واکنش پمپئو به تعیین پاداش برای اخلال در کار سپاه: اولین بار است که چنین اقدامی را علیه نهاد دولتی به کار می گیریم
۱۴ شهریور ۱۳۹۸
تلفات طوفان سهمگین دوریان به ۳۰ نفر رسید
۱۴ شهریور ۱۳۹۸
واکنش پمپئو به تعیین پاداش برای اخلال در کار سپاه: اولین بار است که چنین اقدامی را علیه نهاد دولتی به کار می گیریم
۱۴ شهریور ۱۳۹۸
تلفات طوفان سهمگین دوریان به ۳۰ نفر رسید
۱۴ شهریور ۱۳۹۸
آمریکا 360

آزمایش های فضایی ناموفق آمریکا

راه طی شده ی آمریکا در دستیابی به قله های دانش فضانوری چه بوده است ؟




سال های زیادی از شروع پروژه ی فضایی ایران و تلاش ایران برای ورود به باشگاه فضایی نمی گذرد. در این سال ها معدود آزمایش های فضایی ایران شاهد موفقیت ها و شکست هایی به دلایل مختلف بوده است .

پرتاب یک موشک همواره با ریسک های زیادی همراه بوده و مرز بین شکست و پیروزی در این پرتاب ها از مو هم باریک تر است بطوری که اگر همه چیز طبق برنامه پیش نرود احتمال وقوع یک فاجعه دور از ذهن نیست. بعضی وقت ها کوچک ترین اشتباه ممکن است به انفجار موشک بیانجامد – و غم انگیزتر آن که ممکن است تمام کارکنان جانشان را از دست بدهند. این شکست ها جزیی طبیعی از مسیر دستیابی به موفقیت در این عرصه پیچیده و هایتک است .

در این مطلب می خواهیم نگاهی بیندازیم به مسیری که آمریکا در عرصه دستیابی به فضا طی کرده است .

آمریکا برنامه ی فضایی خود را مشخصاً از سال های 1960 آغاز کرده است و در این راه شکست های زیادی همراه با تلفات انسانی متحمل شده . در دهه شصت میلادی ، ماموریت های فضایی آمریکا  باعث مرگ بیش از 20 فضانورد شده اند. آخرین فاجعه مربوط است به ماموریت شاتل فضایی کلمبیا STS-107 در سال 2003، که ناسا را مجبور کرد که بمدت بیش از دو سال برنامه شاتل فضایی اش را متوقف کند.

در 40 سال اخیر، پرتاب بسیاری از شاتل های فضایی، راکت ها، ماهواره ها، تلسکوپ ها و سطح نورد ها که گستره گیتی را مورد کاوش قرار داده اند، با شکست مواجه شده است. در این جا با چند مورد از پرهزینه ترین شکست ها آشنا می شویم.

مرتب کردن و تهیه آمار مربوط به شکست ماموریت های فضایی ناسا کار آسانی نیست اما  ما توانستیم لیستی از ارقام و آمار مربوط به آزمایش های فضایی آمریکا را با استفاده از اطلاعات موجود در این منبع بدست بیاوریم. لیست زیر به میزان ماموریت های فضایی ناموفق آمریکا در هر دهه نسبت به کل آزمایش های های آن دوره می پردازد:



همانطور که میبینید آمریکا در ابتدای مسیر خود نزدیک به 60 درصد آزمایش هایش با شکست مواجه شده است اما این شکست ها عاملی برای دلسرد شدن دانشمندان این کشور و تعطیلی برنامه ی فضایی این کشور نشده و آن ها توانسته اند در طول نزدیک به 50 سال میزان موفقیت ماموریت های فضایی خود را به 96 درصد برسانند .

جالب است بدانید هر روز تاخیر در پرتاب یک شاتل فضایی حدود 1.3 میلیون دلار خرج روی دست آمریکایی ها می گذارد و هر پوند از وزن یک محموله فضایی تقریبا 20.000 دلار ارزش دارد.

ناسا این طور برآورد کرده که هر ماموریت یک شاتل فضایی به طور میانگین حدود 450 میلیون دلار هزینه دربردارد. وبسایت اینترنتی  Space.comاظهار می دارد هزینه های مربوطه از این مقدار نیز بیشتر بوده و به 1.6 میلیارد دلار می رسد. در هر حال، هر گونه تاخیر و یا اشتباه در راه اندازی و پرتاب موشک ها به مردم عادی که هزینه های این گونه عملیات را از طریق مالیاتهایشان تامین می کنند، خسارت وارد می کند.

