیم، همان طور که رئیس‌جمهور گفت، قرار است در آینده معامله‌هایی باشند که انجام شوند.»

 سناتور لیندسی گراهام (Lindsey Graham)، مهرۀ اصلیِ ترامپ در سیاست خارجی در کنگره، تایید کرد که ایالات متحده حق دارد «بخشی از درآمدهای فروش نفت‌ها [ی سوریه] را استفاده کند تا هزینۀ مسئولیت‌های نظامی ما در سوریه را پرداخت کند». در کنفرانسی خبری در روز یک‌شنبه، گراهام پیشنهاد ترامپ برای «مدرنیزه‌کردنِ میدان‌های نفتی» و «افزایش درآمد» و خلق همکاریِ تجاریِ «بُرد-بُرد» با کردها را تحسین کرد.


همۀ این طرح، غیرقانونی است. در واقع، این جنایتی جنگی است. این کار، حدودِ ده‌ها قانون و معاهدۀ بین‌المللی را نقض می‌کند، همچون کنوانسیون چهارم ژنو را. حتی تحت خوشبینانه‌ترین خوانشِ قانون بین‌المللی، ما در جنگ با داعش هستیم، نه با حکومت سوریه؛ پس هیچ حقی نداریم که مدعیِ نفت سوریه شویم. به‌علاوه، جدای از غیراخلاقی و غیرقانونی بودن، ایدۀ ترامپ از نظر تجاری احمقانه است. در مقایسه با پولی که بازمی‌گردد، ما پول بیشتری را صرف تعمیر و به‌روزرسانی و حفاظت از میدان‌های نفتی و پالایشگاه‌ها خواهیم کرد، جان‌های بیشتری که فدا خواهند شد هم بماند!

از منظر وجهۀ عمومی نیز به تصویر ما خدشه وارد شده است. دشمنانِ ما دارند لاف‌زنی‌های رئیس‌جمهور را به بادِ نقد می‌گیرند. وزیر دفاع روسیه می‌گوید: «کاری که واشنگتن دارد انجام می‌دهد، مصادره و کنترل میدان‌های نفتی در شرق سوریه تحت نظارتِ نظامی‌اش، فقط نمونه‌ای تمام‌عیار از دزدیِ بین‌المللی از یک کشور است.» خبرگزاریِ دولتیِ ایران می‌گوید صف‌آراییِ آمریکایی‌ها در میدان‌های نفتی از نظر «تحلیل‌گران» فقط «بهانه‌ای است برای تحمیل‌کردنِ کنترل خود بر درآمدهای نفتیِ سوریه» است. حتی مسئولان ایالات متحده که برای بوش در طی جنگ عراق کار می‌کردند، فانتزی‌های دزدیِ نفتیِ ترامپ را «وحشیانه» نامیده‌اند.

ترامپ تاریخچه‌ای طولانی‌مدت در کمک به تبهکارانِ بین‌المللی که دشمنانمان را نیز شامل می‌شوند، دارد. او ادعاهای روسیه دربارۀ کریمه، تهمت‌های ترکیه علیه کرد‌ها، حملات کرۀ شمالی به مسئولان آمریکایی و دروغ‌های عربستان سعودی دربارۀ قتلِ شهروندِ ایالات متحده را با آغوش باز پذیرفته است. حالا ترامپ دارد به جهادگران کمک می‌کند تا به ایالات متحده تهمتِ دزد نفتیِ چپاولگر بزنند. این هدیۀ خداحافظیِ ترامپ به ابوبکر البغدادی است.

مطالب مرتبط



امیال و وسواس نفتی ترامپ ، جنایتی جنگی است



منبع: slate
نویسنده: WILLIAM SALETAN

هر بار آمریکا در امور خاورمیانه مداخله می‌کند، دشمنانمان ما را به جهان‌خواری (امپریالیسم) متهم می‌کنند. آن‌ها دربارۀ ما می‌گویند که آمریکایی ها چندان اهمیتی به دموکراسی و حقوق بشر نمی‌دهند و فقط می‌خواهند ثروت عرب‌ها را چپاول کنند. حالا این دشمنان در جنگِ تبلیغیِ پروپاگانداییِ خود متحدی یافته‌اند: رئیس‌جمهور دونالد ترامپ. ترامپ به جهان می‌گوید که هدفِ ایالات متحده به‌دست‌آوردنِ نفتِ سوریه است.

