سی اِن اِن : وضعیت بهداشت و سلامت آمریکا روبه افول است
۲۶ آبان ۱۳۹۷
افزایش شمار قربانیان آتش‌سوزی کالیفرنیا؛ هزار ناپدید و ۷۱ کشته
۲۶ آبان ۱۳۹۷
سی اِن اِن : وضعیت بهداشت و سلامت آمریکا روبه افول است
۲۶ آبان ۱۳۹۷
افزایش شمار قربانیان آتش‌سوزی کالیفرنیا؛ هزار ناپدید و ۷۱ کشته
۲۶ آبان ۱۳۹۷

مقایسه ای میان امنیت شغلی در آمریکا و کشورهای توسعه یافته


منبع: واشنگتن پست
نویسنده: آندریو وَن دام (Andrew Van Dam)
بازارِ کارِ ایالاتِ‌ متحده ی آمریکا داغِ داغ است. بیکاری به 3.8 درصد رسیده است که از دهه ی 1960 تا کنون بی‌سابقه بوده است، و بسیاری از صنایع با کمبودِ شدیدِ کارگر مواجه اند. نظریه های قدیمی درباره ی ایراداتِ بازارِ کار (مثلِ کمبودِ نیروی ماهر) به سرعت رو به زوال است. درآمدها رو به بهبود است و بانکِ مرکزی (Federal Reserve) پیش‌بینی می کند که نرخِ سودِ بانکی پیوسته افزایش داشته باشد.

با این حال پس چرا عده ی زیادی از کارگرانِ آمریکا احساسِ نارضایتی می کنند؟ سازمانِ همکاری و توسعه ی اقتصادی  (OECD) که اعضای آن را کشورهای پیشرفته و در حالِ پیشرفت تشکیل می دهند و مدتهاست مرجعِ اصلیِ داده ها و تحقیقاتِ اقتصادی در سطحِ بین المللی است، در گزارشِ تازه ی 296 صفحه ایِ خود سرنخهایی از این چرایی به ما می دهد. بیشترِ این آمار و ارقام مربوط به سالِ 2016 به قبل است، اما مشخصه های بنیادینی که برای اقتصادهای موردِ تحلیل برشمرده است تا به امروز باقی است.

این گزارش نشان می دهد که کارگرانِ بیکار‌شده و درخطر بیکاری، حمایتهای بسیار قلیلی از دولت دریافت می کنند، و کارگرانِ شاغل هم به خاطرِ سیستمِ ضعیفِ مذاکره بینِ کارگر و کارفرما، عقب تر از سایرین هستند.

این عوامل سبب شده است تا سطحِ نابرابریِ درآمدی در آمریکا و درصدِ شهروندانِ کم‌درآمدِ این کشور تقریباً از هر کشورِ پیشرفته ی دیگری بالاتر و بیشتر باشد. فقط اسپانیا و یونان هستند که در آنها خانوارهایی که درآمدشان از نصفِ متوسطِ درآمد کمتر است، درصدشان بیش از آمریکاست (با این شاخص می توان فهمید که تعدادِ زیادی از مردم فقیر یا نزدیک به فقر هستند)، که آن هم علتش بحرانِ ارزیِ یورو در اتحادیه ی اروپاست.
گرچه شاید بیکاری در آمریکا پایین باشد و کارفرمایان در پیِ جذبِ نیروی هرچه بیشتر، اما از دست دادنِ کار هم در این مملکت خیلی آسان است. هر ساله به طورِ میانگین یک پنجمِ کسانی که استخدام هستند کارِ خود را یا از دست می دهند یا رها می کنند. در سالِ 2016، درصدِ کارکنانِ 15 تا 64 ساله ای که یک سال یا کمتر در شغلِ خود باقی بوده اند 23.3 درصد بوده است؛ که تقریباً از سایرِ کشورهای موردِ مطالعه در این تحقیق بالاتر است.اگر مردم به مشاغلِ بهتری روی بیاورند، می توان تلاطمِ بازارِ کار را نشانه ی مثبتی دانست. اما یک دهه تحقیقاتِ سازمانِ توسعه و همکاری نشان می دهد که بخشِ خیلی زیادی از ترکِ شغل‌ها در ایالاتِ متحده ی آمریکا به واسطه ی اخراج یا تعدیل صورت گرفته است. ارقامِ وزارتِ کار هم نشان می دهد که نرخِ تعدیل و اخراج از زمانِ انجامِ این تحقیقات تا به حال تغییرِ قابلِ ملاحظه ای نکرده است.ایالاتِ متحده ی آمریکا و مکزیک تنها کشورهای داخل در این تحقیقات هستند که بدونِ هرگونه اطلاعِ قبلی می توانند افراد را اخراج کنند. با وجودِ قانونِ Worker Adjustment and Retraining Notification (WARN) متعلق به سالِ 1988 که به موجبِ آن، کارفرمایان باید 60 روز قبل از تعطیل یا تعدیلِ کارخانه اطلاع‌رسانی کنند، رتبه ی ایالاتِ متحده در حمایت از کارکنان، حتی اگر تعدیل‌های دسته‌جمعی را هم لحاظ کنیم، پایین تر از بقیه است.
اگر شما در آمریکا شغلِ خود را از دست دهید، پیدا کردنِ شغلی دیگر دشوار است. محققان دریافته اند که کمتر از نصفِ کارکنانی که به جهتِ تعطیلی و تعدیل و ... شغلشان را از دست داده اند توانسته اند در عرضِ یک سال شغلِ دیگری پیدا کنند. از این جهت، آمریکا در میانِ سایرِ کشورهای یادشده در این تحقیق تقریباً بدترین جایگاه را دارد. ژاپن هم با آمریکا هم‌رده است، اما فنلاند، استرالیا و دانمارک خیلی جلوترند. گذشته از این، نویسندگانِ این گزارش دریافته اند که «دو سومِ خانواده هایی که یکی از اعضایشان شغلِ خود را از دست داده است مدتی را در فقر به سر برده اند.»

