مردمِ آمریکا به اندازه ی گذشته شاد نیستند.
مردمِ ایالاتِ متحده
از همان بدوِ تأسیسِ این کشور، شادی را حقِ مسلمِ خود می دانسته اند. با این حال، طیِ دهه های اخیر، شادی در این کشور تنزل یافته است. این را 2017
World Happiness Report می گوید، که یک جور رتبه‌بندیِ سالانه است که شبکه ی راهکارهای توسعه ی پایدارِ سازمانِ ملل (United Nation's Sustainable Development Solutions Network) هر ساله منتشر می کند.
در این گزارش، 155 کشور بر اساسِ میزانِ شادبودنِ زندگی‌هایی که در آنها جریان دارد با مقیاسِ 0-10 و مبتنی بر تعدادی از معیارها نظیرِ سرانه‌ی GDP (تولیدِ ناخالصِ داخلی)، حقِ انتخاب در زندگی، سخاوت، و برداشتهایی که از فساد وجود دارد رتبه بندی شده اند.
در رتبه‌بندیِ سالِ 2017، آمریکا مجموعاً رتبه ی 14م را از آنِ خود کرده است، که یک رتبه از سالِ قبل پایین تر است. این کشور تا کنون هیچگاه به 10 رتبه‌ی اول راه نیافته است.
اوضاع وقتی وخیم تر می شود که به نظرسنجیِ اخیر نگاه کنیم که در آن از آمریکایی ها پرسیده شد به زندگیِ خود در بهترین حالت چه نمره ای می دهند؟
این سؤال را اولین بار در سالِ 2006 از آمریکایی ها پرسیدند. در سالِ 2007 رتبه ی شادیِ آمریکایی ها در بینِ 23 کشورِ عضوِ OECD سوم بود. اما اکنون در پایین ترین سطحِ خود قرار دارد و در بینِ 34 کشورِ عضو جایگاهِ نوزدهم را دارد.
جفری دی. سچس (Jeffrey D. Sachs)، اقتصاددان و استادِ دانشگاهِ کلمبیا در یکی از فصلهای مقاله ی خود، با عنوانِ
Restoring American Happiness (احیای شادی در آمریکا) نوشته است: «بحرانِ آمریکا در یک کلام بحرانی اجتماعی است، نه اقتصادی.»
سچس یادآور می شود که با وجودِ نرخِ رو به رشدِ سرانه ی GDP (سنجه ای که جهتِ برآوردِ سلامتِ اقتصادیِ یک کشور موردِ استفاده قرار می گیرد) در آمریکا، شادمانی در این کشور رو به کاهش است.
وی می نویسد: «ایالاتِ متحده ی آمریکا می تواند و باید که حسِ شادی و خوشبختیِ خود را تقویت کند و این با حلِ بحرانِ چندجانبه ی اجتماعی در این کشور – نابرابری، فساد، محرومیت، و بی‌اعتمادی – میسر است، نه اینکه صرفاً روی رشدِ اقتصادی متمرکز شویم، علی الخصوص که راهکارهای پیشنهادشده برای مشکلاتِ اقتصادی بیش از آنکه بحرانِ عمیقِ اجتماعی را التیام دهد، به آن حدّت می بخشد.
برپایه ی این گزارش، سیرِ قهقراییِ جامعه ی آمریکا که دهها سال است آغاز شده، عللِ مختلفی دارد که نابرابریِ اجتماعی، تفکیکهای اقتصادی و قومی، و افتِ کیفیتِ نظامِ آموزشیِ آمریکا از آن جمله اند.
این گزارش همچنین به جای تلاش برای پیشبردِ اقتصادی، الگوبرداری از کشورهای شمالِ اروپا مثلِ دانمارک، فنلاند، ایسلند، نروژ و سوئد را متذکر می شود که همه ی آنها جزءِ ده رتبه ی اول هستند، حال آنکه جملگی سرانه ی تولیدِ ناخالصِ داخلی شان کمتر از آمریکاست.
