افزایش نرخ خودکشی کارگران آمریکایی
۱۲ اسفند ۱۳۹۷
جو بایدن بزرگترین رقیب ترامپ در انتخابات ۲۰۲۰
۱۲ اسفند ۱۳۹۷
آمریکای ابله: چگونه در مهدِ آزادی حماقت به فضیلت تبدیل می شود؟
(Idiot America: How Stupidity Became a Virtue in the Land of the Free)
از پرفروشهای National
سه اصلِ مهمِ حماقت در آمریکا:
• هر نظریه ای معتبر است اگر که کتابهایش فروش برود، مخاطبانِ زیاد جذب کند، و یا به نحوی از انحاء گرد و خاک به پا کند
• هرچیزی می تواند حقیقت داشته باشد اگر گوینده اش آن را با صدای بلند بگوید
• واقعیت آن چیزی است که شمارِ زیادی از مردم آن را باور داشته باشند، و میزانِ حقانیتِ آن بستگی به میزانِ ایمانِ آنها به آن واقعیت دارد
چارلز پیرس، این روزنامه نگارِ کهنه کار، با آن بذله گویی و بینشِ عمیقِ همیشگی اش، به حالِ مقامِ شامخِ نادانی در آمریکا چنان تاسف می خورد که شما را از خنده روده بر خواهد کرد.
سوالِ او این است که چگونه کشوری که به شوقِ عقلانیت تأسیس شد اینک به ملتی ساده لوح تنزل یافته است که استعدادشان در انتخابِ بهترین خواننده ی برنامه ی American Idol بیشتر است تا انتخابِ کاندیدای ریاست جمهوری. با این حال، در پشتِ تخطئه های رعدآسای او فریادِ تغییرخواهی نهفته است، چرا که او امید دارد که عقلانیت روزی این لکه ی ننگ را پاک کند، و با احمقان دوباره از روی دلسوزی رفتار شود نه اینکه آنان را موردِ تمجید و تکریم قرار دهند. آمریکای ابله کتابی است حکیمانه و هوشمندانه؛ هم درسِ تاریخ است، هم یک نقدِ فرهنگیِ پر نیش و کنایه، و هم استمدادی امیدوارانه از خردِ جمعیِ آمریکاییان.
پیرس در ادامه رجز سر می دهد که کشورِ فرانکلین ها و ادیسون ها و رابرت فالتون و هنری فورد، اکنون تبدیل به کشورِ نادان ها شده است، جایی که شهروندانش دشمنِ دانش اند، دروغ را بر حقیقت، و استدلال را بر ایمان ترجیح داده و خود را غرق در شوهای تلویزیونی و تئوری های توطئه کرده اند. پیرس هیچ از گرایشهای لیبرالِ خود شرمگین نیست، و بعضی از محافظه کاران – به خصوص تحول‌ستیزان و کسانی مثلِ راش لیمبا – را حسابی می چزاند.
پیرس می نویسد که در ایالاتِ متحده ی آمریکا، حقیقت صرفاً آن چیزی است که مردمِ زیادی به آن باور دارند، و میزانِ حقانیتِ آن هم بسته به این است که چقدر به آن باور ایمان داشته باشند. او برای تأییدِ ادعای خود یادی از جیمز مدیسون و سایرِ بنیانگذارانِ نخستینِ آمریکا می کند و می گوید که آنها هم اگر می دانستند که در کشوری که بنیان گذاشته اند آدمهای عجیب و غریبی پیدا خواهند شد که آزادگی را که اساسِ تشکیلِ این ملت بوده تهدید می کنند حتماً افسوس می خوردند.
گرچه این کتاب بعید است بتواند در راستگرایانی که پیرس با قوت به نقدِ آنها پرداخته است هیچ تغییرِ عقیده ای پدید آورد، اما فهرستی دلکش ارائه می دهد از آن باورهایی که بدونِ آنکه پشتوانه ی عملی داشته باشند میلیون ها آمریکایی را مجذوب و شیفته ی خود کرده اند.
سه اصلِ مهمِ حماقت در آمریکا:
• هر نظریه ای معتبر است اگر که کتابهایش فروش برود، مخاطبانِ زیاد جذب کند، و یا به نحوی از انحاء گرد و خاک به پا کند
• هرچیزی می تواند حقیقت داشته باشد اگر گوینده اش آن را با صدای بلند بگوید
• واقعیت آن چیزی است که شمارِ زیادی از مردم آن را باور داشته باشند، و میزانِ حقانیتِ آن بستگی به میزانِ ایمانِ آنها به آن واقعیت دارد
چارلز پیرس، این روزنامه نگارِ کهنه کار، با آن بذله گویی و بینشِ عمیقِ همیشگی اش، به حالِ مقامِ شامخِ نادانی در آمریکا چنان تاسف می خورد که شما را از خنده روده بر خواهد کرد.