آزمایش های فضایی اولیه ناموفق آمریکا



در ادامه مواردی از آزمایش های ناموفق فضایی آمریکا را مرور می کنیم
 
آمریکا 360

آزمایش های فضایی ناموفق آمریکا

راه طی شده ی آمریکا در دستیابی به قله های دانش فضانوری چه بوده است ؟



سال های زیادی از شروع پروژه ی فضایی ایران و تلاش ایران برای ورود به باشگاه فضایی نمی گذرد. در این سال ها معدود آزمایش های فضایی ایران شاهد موفقیت ها و شکست هایی به دلایل مختلف بوده است .

پرتاب یک موشک همواره با ریسک های زیادی همراه بوده و مرز بین شکست و پیروزی در این پرتاب ها از مو هم باریک تر است بطوری که اگر همه چیز طبق برنامه پیش نرود احتمال وقوع یک فاجعه دور از ذهن نیست. بعضی وقت ها کوچک ترین اشتباه ممکن است به انفجار موشک بیانجامد – و غم انگیزتر آن که ممکن است تمام کارکنان جانشان را از دست بدهند. این شکست ها جزیی طبیعی از مسیر دستیابی به موفقیت در این عرصه پیچیده و هایتک است .

در این مطلب می خواهیم نگاهی بیندازیم به مسیری که آمریکا در عرصه دستیابی به فضا طی کرده است .

آمریکا برنامه ی فضایی خود را مشخصاً از سال های 1960 آغاز کرده است و در این راه شکست های زیادی همراه با تلفات انسانی متحمل شده . در دهه شصت میلادی ، ماموریت های فضایی آمریکا  باعث مرگ بیش از 20 فضانورد شده اند. آخرین فاجعه مربوط است به ماموریت شاتل فضایی کلمبیا STS-107 در سال 2003، که ناسا را مجبور کرد که بمدت بیش از دو سال برنامه شاتل فضایی اش را متوقف کند.

 در 40 سال اخیر، پرتاب بسیاری از شاتل های فضایی، راکت ها، ماهواره ها، تلسکوپ ها و سطح نورد ها که گستره گیتی را مورد کاوش قرار داده اند، با شکست مواجه شده است. در این جا با چند مورد از پرهزینه ترین شکست ها آشنا می شویم.

مرتب کردن و تهیه آمار مربوط به شکست ماموریت های فضایی ناسا کار آسانی نیست اما  ما توانستیم لیستی از ارقام و آمار مربوط به آزمایش های فضایی آمریکا را با استفاده از اطلاعات موجود در این منبع بدست بیاوریم. لیست زیر به میزان ماموریت های فضایی ناموفق آمریکا در هر دهه نسبت به کل آزمایش های های آن دوره می پردازد:



همانطور که میبینید آمریکا در ابتدای مسیر خود نزدیک به 60 درصد آزمایش هایش با شکست مواجه شده است اما این شکست ها عاملی برای دلسرد شدن دانشمندان این کشور و تعطیلی برنامه ی فضایی این کشور نشده و آن ها توانسته اند در طول نزدیک به 50 سال میزان موفقیت ماموریت های فضایی خود را به 96 درصد برسانند .

جالب است بدانید هر روز تاخیر در پرتاب یک شاتل فضایی حدود 1.3 میلیون دلار خرج روی دست آمریکایی ها می گذارد و هر پوند از وزن یک محموله فضایی تقریبا 20.000 دلار ارزش دارد.

ناسا این طور برآورد کرده که هر ماموریت یک شاتل فضایی به طور میانگین حدود 450 میلیون دلار هزینه دربردارد. وبسایت اینترنتی  Space.comاظهار می دارد هزینه های مربوطه از این مقدار نیز بیشتر بوده و به 1.6 میلیارد دلار می رسد. در هر حال، هر گونه تاخیر و یا اشتباه در راه اندازی و پرتاب موشک ها به مردم عادی که هزینه های این گونه عملیات را از طریق مالیاتهایشان تامین می کنند، خسارت وارد می کند.



