نگارنده چند روزِ گذشته را صرفِ مطالعه ی نطق های آغازینِ رؤسای جمهورِ آمریکا، از جورج واشینگتن (1789) بدین‌سو کرده ام. و متوجه شدم که این سخنان تقریباً همیشه شاکله ی یکسانی داشته اند.
آغازِ آنها صحبت درباره ی اهمیتِ وحدت در کشور است (غالباً در قالبِ یادکردی از مفهومِ آمریکا و انتقالِ صلح آمیزِ قدرت). گاهی هم تلاش می شود تا روایتِ رایج از سرگذشتِ آمریکا در قالبِ جدیدی بیان گردد.
بخشِ اصلیِ سخنرانی تقریباً همیشه با مقدمه چینی همراه است، و آن عبارت است از بزرگترین مشکلی که کشورِ آمریکا با آن مواجه است.
از جورج واشینگتن گرفته تا باراک اوباما وضع به همین منوال بوده. نطقِ آغازینِ هردوی اینان بزرگترین مشکلی که در کشور می دیدند را هدف گرفته بود (گرچه ماهیتِ این مشکلات خیلی متفاوت بوده است). من همینطور که این نطق ها را می خواندم، «اصلی ترین مشکل» از لسانِ هر رئیس جمهور را استخراج کردم تا ببینم در طولِ سالیان چه تغییری کرده است و از دونالد ترامپ، رئیس جمهورِ جدیدِ آمریکا چه انتظاری باید داشت.
این نمودار نشان می دهد که نزدِ نخستین رؤسای جمهورِ آمریکا، دموکراسی و تفکیکِ قوا تا چه پایه اهمیت داشته است. جان آدامز در موردِ حفظِ «قداستِ آزادی، عدالت، ارزشها و انتخاباتِ مستقل» سخن گفته بود. و ویلیام هنری هریسون نگرانِ قدرت گرفتنِ بیش از حدِ قوه ی مجریه بود، و لذا سوگند خورد که فقط یک دوره رئیس جمهور بماند.
در دهه های اخیر، رؤسای جمهور از مسائلِ اقتصادی و داخلی به عنوانِ نخستین چالشِ پیشِ روی آمریکا یاد کرده اند. از لحنِ پر آب و تابِ ترامپ در انتخابات چنین بر می آید که وی نیز چنین خواهد کرد.
اما بخشِ کارسازترِ این نطق ها غالباً آنجایی است که رؤسای جمهور تلاش می کنند تا روایتِ خاصی از جایگاهِ گذشته و حالِ آمریکاییان داشته باشند. این روایت معمولاً وحدت‌بخش است – و شاملِ اکثرِ تجربه های آمریکاییان در ازمنه ی اخیر می گردد. این روشی است که با استفاده از آن، بزرگترین مشکلِ کشور توجیه می شود و نگرش ها تغییر می کند.
این احتمالاً جذاب ترین بخشِ نطقِ ترامپ باشد. وی هنوز که شروع به کار نکرده است، رئیس جمهوری به شدت نامحبوب است، و روایتهای او تاکنون درباره ی نحوه ی سقوطِ آمریکا از روزگارِ طلاییِ خویش بوده است. بعید است او از این روایت فاصله بگیرد. لذا نباید انتظار داشت که نطقِ او با چیزی غیر از آن آغاز شود. اما از آنجایی که این مبحث خیلی کلی است، باید دید که پس از آن به چه مبحثی ورود خواهد کرد. خدماتِ درمانی؟ تجارت؟ یا مهاجرت؟
نگارنده چند روزِ گذشته را صرفِ مطالعه ی نطق های آغازینِ رؤسای جمهورِ آمریکا، از جورج واشینگتن (1789) بدین‌سو کرده ام. و متوجه شدم که این سخنان تقریباً همیشه شاکله ی یکسانی داشته اند.
آغازِ آنها صحبت درباره ی اهمیتِ وحدت در کشور است (غالباً در قالبِ یادکردی از مفهومِ آمریکا و انتقالِ صلح آمیزِ قدرت). گاهی هم تلاش می شود تا روایتِ رایج از سرگذشتِ آمریکا در قالبِ جدیدی بیان گردد.
بخشِ اصلیِ سخنرانی تقریباً همیشه با مقدمه چینی همراه است، و آن عبارت است از بزرگترین مشکلی که کشورِ آمریکا با آن مواجه است.
از جورج واشینگتن گرفته تا باراک اوباما وضع به همین منوال بوده. نطقِ آغازینِ هردوی اینان بزرگترین مشکلی که در کشور می دیدند را هدف گرفته بود (گرچه ماهیتِ این مشکلات خیلی متفاوت بوده است). من همینطور که این نطق ها را می خواندم، «اصلی ترین مشکل» از لسانِ هر رئیس جمهور را استخراج کردم تا ببینم در طولِ سالیان چه تغییری کرده است و از دونالد ترامپ، رئیس جمهورِ جدیدِ آمریکا چه انتظاری باید داشت.
این نمودار نشان می دهد که نزدِ نخستین رؤسای جمهورِ آمریکا، دموکراسی و تفکیکِ قوا تا چه پایه اهمیت داشته است. جان آدامز در موردِ حفظِ «قداستِ آزادی، عدالت، ارزشها و انتخاباتِ مستقل» سخن گفته بود. و ویلیام هنری هریسون نگرانِ قدرت گرفتنِ بیش از حدِ قوه ی مجریه بود، و لذا سوگند خورد که فقط یک دوره رئیس جمهور بماند.
در دهه های اخیر، رؤسای جمهور از مسائلِ اقتصادی و داخلی به عنوانِ نخستین چالشِ پیشِ روی آمریکا یاد کرده اند. از لحنِ پر آب و تابِ ترامپ در انتخابات چنین بر می آید که وی نیز چنین خواهد کرد.
اما بخشِ کارسازترِ این نطق ها غالباً آنجایی است که رؤسای جمهور تلاش می کنند تا روایتِ خاصی از جایگاهِ گذشته و حالِ آمریکاییان داشته باشند. این روایت معمولاً وحدت‌بخش است – و شاملِ اکثرِ تجربه های آمریکاییان در ازمنه ی اخیر می گردد. این روشی است که با استفاده از آن، بزرگترین مشکلِ کشور توجیه می شود و نگرش ها تغییر می کند.
این احتمالاً جذاب ترین بخشِ نطقِ ترامپ باشد. وی هنوز که شروع به کار نکرده است، رئیس جمهوری به شدت نامحبوب است، و روایتهای او تاکنون درباره ی نحوه ی سقوطِ آمریکا از روزگارِ طلاییِ خویش بوده است. بعید است او از این روایت فاصله بگیرد. لذا نباید انتظار داشت که نطقِ او با چیزی غیر از آن آغاز شود. اما از آنجایی که این مبحث خیلی کلی است، باید دید که پس از آن به چه مبحثی ورود خواهد کرد. خدماتِ درمانی؟ تجارت؟ یا مهاجرت؟