سوالِ او این است که چگونه کشوری که به شوقِ عقلانیت تأسیس شد اینک به ملتی ساده لوح تنزل یافته است که استعدادشان در انتخابِ بهترین خواننده ی برنامه ی American Idol بیشتر است تا انتخابِ کاندیدای ریاست جمهوری. با این حال، در پشتِ تخطئه های رعدآسای او فریادِ تغییرخواهی نهفته است، چرا که او امید دارد که عقلانیت روزی این لکه ی ننگ را پاک کند، و با احمقان دوباره از روی دلسوزی رفتار شود نه اینکه آنان را موردِ تمجید و تکریم قرار دهند. آمریکای ابله کتابی است حکیمانه و هوشمندانه؛ هم درسِ تاریخ است، هم یک نقدِ فرهنگیِ پر نیش و کنایه، و هم استمدادی امیدوارانه از خردِ جمعیِ آمریکاییان.
پیرس در ادامه رجز سر می دهد که کشورِ فرانکلین ها و ادیسون ها و رابرت فالتون و هنری فورد، اکنون تبدیل به کشورِ نادان ها شده است، جایی که شهروندانش دشمنِ دانش اند، دروغ را بر حقیقت، و استدلال را بر ایمان ترجیح داده و خود را غرق در شوهای تلویزیونی و تئوری های توطئه کرده اند. پیرس هیچ از گرایشهای لیبرالِ خود شرمگین نیست، و بعضی از محافظه کاران – به خصوص تحول‌ستیزان و کسانی مثلِ راش لیمبا – را حسابی می چزاند.
پیرس می نویسد که در ایالاتِ متحده ی آمریکا، حقیقت صرفاً آن چیزی است که مردمِ زیادی به آن باور دارند، و میزانِ حقانیتِ آن هم بسته به این است که چقدر به آن باور ایمان داشته باشند. او برای تأییدِ ادعای خود یادی از جیمز مدیسون و سایرِ بنیانگذارانِ نخستینِ آمریکا می کند و می گوید که آنها هم اگر می دانستند که در کشوری که بنیان گذاشته اند آدمهای عجیب و غریبی پیدا خواهند شد که آزادگی را که اساسِ تشکیلِ این ملت بوده تهدید می کنند حتماً افسوس می خوردند.
گرچه این کتاب بعید است بتواند در راستگرایانی که پیرس با قوت به نقدِ آنها پرداخته است هیچ تغییرِ عقیده ای پدید آورد، اما فهرستی دلکش ارائه می دهد از آن باورهایی که بدونِ آنکه پشتوانه ی عملی داشته باشند میلیون ها آمریکایی را مجذوب و شیفته ی خود کرده اند.
آمریکای ابله: چگونه در مهدِ آزادی حماقت به فضیلت تبدیل می شود؟
(Idiot America: How Stupidity Became a Virtue in the Land of the Free)
از پرفروشهای National
سه اصلِ مهمِ حماقت در آمریکا:
• هر نظریه ای معتبر است اگر که کتابهایش فروش برود، مخاطبانِ زیاد جذب کند، و یا به نحوی از انحاء گرد و خاک به پا کند
• هرچیزی می تواند حقیقت داشته باشد اگر گوینده اش آن را با صدای بلند بگوید
• واقعیت آن چیزی است که شمارِ زیادی از مردم آن را باور داشته باشند، و میزانِ حقانیتِ آن بستگی به میزانِ ایمانِ آنها به آن واقعیت دارد
چارلز پیرس، این روزنامه نگارِ کهنه کار، با آن بذله گویی و بینشِ عمیقِ همیشگی اش، به حالِ مقامِ شامخِ نادانی در آمریکا چنان تاسف می خورد که شما را از خنده روده بر خواهد کرد.
سوالِ او این است که چگونه کشوری که به شوقِ عقلانیت تأسیس شد اینک به ملتی ساده لوح تنزل یافته است که استعدادشان در انتخابِ بهترین خواننده ی برنامه ی American Idol بیشتر است تا انتخابِ کاندیدای ریاست جمهوری. با این حال، در پشتِ تخطئه های رعدآسای او فریادِ تغییرخواهی نهفته است، چرا که او امید دارد که عقلانیت روزی این لکه ی ننگ را پاک کند، و با احمقان دوباره از روی دلسوزی رفتار شود نه اینکه آنان را موردِ تمجید و تکریم قرار دهند. آمریکای ابله کتابی است حکیمانه و هوشمندانه؛ هم درسِ تاریخ است، هم یک نقدِ فرهنگیِ پر نیش و کنایه، و هم استمدادی امیدوارانه از خردِ جمعیِ آمریکاییان.
پیرس در ادامه رجز سر می دهد که کشورِ فرانکلین ها و ادیسون ها و رابرت فالتون و هنری فورد، اکنون تبدیل به کشورِ نادان ها شده است، جایی که شهروندانش دشمنِ دانش اند، دروغ را بر حقیقت، و استدلال را بر ایمان ترجیح داده و خود را غرق در شوهای تلویزیونی و تئوری های توطئه کرده اند. پیرس هیچ از گرایشهای لیبرالِ خود شرمگین نیست، و بعضی از محافظه کاران – به خصوص تحول‌ستیزان و کسانی مثلِ راش لیمبا – را حسابی می چزاند.