آزمایش های فضایی اولیه ناموفق آمریکا



در ادامه مواردی از آزمایش های ناموفق فضایی آمریکا را مرور می کنیم
 

شاتل فضایی چَلِنجِر - ماموریت STS-51-L
1986-01-28

 

 
 

 

شاتل فضایی چَلِنجِر در جریان ماموریت STS-51-L، 73 ثانیه بعد از پرتاب و در حالی که در ارتفاع 15 کیلومتری از سطح زمین قرار داشت، نابود گردید. در این حادثه چلنجر که با سرعت 1.8 ماخ در حال حرکت بود، ناگهان به پهلو و در مسیر حرکت باد تغییر وضعیت داده و بعد از طی مسافتی متلاشی شد. در این سانحه، تمامی هفت سرنشین فضا پیما جان خود را از دست دادند.


 

 

شاتل فضایی کلمبیا - ماموریت STS-107
2003-02-01

 

 
 

 
شاتل فضایی کلمبیا در جریان بازگشت از ماموریت دوهفته ای STS-107 خود، دچار آسیب شدید شده و نابود گردید. به علت نقص در سیستم حفاظت گرمایی (TPS) بال سمت چپ فضاپیما دچار آسیب فیزیکی شدیدی شد و از بین رفت و نهایتا فضا پیما در حین بازگشت مجدد به پایگاه فضایی و در حالی که در ارتفاع کمتر از 65 کیلومتر از سطح زمین قرار داشت، از هم متلاشی شد. این حادثه در ناحیه جنوب غربی ایالات متحده بوقوع پیوست و تکه های فضاپیما در نواحی تگزاس و لوئیزیانای مرکزی سقوط کردند.

 

 

ماموریت فضاییX-15 Flight 191
1967-11-15

 

 
 

 
در ماموریت فضاییX-15 Flight 191، که هفتمین پرواز خلبان مایکل جی آدامز بشمار می آمد در حالی که فضا پیما در بالاترین ارتفاع خود از سطح زمین قرار داشت، نقص الکتریکی باعث ایجاد مشکلاتی در سیستم کنترل فضا پیما گردید.

این امر باعث دستپاچگی خلبان و از دست رفتن کنترل فضاپیما گردید. در ارتفاع 266000 پایی (50.4 مایلی و یا 81.1 کیلومتری) از سطح زمین, سفینه شروع به حرکت در یک مسیر دایره ای همراه با چرخش های شدید به دور خود نمود. گرچه خلبان کنترل هواپیما را مجددا بدست گرفت اما فضاپیما که سرعت آن برابر با 4.7 ماخ بود با یک شیرجه معکوس و در حالی که وارونه به سمت زمین حرکت می کرد، سرنگون شده و با زمین برخورد نمود.
 
 

ماموریت آپولو 1
27 ژانویه 1967

 

 
 

 
بدلیل وجود اکسیژن خالص در جو زمین، آتشی که بدلیل اتصالات الکتریکی روشن شده بود سریعا کل کابین فضا پیما را دربرگرفت.

در طی این تست پروازی موسوم به "plugs-out" که جهت آمادگی برای پرتاب برنامه ریزی شده شاتل در 21 فوریه انجام می گرفت، تمامی سه نفر خدمه پروازی جان خود را از دست دادند.
 
 

فضاپیمای SpaceShipTwo VSS Enterprise - ماموریت VSS EnterprisePF04
31 اکتبر 2014

 

 
 

 

هنگامی که فضاپیمای SpaceShipTwo VSS Enterprise در حین انجام یک تست پروازی قدرتی درون اتمسفری در آسمان کالیفرنیا متلاشی شد مایکل آلسبِری جان خود را از دست داد و پیترسیبُلد به شدت زخمی شد. این سانحه بدلیل بکارگیری زودهنگام سیستم گلایدری رخ داد.

 
 

پروژه فضایی جیمنای آ6
12 دسامبر 1968

 

 
 

 

درپروژه های فضایی سرنشین دار ایالات متحده این اولین حادثه در نوع خود می باشد که در آن موتور خاموش می شود. ماهواره  جیمنای 7 که  در مدار 185 مایلی (298 کیلومتری) از سطح زمین و دقیقا در بالای تاسیسات فضایی Missile Row به دور زمین می چرخد، واقعه را ثبت کرده و گزارش کرده که توانسته دودهای خروجی از موتور را قبل از خاموش شدنش بطور واضح ببیند.

