در اوایل دهه ی 1900، لوئیس هاین شغلش را به عنوان یک معلم مدرسه ترک کرد تا به عنوان عکاس برای کمیته ی ملی کودکان کار که به بررسی و مستندسازی از وضعیت کودکان کار در امریکا می پرداخت عکاسی کند. هاین به عنوان یک جامعه شناس، از جمله کسانی بود که باور عمیقی به قدرت عکاسی در مستندسازی از شرایط کاری و تاثیر آن در ایجاد تغییرات مثبت داشت.

او به بخش های مختلف کشور سفر کرد؛ به زمین ها، کارخانجات و معدن ها. گاهی حتی مجبور شد به صورت پنهانی در این مناطق کار کند تا از کودکانی که بالاجبار به کار گمارده شده بودند و بعضی هایشان حتی بیشتر از چهارسال سن نداشتند عکسبرداری کنند.

در سال 1916 کنگره لایحه ی کودکان کار کیتینگ اونز را تصویب کرد که یکی از دلایل تصویب این لایحه دیده شدن عکس های هاین بود (همچنین کارهای مری هریس جونز که مادرجونز نامش را وامدار وی است). این قانون استانداردهای کار را برای کودکان مشخص کرد، از جمله حداقل سن برای کار (سن کار در کارخانجات 14 سال و سن کار در معادن 16 سال) و هشت ساعت کار در روز. همچنین این قانون کار شبانه ی کودکان زیر 16 سال را ممنوع کرد. البته بعدتر این قانون متعارض با قانون اساسی شناخته شد و تا زمان اعلام و اجرای برنامه ی نیودیل اصلاحات مربوط به قوانین فدرال کودکان کار انجام نشد.

در سال 2004، یک فعال اجتماعی به نام جو منینگ تصمیم گرفت بداند کودکانی که در عکس های هاین بودند، چه سرنوشتی داشتند و سعی کرد تا جایی که می تواند آنها را پیدا کند. او یافته هایش را به صورت مستند در وب سایتش MorningsOnMapleStreet.com منتشر کرده و زندگی صدها مورد از این سوژه ها را به نمایش گذاشته است.