یک کشته و ۱۵ زخمی در اثر انفجار لوله گاز در کارولینای شمالی
۱۹ اردیبهشت ۱۳۹۸
غرب ایالات متحده آمریکا
۱۹ اردیبهشت ۱۳۹۸
آمریکای دلانگیز: ضدِ نخبه گراییِ دانشگاهی به مثابهِ نقدِ فرهنگی
American Idyll: Academic Antielitism as Cultural Critique
نویسنده: کاترین لیو (Catherine Liu)
تاریخ انتشار: 2011
موضوع: جایگاه دانشجویان و نخبگان در آمریکا
بررسی اجمالی:
آمریکای دلانگیز که انتقادی است تند و تیز از ناکارآمدی ها و فرصت طلبی های طیف های سیاسی، اینگونه استدلال می کند که: تحرکِ اجتماعی، که زمانی مشخصه ی ارزشمندی برای آمریکا به شمار می رفت، اکنون افت کرده، زیرا آموزشِ عالی در گزینشِ خود تبدیل به فرایندی مکانیکی شده که بیش از هر چیز جایگاهِ طبقاتیِ افراد را مدِ نظر قرار می دهد. آزادیِ علمی و آموزشِ مهارتهای هنری مخصوصِ دانشجویانِ ممتاز بوده و تنها گزینه ای که دانشجویانِ کمتربرخوردار از آن بهره مندند آموزشهای شغلی است.
بخشِ عمده ی تاریخِ آمریکا مشحون است از احساساتِ ضدِنخبهگرایی (آنتی-الیتیسم) و ضدیت با توانگرسالاری و اشرافیتی که در این کشور نهادینه شده، اما این احساسات اینک به ضدیت با شایستهسالاری تبدیل شده است که معترضان از آن برای مخالفت با طبقه ی حاکمی استفاده می کنند که مدارکِ خود را از موسساتِ دانشگاهیِ ممتاز و ویژه اخذ کرده اند. کاترین لیو به ما می گوید که دشمنی با تخصص گرایی در محیطهای دانشگاهی، که از رشته ی نسبتاً تازه-تاسیسِ مطالعاتِ فرهنگی نشأت گرفته، موجی از انتقاداتِ فرهنگی را از سوی جناحِ چپِ آمریکا به راه انداخته است.
نویسنده با حلاجیِ رشته ی دانشگاهیِ پرادعایی به نامِ مطالعاتِ فرهنگی، شجره نامه ی ضدِنخبهگراییِ معاصر را، که سببِ حاکمیتِ پوپولیسم بر بخشِ وسیعی از تاریخِ این کشور شده است، بروی دایره می ریزد و در این مسیر، بر اهمیتِ ریشه شناسیِ تاریخیِ ضدیتهای عوام پسندانه با سرمایه گذاری های مالی، و تاثیری که بر سیاست گذاشته است تاکید می نماید.
آمریکای دلانگیز از قرابتی دور از ذهن پرده بر می دارد میانِ عملگرایی (پراگماتیسمِ) آمریکایی و مکتبِ فرانکفورت، و تاکید می کند که وسعتِ نگرشِ تاریخی لازمه ی درگرفتنِ بحثهای علمی در موسساتِ دموکراتیک است. وی با طرحِ یک آزمایشِ فکریِ جسورانه که نظریه های ریچارد هافستاتر در کتابِ «ضدِ روشنفکری در جامعه ی آمریکایی» (anti-intellectualism in American life) را تداعی و تایید می کند، به این پرسش می رسد: از کجا معلوم که پوپولیسمِ فرهنگی سیاستِ مقبولِ سه دهه ی گذشته نبوده باشد؟ آمریکای دلانگیز نشان می دهد که جنبشِ ضدِنخبهگراییِ اخیر هیچگاه درصددِ اصلاحِ منشأِ نارضایتیِ‌خود،یعنی نابرابریِ اقتصادیِ فزاینده ی جامعه و تحرکِ رو به زوالِ اجتماعی، برنیامده است. در عوض، خشمی شبهِ پوپولیستی، حال چه در قالبِ ضدِفرهنگی و چه در قالبِ محافظه کاری، تبدیل به تنفری شده است که به کمتر از به زیر کشیدنِ نمودهای فرهنگیِ نخبه گرایی رضایت نمی دهد، بدونِ اینکه نیازی ببیند قدری دربابِ ثباتِ سیاسی و اقتصادیِ قدرتهای واقعی که در طولِ سی سالِ اخیر در آمریکا شکل گرفته اند تأمّل کند.
بخشِ عمده ی تاریخِ آمریکا مشحون است از احساساتِ ضدِنخبهگرایی (آنتی-الیتیسم) و ضدیت با توانگرسالاری و اشرافیتی که در این کشور نهادینه شده، اما این احساسات اینک به ضدیت با شایستهسالاری تبدیل شده است که معترضان از آن برای مخالفت با طبقه ی حاکمی استفاده می کنند که مدارکِ خود را از موسساتِ دانشگاهیِ ممتاز و ویژه اخذ کرده اند. کاترین لیو به ما می گوید که دشمنی با تخصص گرایی در محیطهای دانشگاهی، که از رشته ی نسبتاً تازه-تاسیسِ مطالعاتِ فرهنگی نشأت گرفته، موجی از انتقاداتِ فرهنگی را از سوی جناحِ چپِ آمریکا به راه انداخته است.
