چرا محصولات اپل انقدر گران است ؟
۱۱ اسفند ۱۳۹۷
دولتِ پنهان: افولِ قانونِ اساسی و ظهورِ دولتِ پشت پرده
۱۱ اسفند ۱۳۹۷
پایانِ یک حزب: چه شد که جمهوریخواهان دیوانه شدند و دموکراتها بی مصرف، و سرِ طبقه ی متوسط کلاه رفت؟
(The Party Is Over: How Republicans Went Crazy, Democrats Became Useless, and the Middle Class Got Shafted)
نویسنده: مایک لافگرن (Mike Lofgren)
تاریخ انتشار: 2012
موضوع:سیستمِ سیاسیِ ورشکسته ی آمریکا
بررسی اجمالی:
بیانیه ی پرفروشِ نیویورک تایمز درباره ی سیستمِ سیاسیِ ورشکسته ی آمریکا و اینکه چگونه به اینجا رسید
اثرِ دیگرِ مایک لافگرن با نامِ دولتِ پنهان (The Deep State ) نیز توسطِ انتشاراتِ Viking منتشر شده است.
مایک لافگرن یکی از جمهوریخواهانِ مغرورِ آمریکا بود. وقتی در اوایلِ دهه ی 1980 به واشینگتن آمد، این حزب در کنترلِ گروهی متشکل از اشخاصِ عمدتاً خردمند بود که از اقتصاد و سیاست خارجه شناختی اولیه داشتند. اما بعد از آن چه اتفاقی افتاد؟ چگونه حزبِ لینکلن تبدیل به حزبِ بی کله ها شد؟ لافگرن پس از سپری کردنِ حدوداً سی سال در کنگره، از بحثهای داغی که دررابطه با سقفِ بدهی ها در گرفته بود برآشفت و در سالِ 2011 با انزجار از سمتِ خود در کمیته ی بودجه ی سنا استعفا داد.
پایانِ یک حزب، که نویسنده ی شکاکش یکی از خودشان بوده، بیانیه ای است خطاب به جمعیتِ روز افزونِ آمریکایی هایی که از سیاستمداران شان خسته، و از اینکه آلتِ دستِ شرکتها شده اند بیزارند. لاگفرن با کلامی ریشخند آمیز، بُرّا، و متقاعدکننده برای شکستنِ این قفل و رهایی از ناکارآمدی های سیاسیِ آمریکا پیشنهاداتی می دهد.
تحسین ها و تمجیدها:
«دیدگاههای لاگفرن صریح و عمیق است... اگر اینها از قلمِ ستون نویسِ مجله ی Nation تراوش کرده بود، چندان اهمیتی نداشت، اما نویسنده ی اینها یکی از اعضای متین و بی حاشیه ی کنگره بوده است که در طولِ سی سال فعالیتِ خود در واشینگتن حتی یک کلمه ی سیاسی ننوشته است. سخنانِ او همچون اعترافاتی است که سالها مگو مانده است، همچون شهادتِ یک صاحب منصبِ «محرم»، و همچون دیدگاههای ضدِ جنگِ یک فرماندهِ پیاده نظامِ کارکشته... لافگرن حزبِ جمهوریخواه را «کیشی آخر الزمانی» توصیف می کند که دروغ و افکارِ توهم آمیز بخشی از آن است... می نویسد از اینکه چگونه حزبِ جمهوریخواه با استفاده از ناآگاهیِ عمیقِ رأی دهندگان، ساده لوحی و زودباوریِ رسانه ها، و مرعوبیتِ حزبِ دموکراتیک استفاده می کند تا علیرغمِ عدمِ محبوبیتِ بسیاری از مواضعِ ایدئولوژیکِ خود، بر آنها پافشاری و آنها را تحمیل کند..»
ـــ جورج پکر (George Packer)، نیویورکر
«گزارشی شتابان، توفنده، مفصل و دارای طنزی ظریف، درباره ی تندروی های حزبِ جمهوریخواه، ناکامی های رقبای دموکرات و پیامدهای ناگواری که برای کلِ کشور دارد. پایانِ یک حزب مانیفستی است نیرومند، تاثیرگذار و اقناعی.
