فشار درس‌ها و جدید بودن همه چیز برایم کافی است که تصمیم بگیرم آخر هفته‌ها را خوش بگذرانم. نیویورک هم به اندازهٔ کافی جاذبهٔ گردشگری دارد. هدف اول بوستان مرکزی یا سنترال پارک است. باید ده دقیقه‌ای پیاده تا خیابان صد و دهم برویم و بعد از آن به سمت شرق به خیابان بوستان مرکزی برسیم. هوا هنوز چیزی بین پاییز و تابستان است و سرما هنوز رخ نشان نداده است. بوستان مرکزی مساحتی نزدیک به یک‌سوم قسمت میانی منهتن دارد و آن‌قدر بزرگ هست که گم بشویم.

مسیرهای مختلفی وجود دارد که پیاده‌ها و دونده‌ها و دوچرخه‌سوارها از آن استفاده می‌کنند. مناظر طبیعی چشم‌نواز بوستان آن‌قدر زیبا و بکر به نظر می‌رسد که آدم حیران می‌ماند که چه طور وسط این برج‌های بلند چنین طبیعتی وجود دارد. برکه‌های زیبا با مرغابی‌هایی که در آن روزگار می‌گذرانند، زمین‌های فوتبال امریکایی و بیس‌بال، مردمی که بی‌خیال از دغدغه‌های هفته در حال دویدن‌اند.

به سمت دریاچهٔ مرکزی می‌رویم. دریاچه‌ای که بزرگی‌اش به اندازهٔ یک ساعت پیاده‌روی به دورش است. روز شلوغی‌ست. از سمت دیگر بوستان به سمت خیابان پنجم می‌رویم و از آن جا به سمت موزهٔ متروپولیتن. دست‌فروش‌ها هم برای خودشان بساط پهن کرده‌اند. یکی پوسترهای چاپی می‌فروشد، یکی آثار صنایع دستی آفریقایی و یکی هم نقاشی‌هایی که خودش کشیده را به معرض فروش گذاشته.

دور و بر موزه هم خیلی شلوغ است. ساختمان موزه بی‌شباهت به کاخ‌های منطقهٔ نیاوران نیست با این تفاوت که راه‌پله‌های ورودی بزرگ‌تری دارد. روی راه‌پله‌ها جا به جا مردم نشسته‌اند و بعضاً گعده درست کرده‌اند برای خودشان. وارد موزه می‌شویم. موزه خیلی بزرگ و تاریخی به نظر می‌رسد. قسمتی عمومی و قسمت دیگری که نیاز به خرید بلیط دارد. بالای قسمت بلیط نوشته ۲۵ دلار. گران هست و بی‌خیال قسمت ورودی بلیط می‌شوم. گرچه بعداً می‌فهمیم که بلیط این موزه اختیاری است و پیشنهاد می‌شود ۲۵ دلار پرداخت شود و هستند کسانی که با دو سه دلار سر قضیه را هم می‌آورند. طور وسط این برج‌های بلند چنین طبیعتی وجود دارد. برکه‌های زیبا با مرغابی‌هایی که در آن روزگار می‌گذرانند، زمین‌های فوتبال امریکایی و بیس‌بال، مردمی که بی‌خیال از دغدغه‌های هفته در حال دویدن‌اند.