هر کسی سرش تو کار خودشه و داره حین ور رفتن با گوشی یا هدفونش غذا میخوره. به ندرت می‌بینید دو یا چند نفر کنار هم بشینن و گپ بزنن...

مقایسه کنید با اتاق ما در خوابگاه طرشت شریف. ۸ نفر کرمانی بودیم که دوتا اتاق مجاور گرفته بودیم که از تراس به هم راه داشتن. بعد هر شب نوبتی توی یک اتاق سفره‌ی بزرگ‌مون رو می‌انداختیم و شام رو می‌آوردیم. ۴ نفرِ اون اتاق هم از تراس ملحق می‌شدن و ۸ نفری شام می‌خوردیم، به همراه کلی گپ و شوخی و تفریح...

اینجا امکانات بیشتره اما از اون صمیمیت‌ها و دور هم بودن‌ها خبری نیست...