پیرس می نویسد که در ایالاتِ متحده ی آمریکا، حقیقت صرفاً آن چیزی است که مردمِ زیادی به آن باور دارند، و میزانِ حقانیتِ آن هم بسته به این است که چقدر به آن باور ایمان داشته باشند. او برای تأییدِ ادعای خود یادی از جیمز مدیسون و سایرِ بنیانگذارانِ نخستینِ آمریکا می کند و می گوید که آنها هم اگر می دانستند که در کشوری که بنیان گذاشته اند آدمهای عجیب و غریبی پیدا خواهند شد که آزادگی را که اساسِ تشکیلِ این ملت بوده تهدید می کنند حتماً افسوس می خوردند.
گرچه این کتاب بعید است بتواند در راستگرایانی که پیرس با قوت به نقدِ آنها پرداخته است هیچ تغییرِ عقیده ای پدید آورد، اما فهرستی دلکش ارائه می دهد از آن باورهایی که بدونِ آنکه پشتوانه ی عملی داشته باشند میلیون ها آمریکایی را مجذوب و شیفته ی خود کرده اند.
سه اصلِ مهمِ حماقت در آمریکا:
• هر نظریه ای معتبر است اگر که کتابهایش فروش برود، مخاطبانِ زیاد جذب کند، و یا به نحوی از انحاء گرد و خاک به پا کند
• هرچیزی می تواند حقیقت داشته باشد اگر گوینده اش آن را با صدای بلند بگوید
• واقعیت آن چیزی است که شمارِ زیادی از مردم آن را باور داشته باشند، و میزانِ حقانیتِ آن بستگی به میزانِ ایمانِ آنها به آن واقعیت دارد
چارلز پیرس، این روزنامه نگارِ کهنه کار، با آن بذله گویی و بینشِ عمیقِ همیشگی اش، به حالِ مقامِ شامخِ نادانی در آمریکا چنان تاسف می خورد که شما را از خنده روده بر خواهد کرد.
سوالِ او این است که چگونه کشوری که به شوقِ عقلانیت تأسیس شد اینک به ملتی ساده لوح تنزل یافته است که استعدادشان در انتخابِ بهترین خواننده ی برنامه ی American Idol بیشتر است تا انتخابِ کاندیدای ریاست جمهوری. با این حال، در پشتِ تخطئه های رعدآسای او فریادِ تغییرخواهی نهفته است، چرا که او امید دارد که عقلانیت روزی این لکه ی ننگ را پاک کند، و با احمقان دوباره از روی دلسوزی رفتار شود نه اینکه آنان را موردِ تمجید و تکریم قرار دهند. آمریکای ابله کتابی است حکیمانه و هوشمندانه؛ هم درسِ تاریخ است، هم یک نقدِ فرهنگیِ پر نیش و کنایه، و هم استمدادی امیدوارانه از خردِ جمعیِ آمریکاییان.
پیرس در ادامه رجز سر می دهد که کشورِ فرانکلین ها و ادیسون ها و رابرت فالتون و هنری فورد، اکنون تبدیل به کشورِ نادان ها شده است، جایی که شهروندانش دشمنِ دانش اند، دروغ را بر حقیقت، و استدلال را بر ایمان ترجیح داده و خود را غرق در شوهای تلویزیونی و تئوری های توطئه کرده اند. پیرس هیچ از گرایشهای لیبرالِ خود شرمگین نیست، و بعضی از محافظه کاران – به خصوص تحول‌ستیزان و کسانی مثلِ راش لیمبا – را حسابی می چزاند.
پیرس می نویسد که در ایالاتِ متحده ی آمریکا، حقیقت صرفاً آن چیزی است که مردمِ زیادی به آن باور دارند، و میزانِ حقانیتِ آن هم بسته به این است که چقدر به آن باور ایمان داشته باشند. او برای تأییدِ ادعای خود یادی از جیمز مدیسون و سایرِ بنیانگذارانِ نخستینِ آمریکا می کند و می گوید که آنها هم اگر می دانستند که در کشوری که بنیان گذاشته اند آدمهای عجیب و غریبی پیدا خواهند شد که آزادگی را که اساسِ تشکیلِ این ملت بوده تهدید می کنند حتماً افسوس می خوردند.
گرچه این کتاب بعید است بتواند در راستگرایانی که پیرس با قوت به نقدِ آنها پرداخته است هیچ تغییرِ عقیده ای پدید آورد، اما فهرستی دلکش ارائه می دهد از آن باورهایی که بدونِ آنکه پشتوانه ی عملی داشته باشند میلیون ها آمریکایی را مجذوب و شیفته ی خود کرده اند.