ـــ واشینگتن پست
«فکر می کنم از دیدگاههای فردی که خود اینکاره بوده استقبال شود. نوشته ای است بلند بالا درباره ی سیستمِ معیوبِ سیاستِ آمریکا از یکی از سیاسیونی که پیش از انتشارِ آن در thruthout.org، ربع قرن را در کنگره سپری کرده است. لافگرن از دموکراتها هم انتقاد می کند... اما خدمتِ طولانی مدتش در جمعِ جمهوریخواهان خواه ناخواه نوکِ پیکانِ انتقاداتِ او را به سوی حزبِ خود نشانه کرده است.... جدالی است جالب، مفصل، تند و تیز، تاثیر گذار، و افشاگرانه.»
ـــ ماری کارول (Mary Carroll)، Booklist
«تشخیصِ صادقانه و فراجناحیِ وضعیتِ بیمارِ سیاست و دولتِ آمریکا... لافگرن مسائلِ مربوط به بودجه را چنان از نزدیک و با جزئیات موردِ توجه قرار می دهد که در جنگهای ژورنالیستیِ پیش پا افتاده کمتر شاهدش هستیم. این اثر در امتدادِ تزِ اصلیِ اوست که نیاز به توجهی فراتر از مرورِ روزنامه ای دارد. وی در استدلالاتِ خود خشمگین اما نکته سنجانه عمل می کند که بسیار شایانِ توجه است، هرچند ممکن است مناسبِ گفت و گوهای خانوادگی و محافلِ شام و مهمانی های دور همی نباشد.»
—Publishers Weekly
«برداشتِ عمدتاً ریشخندآمیزِ لافگرن از واقعیتِ سیاسیِ ناگواری که در واشینگتن جریان دارد لطیفه نیست... او علاوه بر صداقتی کم مانند، در این زمینه صاحب اعتبار نیز هست.»
--The American Conservative
«قلم در دستانِ هنرمندِ لافگرن، درکنارِ شناختِ عمیقِ او از تاریخِ سیاسی و طنزِ گزنده ی او، تبدیل به زوبینی تیز و نافذ شده است که مستقیماً به قلبِ سوژه نشانه رفته است. این زوبین علاوه بر صیدِ نهنگِ متورم و منحطِ جمهوریخواه، ضربه ای زیرکانه اما کاری به دموکراتها نیز وارد آورده است، چرا که به خوبی نشان می دهد که «بی مصرفیِ» آنها ناشی از این تصورِ زیانبار است که خود را شایسته ی قدرت می دانند.
اثرِ دیگرِ مایک لافگرن با نامِ دولتِ پنهان (The Deep State ) نیز توسطِ انتشاراتِ Viking منتشر شده است.
مایک لافگرن یکی از جمهوریخواهانِ مغرورِ آمریکا بود. وقتی در اوایلِ دهه ی 1980 به واشینگتن آمد، این حزب در کنترلِ گروهی متشکل از اشخاصِ عمدتاً خردمند بود که از اقتصاد و سیاست خارجه شناختی اولیه داشتند. اما بعد از آن چه اتفاقی افتاد؟ چگونه حزبِ لینکلن تبدیل به حزبِ بی کله ها شد؟ لافگرن پس از سپری کردنِ حدوداً سی سال در کنگره، از بحثهای داغی که دررابطه با سقفِ بدهی ها در گرفته بود برآشفت و در سالِ 2011 با انزجار از سمتِ خود در کمیته ی بودجه ی سنا استعفا داد.
پایانِ یک حزب، که نویسنده ی شکاکش یکی از خودشان بوده، بیانیه ای است خطاب به جمعیتِ روز افزونِ آمریکایی هایی که از سیاستمداران شان خسته، و از اینکه آلتِ دستِ شرکتها شده اند بیزارند. لاگفرن با کلامی ریشخند آمیز، بُرّا، و متقاعدکننده برای شکستنِ این قفل و رهایی از ناکارآمدی های سیاسیِ آمریکا پیشنهاداتی می دهد.
