دوره ليسانس، سالن اجتماعات دانشگاه تو مسير خوابگاه بود و تقریبا هر روز از کنار انواع سمینار و كنفرانس ها رد میشدیم. کلا این سالن جابر و قسمت پذيرایی پاتوق جالبی بود!

در آمریکا هم مقوله پذیرایی طرفدارای خودش رو داره و عده ای صرفا برای پذيرايی حضور بهم ميرسونن. منتها يه تفاوت عمده هست. حداقل جاهایی که من رفتم ريخت و پاش آنچنانی ندیدم، بیشتر با چای، قهوه و شيرينی پذیرایی میکنن. اگه خيلی تحويل بگيرن، ميوه هم هست. مثلا وقتی انگورباشه يعنی پذیرایی در حد لاليگا!

استاد خودم تا حالا چندبار قبل یا بعد از ⁣جلسات کاری، شام و ناهار داده. در ایمیل دعوت به جلسه هم حتما روی پذیرایی تاکید می کنه.