 
 

پروژه فضایی جیمنای 8
17 مارس 1966

 

 
 

 
یکی از پیشرانه های پیش برنده فضاپیما خاموش نشد و باعث چرخش های غیر قابل کنترل کپسول های فضا پیما به دور خودش شد.

پس از آن که سرعت چرخش فضاپیما به یک دور در ثانیه رسید، خلبان آرمسترانگ توانست از" سیستم اصلی کنترل وضعیت فضاپیما" به " سیستمِ ورود مجدد" سویچ کند و بتواند کنترل سفینه را بدست بگیرد. طبق دستورالعمل های ماموریت های فضایی، درچنین مواقعی که فضاپیما از پیشرانه های ورود مجدد به جو زمین استفاده می کند، سفینه باید در کوتاه ترین زمان ممکن بر سطح زمین فرود آید، و بدین ترتیب ماموریت به پایان می رسد.
 
 

آپولو 12
14 نوامبر 1969

 

 
 

 
کمی پس از پرتاب فضاپیما، دو آذرخش به آن برخورد کرد.36 ثانیه پس از پرتاب، اولین صاعقه به سه سلول سوختی برخورد کرد و فضاپیما بصورت خودکار به سیستم تامین برق از طریق باتری ها سوئیچ کرد. دومین صاعقه 53 ثانیه بعد از پرتاب به "سیستم سکوی راهنمای خودکار" اصابت نمود.

چهار حسگر گرمایی واقع در بیرون ماژول Lunar Module بطور کامل در آتش سوخته و از بین رفتند و همچنین چندین عدد از تجهیزات اندازه گیری متعلق به " سیستم کنترل واکنشی فضاپیما" بطور موقت از کار افتادند. سیستم برق رسانی از طریق سلول های سوختی چند دقیقه بعد به مدار بازگشت. فضانوردان واقع در فضاپیما مجبور شدند قبل از فعال سازی موتور های مرحله سوم و قبل از عزیمت به ماه، مدت زمان بیشتری را در مدار زمین بمانند تا از کارکرد صحیح سفینه اطمینان حاصل کنند.
 
 

آپولو 13
11 آپریل 1970

 

 
 

 

 در جریان پرتاب فضاپیمای ساترن 5 و در مرحله دوم پرتاب، یکی از پنج موتور زودتر از موعد مقرر خاموش شد.

در حقیقت موتور مرکزی دو دقیقه زودتر خاموش شد و در نتیجه بقیه موتورها برای جبران این مشکل در مراحل دوم و سوم جمعا بمدت 34 ثانیه بیشتر از حد استاندارد روشن ماندند.

بعدتر مشخص شد که خاموش شدن زودهنگام موتور به دلیل "نوسانات پوگو" درآن بوده است.

فضاپیما توانست خود را به مدار پروازی برساند و در نتیجه به هدف خود یعنی قابلیت پرواز مداری اطراف ماه نائل شود.

 
 

آپولو 13
13 آپریل 1970

 

 
 

 

ترکیدن محفظه اکسیژن مایع باعث شد ماژول خدمات نتواند نیروی الکتریکی لازم را تولید کند و در نتیجه به فضا پیما که در مسیر رفتن به سمت ماه بود صدمه وارد کند. با این وجود سرنشینان فضاپیما توانستند به سلامت به زمین بازگردند. آن ها با این که  سفینه فرماندهی را از دست دادند اما با استفاده از سفینه ماه نشین بعنوان یک  قایق نجاتکه در سفرهای فضایی برای کمک به جان افراد و بازگشت به زمین طراحی شده است، توانستند از مهلکه جان سالم بدر ببرند.

 
 

فضاپیمای چلنجر - STS-51-F
29 جولای 1985

 

 
 

 

5 دقیقه و 45 ثانیه قبل از پرتاب، یکی از سه موتور اصلی فضاپیمای چلنجر بدلیل دمای بالا زودتر از موعد مقرر خاموش شد. در همان زمان، دومین موتور اصلی نیز تقریبا به همین دلیل از کار افتاد اما این مورد از چشمبخشکنترل کننده پرواز دور نمایند و با اقدام سریع و به موقع آنان مشکل حل شد.