حتی وقتی هم که شغلِ جدیدی پیدا کنید، باز درآمدتان به اندازه ی قبل نیست. کسانی که شغلشان را از دست می دهند بعد از گذشتِ چهار سال باز درآمدِ سالانه شان 6 درصد پایین تر از همکارانِ سابق‌شان است. در کشورهایی مثلِ فنلاند و دانمارک، کارکنان طیِ این بازه ی زمانی مابه التفاوتِ حقوقِ خود را کامل جبران می کنند.

به تصریحِ این گزارش، این رتبه های پایین بر می گردد به طرحهای ضعیفِ دولت و مذاکراتِ بی‌حاصلِ اتحادیه های کارگری. هزینه ای که ایالاتِ متحده ی آمریکا صرفِ کمک به افرادِ بیکار یا افرادِ در معرضِ بیکاری می کند، کمتر از هر کشورِ دیگری است که در این گزارش نام برده شده.

افرادِ بیکار کمکهای نسبتاً اندکی از دولت دریافت می کنند. تسهیلاتی که آمریکا به بیکاران در سالِ نخستِ بیکاری شان ارائه می کند کمتر از آن کشورهای دیگر است، و  نهایتِ مدتِ بهره مندی از این تسهیلات در ایالتهای آمریکا به طورِ معمول 26 هفته است که تقریباً از همه ی کشورهای این گزارش کمتر است. حتی در برخی ایالتها طولِ دوره ی این تسهیلات کمتر از نصفِ این زمان است.
در سالِ 2016 فقط 12 درصدِ کارکنانِ آمریکا مشمولِ مذاکره ی جمعی با کارفرما شده اند (در بینِ تمامیِ کشورهای موردِ مطالعه ی سازمانِ همکاری و توسعه، فقط ترکیه، لیتوانی و کره ی جنوبی پایین تر از آمریکا بوده اند). براساسِ بررسی هایی که OECD روی داده های مربوط به یک دوره ی حدوداً 40 ساله انجام داده، کشورهایی که در آنها سیستمِ مذاکره ی جمعی به حاشیه رانده شده،‌ مثلِ آمریکا، معمولاً رشدِ اشتغال کندتر بوده و در اکثرِ موارد، بیکاری بالاتر از دیگر کشورهای پیشرفته است.

شاید بهتر باشد درخصوصِ مذاکراتِ جمعی و حمایتهای دولتی یه یکی دیگر از یافته های این گزارش نیز اشاره کنیم: در سالهای 1995 تا 2013 سهمِ کارگران از درآمدِ ملی حدودِ هشت درصد کاهش پیدا کرده، که این کاهش، به استثنای لهستان و کره ی جنوبی، از هر کشورِ دیگری در بازه ی زمانیِ مشابه سریعتر است.