جهان‌خواریِ آمریکایی ، موضوعی هرساله بین کسانی است که برای تروریست‌ها نیرو جذب می‌کنند. در سال 2005، ویدئویی از القاعده گفت که دولتِ جورج دبلیو بوش به عراق تجاوز نظامی کرد «تا کنترلِ سرزمین‌های نفت‌خیزِ منطقه را به دست آورد». در سال 2009، ویدئوی جهادیِ دیگری ایالات متحده را متهم به تبانی با دوستانِ عرب کرد «برای چپاولِ ثروت‌های مسلمانان، به‌ویژه نفت». در سال 2015، القاعده مسلمانان را مجبور کرد تا به کمکِ رزمندگانِ القاعده بروند که برخلافِ آمریکا، «برای نفت یا منافع امپریالیسمی» نمی‌جنگیدند.

ترامپ از آمریکا در برابر این اتهام دفاع کرد. پیش از اینکه رئیس‌جمهور شود، ترامپ گفته بود که ایالات متحده باید ( بخاطر حضور نظامی اش ) نفت عراق و لیبی «تصاحب کند». در روز شنبه، ترامپ این موضوع را دربارۀ نفت سوریه نیز اعلام کرد. او با این اظهارا نظر شرایطی را تغییر داد که باید به پیروزی ختم می‌شد: اعلامِ خبر کشته‌شدنِ ابوبکر البغدادی، رهبر داعش، به‌دستِ نیروهای آمریکایی را به فاجعه‌ای در زمینۀ وجهۀ عمومی تبدیل کرد. بعد از مقدمه‌ای کوتاه، رئیس‌جمهور برای حدود 40 دقیقه سخنرانی‌ فی‌البداهه دربارۀ حمله و علتِ حضورِ نیروهای نظامیِ ایالات متحده در سوریه داشت. در آن زمان، 2 بار به تروریسم اشاره کرد و در عوض 22 بار از نفت سوریه سخن گفت.



دو دلیل منطقی برای محافظت از امکاناتِ نفتی در شمال سوریه وجود دارد. دلیل اول جلوگیری از دستیابی یا تخریب آن‌ها به‌دستِ داعش است. دلیل دوم محافظت از تواناییِ متحدانِ سرخوردۀ ما یعنی کردهای سوریه در استفاده از نفت است. ترامپ دلیل سومی را اضافه کرد که غیرمنطقی است:

 پول‌درآوردن برای ایالات متحده. ترامپ در روز یک‌شنبه گفت: «ما هم باید بتوانیم کمی [نفت] برای خود برداریم.» او استدلال کرد که به آمریکا حق داده می‌شود «برای همۀ بیلیون‌هادلاری که در خاورمیانه خرج کردیم، بازپرداخت دریافت کند». ترامپ گفت این کاری است که باید در عراق هم می‌کردیم. اگر اهرم فشارمان را در عراق استفاده می‌کردیم تا «پول زیادی» بخواهیم، عراق «با ما بسیار متفاوت‌تر رفتار می‌کرد»، منظورش فرمانبردارانه‌تر بود.

در عراق، دولت بوش و متحدانش صندوقی مستقل با نام صندوق توسعه برای عراق تشکیل دادند. این صندوق، درآمدهای نفتیِ عراق را جمع می‌کرد و آن‌ها را از گزندِ بهره‌برداری‌های بررسی‌نشدۀ نیروهای اشغال‌گر محافظت می‌کرد و در نهایت به شورای امنیت سازمان ملل واگذار می‌کرد. ترامپ چنین محذوریتِ اخلاقی‌ ندارد. او دربارۀ نفت سوریه همچون نفت آمریکا صحبت می‌کند. ترامپ در روز جمعه لاف‌زنی کرد که «ما نفتِ خیلی زیادی داریم»، البته داشت به میدان‌های نفتی سوریه اشاره می‌کرد. «ما مسئولیت نفت را بر عهده گرفتیم. اتفاقات معرکۀ زیادی در این کشور در حالِ رخ‌دادن هستند.»