 
 

ماهواره پیشرفته ارتباطی - STS-51
12 سپتامبر 1993

 

 
 

 
در حالی که ماهواره پیشرفته ارتباطی در حال رها سازی بود، هر دو آزاد کننده مواد انفجاری اولیه و پشتیبان منفجر شدند.
 
 

فضاپیمای شاتل STS-93
23 ژولای 1999

 

 
 

 
پنج ثانیه پس از پرتاب، یک اتصال کوتاه باعث از کار افتادن دو کنترل کننده موتورهای شاتل شد. موتورها بطور خودکار به کنترل کننده های پشتیبان سویچ کردند. در صورت عدم وجود کنترل های پشتیبان، اتصال کوتاه می توانست باعث خاموش شدن دو موتور شود و در نتیجه کلمبیا به دریا سقوط می کرد؛ گرچه که در آن موقعیت خدمه احتمالا با استفاده از چتر نجات جان خود را نجات می دادند.
 
 

راکت دلتا
14 آپریل 1964

 

 
 

 

در تکمیل قسمت سوم یک راکت دلتا ماهواره ای با نام "رصدخانه خورشیدی حرکت کننده در مدار"  در طی عملیاتی در یک ساختمان  تاسیساتتست چرخش مداری در منطقه ای با نام کیپ کندی به آن اضافه شد. در جریان این عملیات که 11 کارگر در محل حضور داشتند 205 کیلوگرم از سوخت جامد مربوط به مرحله سوم منفجر شد.

 
 

تیتان 4
9 سپتامبر 1990

 

 
 

 

در تکمیل قسمت سوم یک راکت دلتا ماهواره ای با نام "رصدخانه خورشیدی حرکت کننده در مدار"  در طی عملیاتی در یک ساختمان  تاسیساتتست چرخش مداری در منطقه ای با نام کیپ کندی به آن اضافه شد. در جریان این عملیات که 11 کارگر در محل حضور داشتند 205 کیلوگرم از سوخت جامد مربوط به مرحله سوم منفجر شد.

 
 

تست موتور فضاپیمای Spaceship Two
26 جولای 2007

 

 
 

 

در جریان تست سیستم های راکت که بوسیله شرکت Scaled Composites انجام پذیرفت در هنگام تست تزریق  دی نیتروژن منوکسید، انفجار رخ داد.

 
 

ماهواره ونگارد تی وی 3
6 دسامبر 1957

 

 
 

 
ونگارد تی وی 3، اولین تلاش ایالات متحده جهت ارسال یک ماهواره به مدار زمین بحساب می آید که البته نتوانست طبق برنامه پیش برود.

تنها چند ثانیه پس از پرتاب در منطقه کیپ کاناورال و در ارتفاع تقریبی چهار پایی از سطح زمین راکت به سطح زمین سقوط کرد.در کمال ناباوری، ماهواره نصب شده روی راکت توانست از این سانحه جان سالم به در ببرد و هم اکنون در موزه تحقیقاتی Smithsonian در معرض دید عموم قرار دارد.

 

 

آپولو 6
6 آپریل 1968

 

 
 

 
در آن چه که بعنوان آخرین تست پروازی بدون سرنشین قرار بود انجام بپذیرد و قبل از این که بنظرمی رسید این پرواز با فرض وجود خدمه پروازی در آن هم خطری را متوجه آن ها نمی ساخت، آپولو 6 با مشکلاتی مواجه شد که از آن با نام "نوسانات پوگو" یاد می شود و نتوانست در ماموریت برنامه ریزی شده استقرار و چرخش در مدار دور زمین موفق باشد.

این نوسانات شامل تغییراتی در سیستم پیشرانه فضاپیما هستند که معمولا بدلیل میزان متغیر سوختی که به پیشرانه ها می رسد، رخ می دهد که این مساله به نوبه خود باعث یک پرتاب غیرپایدار شده و ممکن است در خاموش شدن دو موتور از موتورهای شاتل ها تاثیر بگذارد.

بنابراین حتی اگر فضا پیما بتواند با موفقیت به فضا راه یابد باز هم این معضل نشان داده که ممکن است برای فضانوردان چندان بی خطر هم نباشد.
 
 

ماهواره هواشناسی GOES-G
3 می 1986

 

 
 

 
کمتر از چهار ماه بعد از تراژدی فضاپیمای چلنجر، اولین پرتاب فضاپیما ناسا بعد از آن واقعه باز هم با ناموفقیت همراه شد.