نویسنده با حلاجیِ رشته ی دانشگاهیِ پرادعایی به نامِ مطالعاتِ فرهنگی، شجره نامه ی ضدِنخبهگراییِ معاصر را، که سببِ حاکمیتِ پوپولیسم بر بخشِ وسیعی از تاریخِ این کشور شده است، بروی دایره می ریزد و در این مسیر، بر اهمیتِ ریشه شناسیِ تاریخیِ ضدیتهای عوام پسندانه با سرمایه گذاری های مالی، و تاثیری که بر سیاست گذاشته است تاکید می نماید.
آمریکای دلانگیز از قرابتی دور از ذهن پرده بر می دارد میانِ عملگرایی (پراگماتیسمِ) آمریکایی و مکتبِ فرانکفورت، و تاکید می کند که وسعتِ نگرشِ تاریخی لازمه ی درگرفتنِ بحثهای علمی در موسساتِ دموکراتیک است. وی با طرحِ یک آزمایشِ فکریِ جسورانه که نظریه های ریچارد هافستاتر در کتابِ «ضدِ روشنفکری در جامعه ی آمریکایی» (anti-intellectualism in American life) را تداعی و تایید می کند، به این پرسش می رسد: از کجا معلوم که پوپولیسمِ فرهنگی سیاستِ مقبولِ سه دهه ی گذشته نبوده باشد؟ آمریکای دلانگیز نشان می دهد که جنبشِ ضدِنخبهگراییِ اخیر هیچگاه درصددِ اصلاحِ منشأِ نارضایتیِ‌خود،یعنی نابرابریِ اقتصادیِ فزاینده ی جامعه و تحرکِ رو به زوالِ اجتماعی، برنیامده است. در عوض، خشمی شبهِ پوپولیستی، حال چه در قالبِ ضدِفرهنگی و چه در قالبِ محافظه کاری، تبدیل به تنفری شده است که به کمتر از به زیر کشیدنِ نمودهای فرهنگیِ نخبه گرایی رضایت نمی دهد، بدونِ اینکه نیازی ببیند قدری دربابِ ثباتِ سیاسی و اقتصادیِ قدرتهای واقعی که در طولِ سی سالِ اخیر در آمریکا شکل گرفته اند تأمّل کند.
آمریکای دلانگیز: ضدِ نخبه گراییِ دانشگاهی به مثابهِ نقدِ فرهنگی
American Idyll: Academic Antielitism as Cultural Critique
نویسنده: کاترین لیو (Catherine Liu)
تاریخ انتشار: 2011
موضوع: جایگاه دانشجویان و نخبگان در آمریکا
بررسی اجمالی:
آمریکای دلانگیز که انتقادی است تند و تیز از ناکارآمدی ها و فرصت طلبی های طیف های سیاسی، اینگونه استدلال می کند که: تحرکِ اجتماعی، که زمانی مشخصه ی ارزشمندی برای آمریکا به شمار می رفت، اکنون افت کرده، زیرا آموزشِ عالی در گزینشِ خود تبدیل به فرایندی مکانیکی شده که بیش از هر چیز جایگاهِ طبقاتیِ افراد را مدِ نظر قرار می دهد. آزادیِ علمی و آموزشِ مهارتهای هنری مخصوصِ دانشجویانِ ممتاز بوده و تنها گزینه ای که دانشجویانِ کمتربرخوردار از آن بهره مندند آموزشهای شغلی است.
بخشِ عمده ی تاریخِ آمریکا مشحون است از احساساتِ ضدِنخبهگرایی (آنتی-الیتیسم) و ضدیت با توانگرسالاری و اشرافیتی که در این کشور نهادینه شده، اما این احساسات اینک به ضدیت با شایستهسالاری تبدیل شده است که معترضان از آن برای مخالفت با طبقه ی حاکمی استفاده می کنند که مدارکِ خود را از موسساتِ دانشگاهیِ ممتاز و ویژه اخذ کرده اند. کاترین لیو به ما می گوید که دشمنی با تخصص گرایی در محیطهای دانشگاهی، که از رشته ی نسبتاً تازه-تاسیسِ مطالعاتِ فرهنگی نشأت گرفته، موجی از انتقاداتِ فرهنگی را از سوی جناحِ چپِ آمریکا به راه انداخته است.
نویسنده با حلاجیِ رشته ی دانشگاهیِ پرادعایی به نامِ مطالعاتِ فرهنگی، شجره نامه ی ضدِنخبهگراییِ معاصر را، که سببِ حاکمیتِ پوپولیسم بر بخشِ وسیعی از تاریخِ این کشور شده است، بروی دایره می ریزد و در این مسیر، بر اهمیتِ ریشه شناسیِ تاریخیِ ضدیتهای عوام پسندانه با سرمایه گذاری های مالی، و تاثیری که بر سیاست گذاشته است تاکید می نماید.