تحسین ها و تمجیدها:
«دیدگاههای لاگفرن صریح و عمیق است... اگر اینها از قلمِ ستون نویسِ مجله ی Nation تراوش کرده بود، چندان اهمیتی نداشت، اما نویسنده ی اینها یکی از اعضای متین و بی حاشیه ی کنگره بوده است که در طولِ سی سال فعالیتِ خود در واشینگتن حتی یک کلمه ی سیاسی ننوشته است. سخنانِ او همچون اعترافاتی است که سالها مگو مانده است، همچون شهادتِ یک صاحب منصبِ «محرم»، و همچون دیدگاههای ضدِ جنگِ یک فرماندهِ پیاده نظامِ کارکشته... لافگرن حزبِ جمهوریخواه را «کیشی آخر الزمانی» توصیف می کند که دروغ و افکارِ توهم آمیز بخشی از آن است... می نویسد از اینکه چگونه حزبِ جمهوریخواه با استفاده از ناآگاهیِ عمیقِ رأی دهندگان، ساده لوحی و زودباوریِ رسانه ها، و مرعوبیتِ حزبِ دموکراتیک استفاده می کند تا علیرغمِ عدمِ محبوبیتِ بسیاری از مواضعِ ایدئولوژیکِ خود، بر آنها پافشاری و آنها را تحمیل کند..»
ـــ جورج پکر (George Packer)، نیویورکر
«گزارشی شتابان، توفنده، مفصل و دارای طنزی ظریف، درباره ی تندروی های حزبِ جمهوریخواه، ناکامی های رقبای دموکرات و پیامدهای ناگواری که برای کلِ کشور دارد. پایانِ یک حزب مانیفستی است نیرومند، تاثیرگذار و اقناعی.
ـــ واشینگتن پست
«فکر می کنم از دیدگاههای فردی که خود اینکاره بوده استقبال شود. نوشته ای است بلند بالا درباره ی سیستمِ معیوبِ سیاستِ آمریکا از یکی از سیاسیونی که پیش از انتشارِ آن در thruthout.org، ربع قرن را در کنگره سپری کرده است. لافگرن از دموکراتها هم انتقاد می کند... اما خدمتِ طولانی مدتش در جمعِ جمهوریخواهان خواه ناخواه نوکِ پیکانِ انتقاداتِ او را به سوی حزبِ خود نشانه کرده است.... جدالی است جالب، مفصل، تند و تیز، تاثیر گذار، و افشاگرانه.»
ـــ ماری کارول (Mary Carroll)، Booklist
«تشخیصِ صادقانه و فراجناحیِ وضعیتِ بیمارِ سیاست و دولتِ آمریکا... لافگرن مسائلِ مربوط به بودجه را چنان از نزدیک و با جزئیات موردِ توجه قرار می دهد که در جنگهای ژورنالیستیِ پیش پا افتاده کمتر شاهدش هستیم. این اثر در امتدادِ تزِ اصلیِ اوست که نیاز به توجهی فراتر از مرورِ روزنامه ای دارد. وی در استدلالاتِ خود خشمگین اما نکته سنجانه عمل می کند که بسیار شایانِ توجه است، هرچند ممکن است مناسبِ گفت و گوهای خانوادگی و محافلِ شام و مهمانی های دور همی نباشد.»
—Publishers Weekly
«برداشتِ عمدتاً ریشخندآمیزِ لافگرن از واقعیتِ سیاسیِ ناگواری که در واشینگتن جریان دارد لطیفه نیست... او علاوه بر صداقتی کم مانند، در این زمینه صاحب اعتبار نیز هست.»
--The American Conservative
«قلم در دستانِ هنرمندِ لافگرن، درکنارِ شناختِ عمیقِ او از تاریخِ سیاسی و طنزِ گزنده ی او، تبدیل به زوبینی تیز و نافذ شده است که مستقیماً به قلبِ سوژه نشانه رفته است. این زوبین علاوه بر صیدِ نهنگِ متورم و منحطِ جمهوریخواه، ضربه ای زیرکانه اما کاری به دموکراتها نیز وارد آورده است، چرا که به خوبی نشان می دهد که «بی مصرفیِ» آنها ناشی از این تصورِ زیانبار است که خود را شایسته ی قدرت می دانند.