به نظرِ ترامپ، چون این نفتِ ماست، ما باید تصمیم بگیریم چه کسی به آن دسترسی داشته باشد و از آن بهره‌برداری کند. او در روز یک‌شنبه حکم داد که اگر افراد دیگری بخشی از آن نفت را می‌خواهد، با آن‌ها «یا سر معامله‌ای به توافق می‌رسیم یا ما با نیروی نظامی آن‌ها را متوقف می‌کنیم».

 رئیس‌جمهور با علاقه‌ای خاص به بازسازی و پولی‌کردنِ میدان‌های نفتی صحبت کرد. ترامپ توضیح داد که «بسیاری از ماشین‌آلات از کار افتاده‌اند» اما با سرمایه‌گذاری‌های مناسب، ایالات متحده می‌تواند استخراج «و گسترش این ثروت» را انجام دهد. هفتۀ گذشته در یکی از جلسه‌های هیئت دولت، ترامپ پیشنهاد داد تا «با کردها همکاری‌ انجام دهیم» و ظاهراً منظورش نوعی توافق برای کسب امتیاز یا تقسیمِ درآمدها بود تا «آن‌ها کمی نقدینگی داشته باشند».

ترامپ شرکای حقوقیِ خاصی را در ذهن دارد. ترامپ در روز یک‌شنبه توضیح داد: «کاری که هدف من است، شاید، معامله با اکسون موبیل (ExxonMobil) یا یکی از شرکت‌های معرکه‌مان باشد تا به آن‌جا برود و این کار را به‌درستی انجام دهد.»

 اولین وزیر امور خارجۀ دولت ترامپ، رکس تیلرسون، مدیرعاملِ اکسون موبیل بود. به نظرِ ترامپ، زندگیِ نیروهای نظامیِ آمریکا و پولی که مالیات‌پردازانِ آمریکایی در خاورمیانه هزینه کرده‌اند، باید بازگردد، آن هم به روشی که غول‌های نفتیِ آمریکا دوست دارند. ترامپ انتقاد کرد که در عراق از قراردادهای استخراج نفت «برخی شرکت‌های نفتی از دیگر کشورها، بالاخره ما کار را انجام دادیم، منفعت می‌برند». او اعتراض کرد: «ما وارد [عراق] می‌شویم، ما هزاران‌نفر کُشته می‌دهیم، تریلیون‌ها دلار هزینه می‌کنیم، و شرکت‌های ما حتی منفعتی از قراردادهای استخراج نفت نمی‌برند.»



رئیس‌جمهور فقط تمرکزش را روی نفت نگذاشته بود. او این را نیز روشن کرد که به هیچ موضوع دیگری در منطقه اهمیت نمی‌دهد. در روز یک‌شنبه، واشنگتن پست ماجرایی را منتشر کرد که در آن چند مقام ایالات متحده گفته بودند که در رایزنی‌های پشت پرده، ترامپ تقریباً با هر بحث و دلیلی دربارۀ نگه‌داشتنِ نیروهای نظامی در سوریه مخالفت کرد: برقراریِ ثبات؛ محافظت از متحدانمان؛ سدّ راه دشمنانمان شدن. امل فقط یک بحث نهایتاً او را راضی کرد: نفت.