آمریکای دلانگیز از قرابتی دور از ذهن پرده بر می دارد میانِ عملگرایی (پراگماتیسمِ) آمریکایی و مکتبِ فرانکفورت، و تاکید می کند که وسعتِ نگرشِ تاریخی لازمه ی درگرفتنِ بحثهای علمی در موسساتِ دموکراتیک است. وی با طرحِ یک آزمایشِ فکریِ جسورانه که نظریه های ریچارد هافستاتر در کتابِ «ضدِ روشنفکری در جامعه ی آمریکایی» (anti-intellectualism in American life) را تداعی و تایید می کند، به این پرسش می رسد: از کجا معلوم که پوپولیسمِ فرهنگی سیاستِ مقبولِ سه دهه ی گذشته نبوده باشد؟ آمریکای دلانگیز نشان می دهد که جنبشِ ضدِنخبهگراییِ اخیر هیچگاه درصددِ اصلاحِ منشأِ نارضایتیِ‌خود،یعنی نابرابریِ اقتصادیِ فزاینده ی جامعه و تحرکِ رو به زوالِ اجتماعی، برنیامده است. در عوض، خشمی شبهِ پوپولیستی، حال چه در قالبِ ضدِفرهنگی و چه در قالبِ محافظه کاری، تبدیل به تنفری شده است که به کمتر از به زیر کشیدنِ نمودهای فرهنگیِ نخبه گرایی رضایت نمی دهد، بدونِ اینکه نیازی ببیند قدری دربابِ ثباتِ سیاسی و اقتصادیِ قدرتهای واقعی که در طولِ سی سالِ اخیر در آمریکا شکل گرفته اند تأمّل کند.
بخشِ عمده ی تاریخِ آمریکا مشحون است از احساساتِ ضدِنخبهگرایی (آنتی-الیتیسم) و ضدیت با توانگرسالاری و اشرافیتی که در این کشور نهادینه شده، اما این احساسات اینک به ضدیت با شایستهسالاری تبدیل شده است که معترضان از آن برای مخالفت با طبقه ی حاکمی استفاده می کنند که مدارکِ خود را از موسساتِ دانشگاهیِ ممتاز و ویژه اخذ کرده اند. کاترین لیو به ما می گوید که دشمنی با تخصص گرایی در محیطهای دانشگاهی، که از رشته ی نسبتاً تازه-تاسیسِ مطالعاتِ فرهنگی نشأت گرفته، موجی از انتقاداتِ فرهنگی را از سوی جناحِ چپِ آمریکا به راه انداخته است.
نویسنده با حلاجیِ رشته ی دانشگاهیِ پرادعایی به نامِ مطالعاتِ فرهنگی، شجره نامه ی ضدِنخبهگراییِ معاصر را، که سببِ حاکمیتِ پوپولیسم بر بخشِ وسیعی از تاریخِ این کشور شده است، بروی دایره می ریزد و در این مسیر، بر اهمیتِ ریشه شناسیِ تاریخیِ ضدیتهای عوام پسندانه با سرمایه گذاری های مالی، و تاثیری که بر سیاست گذاشته است تاکید می نماید.
آمریکای دلانگیز از قرابتی دور از ذهن پرده بر می دارد میانِ عملگرایی (پراگماتیسمِ) آمریکایی و مکتبِ فرانکفورت، و تاکید می کند که وسعتِ نگرشِ تاریخی لازمه ی درگرفتنِ بحثهای علمی در موسساتِ دموکراتیک است. وی با طرحِ یک آزمایشِ فکریِ جسورانه که نظریه های ریچارد هافستاتر در کتابِ «ضدِ روشنفکری در جامعه ی آمریکایی» (anti-intellectualism in American life) را تداعی و تایید می کند، به این پرسش می رسد: از کجا معلوم که پوپولیسمِ فرهنگی سیاستِ مقبولِ سه دهه ی گذشته نبوده باشد؟ آمریکای دلانگیز نشان می دهد که جنبشِ ضدِنخبهگراییِ اخیر هیچگاه درصددِ اصلاحِ منشأِ نارضایتیِ‌خود،یعنی نابرابریِ اقتصادیِ فزاینده ی جامعه و تحرکِ رو به زوالِ اجتماعی، برنیامده است. در عوض، خشمی شبهِ پوپولیستی، حال چه در قالبِ ضدِفرهنگی و چه در قالبِ محافظه کاری، تبدیل به تنفری شده است که به کمتر از به زیر کشیدنِ نمودهای فرهنگیِ نخبه گرایی رضایت نمی دهد، بدونِ اینکه نیازی ببیند قدری دربابِ ثباتِ سیاسی و اقتصادیِ قدرتهای واقعی که در طولِ سی سالِ اخیر در آمریکا شکل گرفته اند تأمّل کند.