پایانِ یک حزب: چه شد که جمهوریخواهان دیوانه شدند و دموکراتها بی مصرف، و سرِ طبقه ی متوسط کلاه رفت؟
(The Party Is Over: How Republicans Went Crazy, Democrats Became Useless, and the Middle Class Got Shafted)
نویسنده: مایک لافگرن (Mike Lofgren)
تاریخ انتشار: 2012
موضوع:سیستمِ سیاسیِ ورشکسته ی آمریکا
بررسی اجمالی:
بیانیه ی پرفروشِ نیویورک تایمز درباره ی سیستمِ سیاسیِ ورشکسته ی آمریکا و اینکه چگونه به اینجا رسید
اثرِ دیگرِ مایک لافگرن با نامِ دولتِ پنهان (The Deep State ) نیز توسطِ انتشاراتِ Viking منتشر شده است.
مایک لافگرن یکی از جمهوریخواهانِ مغرورِ آمریکا بود. وقتی در اوایلِ دهه ی 1980 به واشینگتن آمد، این حزب در کنترلِ گروهی متشکل از اشخاصِ عمدتاً خردمند بود که از اقتصاد و سیاست خارجه شناختی اولیه داشتند. اما بعد از آن چه اتفاقی افتاد؟ چگونه حزبِ لینکلن تبدیل به حزبِ بی کله ها شد؟ لافگرن پس از سپری کردنِ حدوداً سی سال در کنگره، از بحثهای داغی که دررابطه با سقفِ بدهی ها در گرفته بود برآشفت و در سالِ 2011 با انزجار از سمتِ خود در کمیته ی بودجه ی سنا استعفا داد.
پایانِ یک حزب، که نویسنده ی شکاکش یکی از خودشان بوده، بیانیه ای است خطاب به جمعیتِ روز افزونِ آمریکایی هایی که از سیاستمداران شان خسته، و از اینکه آلتِ دستِ شرکتها شده اند بیزارند. لاگفرن با کلامی ریشخند آمیز، بُرّا، و متقاعدکننده برای شکستنِ این قفل و رهایی از ناکارآمدی های سیاسیِ آمریکا پیشنهاداتی می دهد.
تحسین ها و تمجیدها:
«دیدگاههای لاگفرن صریح و عمیق است... اگر اینها از قلمِ ستون نویسِ مجله ی Nation تراوش کرده بود، چندان اهمیتی نداشت، اما نویسنده ی اینها یکی از اعضای متین و بی حاشیه ی کنگره بوده است که در طولِ سی سال فعالیتِ خود در واشینگتن حتی یک کلمه ی سیاسی ننوشته است. سخنانِ او همچون اعترافاتی است که سالها مگو مانده است، همچون شهادتِ یک صاحب منصبِ «محرم»، و همچون دیدگاههای ضدِ جنگِ یک فرماندهِ پیاده نظامِ کارکشته... لافگرن حزبِ جمهوریخواه را «کیشی آخر الزمانی» توصیف می کند که دروغ و افکارِ توهم آمیز بخشی از آن است... می نویسد از اینکه چگونه حزبِ جمهوریخواه با استفاده از ناآگاهیِ عمیقِ رأی دهندگان، ساده لوحی و زودباوریِ رسانه ها، و مرعوبیتِ حزبِ دموکراتیک استفاده می کند تا علیرغمِ عدمِ محبوبیتِ بسیاری از مواضعِ ایدئولوژیکِ خود، بر آنها پافشاری و آنها را تحمیل کند..»
ـــ جورج پکر (George Packer)، نیویورکر
«گزارشی شتابان، توفنده، مفصل و دارای طنزی ظریف، درباره ی تندروی های حزبِ جمهوریخواه، ناکامی های رقبای دموکرات و پیامدهای ناگواری که برای کلِ کشور دارد. پایانِ یک حزب مانیفستی است نیرومند، تاثیرگذار و اقناعی.