طبق برنامه قرار بود یک ماهواره هواشناسی با نام GOES-G به فضا فرستاده شود، اما لحظاتی بعد از پرتاب، صاعقه با راکتی که این ماهواره را حمل می کرد برخورد نمود و نقص الکتریکی حاصله باعث شد راکت با سرعت زیادی به سمت زمین برگردد.

ناسا توانست راکت را قبل از برخورد با سطح زمین نابود کند.
 
 

فضاپیمای دلتا 2
17 ژانویه 1997

 

 
 

 
دلتا 2 یکی از پیشرفته ترین سیستم های پرتاب راکت در تمامی زمان ها می باشد، و ماه گذشته 100 امین پرتاب موفق پی در پی خود را در جریان ماموریت ICESat-2 که در کالیفرنیا انجام شد، بدست آورد. اعتبار این راکت باعث شده که یکی از اندک پرتاب های ناموفقش که در پایین به آن پرداخته خواهد شد، به خوبی در یادها بماند.

نیروهای هوایی ایالات متحده قصد داشت که یک ماهواره با عنوان GPS IIR-1 را به مدار بفرستد و دلتا 2 برای این منظور در نظر گرفته شد، اما بدلیل یک ترک بسیار باریک در لوله جداری، بوستر راکت با آسیب شدید فیزیکی مواجه شده و از بین رفت.

در نتیجه سوخت مایع و جامد استفاده نشده از فضاپیما به پایین سرازیر شد و باعث نابودی تجهیزات گرانقیمت، ساختمان ها و خودروهای پارک شده در زیر آن شد.

 

 

راکت فالکن 9
28 ژوئن 2015

 

 
 

 

هنگامی که شرکت اسپیس ایکس توانست قدرتمندترین راکت موجود در دنیا را اوایل امسال به سوی آسمان ارسال کند، احتمالا الیلان ماسک به خود خیلی بالیده است اما واقعیت این است که این پرتاب برای ایلان ماسک که در آفریقای جنوبی متولد شده است، با موفقیت پیش به نرفت.

در سال 2015، شرکت تصمیم گرفت راکت فالکن 9 را به فضا روانه کند تا بتواند تجهیزات مورد نیاز پایگاه هوایی بین المللی را به آن برساند، اما سه دقیقه بعد از پرتاب، راکت منفجر شد و ماموریت ناتمام ماند.

در عرض ده ثانیه راکت منفجر و تکه تکه شد. کپسول دراگون حاوی سوخت مرکزی به داخل اقیانوس سقوط کرد.

مهندسان مرکز پایگاه فضایی کندی با بررسی حادثه به این نتیجه رسیدند که دلیل حادثه، ترکیدن محفظه نگهدارنده اکسیژن مایع واقع در قسمت بالایی فالکن 9 بوده است، البته در این گزارش، ساختار نادرست راکت نیز بعنوان یکی دیگر از متهمان این حادثه معرفی شده بود.


 

 

ماهواره گلوری
مارس 2011

 

 
 

 

ناسا یک ماهواره 424 میلیون دلاری به نام گلوری را برای اهداف هواشناسی در تاریخ مارس سال 2011 به فضا پرتاب نمود، اما راکت Taurus XL حامل این ماهواره با ورود به جو با مشکلاتی مواجه شد. دماغه مخروطی شکل راکت نتوانست از موشک جدا شود و در نتیجه راکت به آب های اقیانوس آرام سقوط کرد.

 
 

راکت Starship SN9
فوریه 2021

 

 

 

 

به گزارش روزنامه دیلی میل، پس از بارها تأخیر و تنش میان اداره هوانوردی فدرال آمریکا (FAA) به دلیل نقض مجوز، اسپیس ایکس نمونه اولیه راکت استارشیپ به نام SN۹ را از مقر خود در بوکاچیکا در حوالی ایالت تگزاس به هوا پرتاب کرد که به شدت با زمین برخورد کرد.
راکت SN۹ که به سه موتور رپتور مجهز شده تا ارتفاع ۶.۱ مایلی (۱۰ کیلومتری) اوج گرفت و با افزایش ارتفاع موتورهای خود را یکی پس از دیگری به نوبت برای آماده شدن برای فرود خاموش کرد.

 

مطالب مرتبط