ترامپ در ملاءعام این تصویرِ فسادآمیز از خود را ثابت کرده است. در جلسۀ هفتۀ پیش هیئت دولت، ترامپ استدلال کرد که محافظت از کردها ارزشِ صف‌آراییِ نیروهای نظامی آمریکا را نداشت. او گفت:

 «ما نفت را به دست آوردیم، غیر از این هیچ دلیل دیگری برای آن [ارسال نیروهای نظامی] وجود ندارد

رفتار حریصانۀ ترامپ دارد دولت و حزبش را آلوده می‌کند. در روز یک‌شنبه، از مشاور امنیت ملی ترامپ، روبرت اوبراین (Robert O’Brien)، پرسیدند آیا کردهای سوریه همچنان همۀ درآمدهای میدان‌های نفتیِ موجود در قلمروی خودشان را دریافت خواهند کرد. اوبراین گفت: «باید این موضوع را حل کنیم، همان طور که رئیس‌جمهور گفت، قرار است در آینده معامله‌هایی باشند که انجام شوند.»

 سناتور لیندسی گراهام (Lindsey Graham)، مهرۀ اصلیِ ترامپ در سیاست خارجی در کنگره، تایید کرد که ایالات متحده حق دارد «بخشی از درآمدهای فروش نفت‌ها [ی سوریه] را استفاده کند تا هزینۀ مسئولیت‌های نظامی ما در سوریه را پرداخت کند». در کنفرانسی خبری در روز یک‌شنبه، گراهام پیشنهاد ترامپ برای «مدرنیزه‌کردنِ میدان‌های نفتی» و «افزایش درآمد» و خلق همکاریِ تجاریِ «بُرد-بُرد» با کردها را تحسین کرد.


همۀ این طرح، غیرقانونی است. در واقع، این جنایتی جنگی است. این کار، حدودِ ده‌ها قانون و معاهدۀ بین‌المللی را نقض می‌کند، همچون کنوانسیون چهارم ژنو را. حتی تحت خوشبینانه‌ترین خوانشِ قانون بین‌المللی، ما در جنگ با داعش هستیم، نه با حکومت سوریه؛ پس هیچ حقی نداریم که مدعیِ نفت سوریه شویم. به‌علاوه، جدای از غیراخلاقی و غیرقانونی بودن، ایدۀ ترامپ از نظر تجاری احمقانه است. در مقایسه با پولی که بازمی‌گردد، ما پول بیشتری را صرف تعمیر و به‌روزرسانی و حفاظت از میدان‌های نفتی و پالایشگاه‌ها خواهیم کرد، جان‌های بیشتری که فدا خواهند شد هم بماند!

از منظر وجهۀ عمومی نیز به تصویر ما خدشه وارد شده است. دشمنانِ ما دارند لاف‌زنی‌های رئیس‌جمهور را به بادِ نقد می‌گیرند. وزیر دفاع روسیه می‌گوید: «کاری که واشنگتن دارد انجام می‌دهد، مصادره و کنترل میدان‌های نفتی در شرق سوریه تحت نظارتِ نظامی‌اش، فقط نمونه‌ای تمام‌عیار از دزدیِ بین‌المللی از یک کشور است.» خبرگزاریِ دولتیِ ایران می‌گوید صف‌آراییِ آمریکایی‌ها در میدان‌های نفتی از نظر «تحلیل‌گران» فقط «بهانه‌ای است برای تحمیل‌کردنِ کنترل خود بر درآمدهای نفتیِ سوریه» است. حتی مسئولان ایالات متحده که برای بوش در طی جنگ عراق کار می‌کردند، فانتزی‌های دزدیِ نفتیِ ترامپ را «وحشیانه» نامیده‌اند.

ترامپ تاریخچه‌ای طولانی‌مدت در کمک به تبهکارانِ بین‌المللی که دشمنانمان را نیز شامل می‌شوند، دارد. او ادعاهای روسیه دربارۀ کریمه، تهمت‌های ترکیه علیه کرد‌ها، حملات کرۀ شمالی به مسئولان آمریکایی و دروغ‌های عربستان سعودی دربارۀ قتلِ شهروندِ ایالات متحده را با آغوش باز پذیرفته است. حالا ترامپ دارد به جهادگران کمک می‌کند تا به ایالات متحده تهمتِ دزد نفتیِ چپاولگر بزنند. این هدیۀ خداحافظیِ ترامپ به ابوبکر البغدادی است.

مطالب مرتبط