ـــ واشینگتن پست
«فکر می کنم از دیدگاههای فردی که خود اینکاره بوده استقبال شود. نوشته ای است بلند بالا درباره ی سیستمِ معیوبِ سیاستِ آمریکا از یکی از سیاسیونی که پیش از انتشارِ آن در thruthout.org، ربع قرن را در کنگره سپری کرده است. لافگرن از دموکراتها هم انتقاد می کند... اما خدمتِ طولانی مدتش در جمعِ جمهوریخواهان خواه ناخواه نوکِ پیکانِ انتقاداتِ او را به سوی حزبِ خود نشانه کرده است.... جدالی است جالب، مفصل، تند و تیز، تاثیر گذار، و افشاگرانه.»
ـــ ماری کارول (Mary Carroll)، Booklist
«تشخیصِ صادقانه و فراجناحیِ وضعیتِ بیمارِ سیاست و دولتِ آمریکا... لافگرن مسائلِ مربوط به بودجه را چنان از نزدیک و با جزئیات موردِ توجه قرار می دهد که در جنگهای ژورنالیستیِ پیش پا افتاده کمتر شاهدش هستیم. این اثر در امتدادِ تزِ اصلیِ اوست که نیاز به توجهی فراتر از مرورِ روزنامه ای دارد. وی در استدلالاتِ خود خشمگین اما نکته سنجانه عمل می کند که بسیار شایانِ توجه است، هرچند ممکن است مناسبِ گفت و گوهای خانوادگی و محافلِ شام و مهمانی های دور همی نباشد.»
—Publishers Weekly
«برداشتِ عمدتاً ریشخندآمیزِ لافگرن از واقعیتِ سیاسیِ ناگواری که در واشینگتن جریان دارد لطیفه نیست... او علاوه بر صداقتی کم مانند، در این زمینه صاحب اعتبار نیز هست.»
--The American Conservative
«قلم در دستانِ هنرمندِ لافگرن، درکنارِ شناختِ عمیقِ او از تاریخِ سیاسی و طنزِ گزنده ی او، تبدیل به زوبینی تیز و نافذ شده است که مستقیماً به قلبِ سوژه نشانه رفته است. این زوبین علاوه بر صیدِ نهنگِ متورم و منحطِ جمهوریخواه، ضربه ای زیرکانه اما کاری به دموکراتها نیز وارد آورده است، چرا که به خوبی نشان می دهد که «بی مصرفیِ» آنها ناشی از این تصورِ زیانبار است که خود را شایسته ی قدرت می دانند.
اثرِ دیگرِ مایک لافگرن با نامِ دولتِ پنهان (The Deep State ) نیز توسطِ انتشاراتِ Viking منتشر شده است.
مایک لافگرن یکی از جمهوریخواهانِ مغرورِ آمریکا بود. وقتی در اوایلِ دهه ی 1980 به واشینگتن آمد، این حزب در کنترلِ گروهی متشکل از اشخاصِ عمدتاً خردمند بود که از اقتصاد و سیاست خارجه شناختی اولیه داشتند. اما بعد از آن چه اتفاقی افتاد؟ چگونه حزبِ لینکلن تبدیل به حزبِ بی کله ها شد؟ لافگرن پس از سپری کردنِ حدوداً سی سال در کنگره، از بحثهای داغی که دررابطه با سقفِ بدهی ها در گرفته بود برآشفت و در سالِ 2011 با انزجار از سمتِ خود در کمیته ی بودجه ی سنا استعفا داد.
پایانِ یک حزب، که نویسنده ی شکاکش یکی از خودشان بوده، بیانیه ای است خطاب به جمعیتِ روز افزونِ آمریکایی هایی که از سیاستمداران شان خسته، و از اینکه آلتِ دستِ شرکتها شده اند بیزارند. لاگفرن با کلامی ریشخند آمیز، بُرّا، و متقاعدکننده برای شکستنِ این قفل و رهایی از ناکارآمدی های سیاسیِ آمریکا پیشنهاداتی می دهد.
تحسین ها و تمجیدها:
«دیدگاههای لاگفرن صریح و عمیق است... اگر اینها از قلمِ ستون نویسِ مجله ی Nation تراوش کرده بود، چندان اهمیتی نداشت، اما نویسنده ی اینها یکی از اعضای متین و بی حاشیه ی کنگره بوده است که در طولِ سی سال فعالیتِ خود در واشینگتن حتی یک کلمه ی سیاسی ننوشته است. سخنانِ او همچون اعترافاتی است که سالها مگو مانده است، همچون شهادتِ یک صاحب منصبِ «محرم»، و همچون دیدگاههای ضدِ جنگِ یک فرماندهِ پیاده نظامِ کارکشته... لافگرن حزبِ جمهوریخواه را «کیشی آخر الزمانی» توصیف می کند که دروغ و افکارِ توهم آمیز بخشی از آن است... می نویسد از اینکه چگونه حزبِ جمهوریخواه با استفاده از ناآگاهیِ عمیقِ رأی دهندگان، ساده لوحی و زودباوریِ رسانه ها، و مرعوبیتِ حزبِ دموکراتیک استفاده می کند تا علیرغمِ عدمِ محبوبیتِ بسیاری از مواضعِ ایدئولوژیکِ خود، بر آنها پافشاری و آنها را تحمیل کند..»
ـــ جورج پکر (George Packer)، نیویورکر
«گزارشی شتابان، توفنده، مفصل و دارای طنزی ظریف، درباره ی تندروی های حزبِ جمهوریخواه، ناکامی های رقبای دموکرات و پیامدهای ناگواری که برای کلِ کشور دارد. پایانِ یک حزب مانیفستی است نیرومند، تاثیرگذار و اقناعی.
ـــ واشینگتن پست
«فکر می کنم از دیدگاههای فردی که خود اینکاره بوده استقبال شود. نوشته ای است بلند بالا درباره ی سیستمِ معیوبِ سیاستِ آمریکا از یکی از سیاسیونی که پیش از انتشارِ آن در thruthout.org، ربع قرن را در کنگره سپری کرده است. لافگرن از دموکراتها هم انتقاد می کند... اما خدمتِ طولانی مدتش در جمعِ جمهوریخواهان خواه ناخواه نوکِ پیکانِ انتقاداتِ او را به سوی حزبِ خود نشانه کرده است.... جدالی است جالب، مفصل، تند و تیز، تاثیر گذار، و افشاگرانه.»
ـــ ماری کارول (Mary Carroll)، Booklist
«تشخیصِ صادقانه و فراجناحیِ وضعیتِ بیمارِ سیاست و دولتِ آمریکا... لافگرن مسائلِ مربوط به بودجه را چنان از نزدیک و با جزئیات موردِ توجه قرار می دهد که در جنگهای ژورنالیستیِ پیش پا افتاده کمتر شاهدش هستیم. این اثر در امتدادِ تزِ اصلیِ اوست که نیاز به توجهی فراتر از مرورِ روزنامه ای دارد. وی در استدلالاتِ خود خشمگین اما نکته سنجانه عمل می کند که بسیار شایانِ توجه است، هرچند ممکن است مناسبِ گفت و گوهای خانوادگی و محافلِ شام و مهمانی های دور همی نباشد.»
—Publishers Weekly
«برداشتِ عمدتاً ریشخندآمیزِ لافگرن از واقعیتِ سیاسیِ ناگواری که در واشینگتن جریان دارد لطیفه نیست... او علاوه بر صداقتی کم مانند، در این زمینه صاحب اعتبار نیز هست.»
--The American Conservative
«قلم در دستانِ هنرمندِ لافگرن، درکنارِ شناختِ عمیقِ او از تاریخِ سیاسی و طنزِ گزنده ی او، تبدیل به زوبینی تیز و نافذ شده است که مستقیماً به قلبِ سوژه نشانه رفته است. این زوبین علاوه بر صیدِ نهنگِ متورم و منحطِ جمهوریخواه، ضربه ای زیرکانه اما کاری به دموکراتها نیز وارد آورده است، چرا که به خوبی نشان می دهد که «بی مصرفیِ» آنها ناشی از این تصورِ زیانبار است که خود را شایسته ی قدرت می دانند.
