دونالد ترامپ در ۲۰۲۰ هم رئیس جمهور می‌شود
۲۸ مهر ۱۳۹۷
گزارشی از زندگی آمریکاییان در کانکس پارک ها در آمریکا
۲۸ مهر ۱۳۹۷
دونالد ترامپ در ۲۰۲۰ هم رئیس جمهور می‌شود
۲۸ مهر ۱۳۹۷
گزارشی از زندگی آمریکاییان در کانکس پارک ها در آمریکا
۲۸ مهر ۱۳۹۷
 

واقعیت هایی در مورد پدیده ی بی خانمانی در آمریکا

 

 
 

واقعیت هایی در مورد پدیده ی بی خانمانی در آمریکا

 

 
 
  • ایالات متحده ی امریکا بیش از هر کشور توسعه یافته ی دیگری خانواده ی بی خانمان در خود جای داده است. (مرکز Bassuk)
  • یک خانواده ی بی خانمان معمولا از یک مادر تنها و دو فرزند کم سن و سال تشکیل می شود. (مرکز Bassuk)
  • بی خانمانی خانوادگی مشکل اجتماعی رو به وخامتی است که در تمامی ایالات به چشم می خورد و در سال های اخیر روند رو به افزایشی داشته است. (مرکز Bassuk)
  • در منطقه ی پایتخت نشین واشنگتن دی سی، اگرچه در دوره ای پنج ساله از سال 2013 تا سال 2017 دولت موفق شد تعداد افراد بی خانمان را 4 درصد کاهش دهد، اما بی خانمانی خانوادگی چالشی بود که در همین دوره ی پنج ساله 6/1 درصد افزایش داشته است. (مجمع دولتی بخش پایتخت نشین واشنگتن)
  • پدیده ی بی خانمانی خانوادگی که در ابتدا نوعی مشکل موقت به نظر می رسید، حال به معضلی جدی و حل نشدنی تبدیل شده و 37 درصد از کل جمعیت بی خانمان ها و 50 درصد از جمعیت بی خانمان هایی که در پناهگاه های دولتی به سر می برند را خانواده های بی خانمان تشکیل می دهند. (مرکز Bassuk)
  • خشونت خانگی که تجربه ی مشترکی است بین افراد بی خانمان جوان، افراد بالغ مجرد و خانواده ها، به عنوان اولین دلیل ترک خانه شناخته می شود. (اتحاد ملی حل معضل بی خانمانی) اساسا می توان گفت در 39 درصد از شهرها خشونت خانگی نخستین دلیل بی خانمانی است. (کنفرانس شهرداران امریکا)

  • با این مقدمه می رویم سراغ برخی از آمار ها و واقعیت ها در مورد بحران بی خانمانی در امریکا

     

    با مطالعه ی اطلاعات و آماری که از سه منبع هافینگتون پست، سوشال سلوشنز و doorwaysva جمع آوری شده است، می توان چهره ی دقیق تری از وضعیت پدیده ی بی خانمانی در ایالات متحده ی امریکا ترسیم کرد. این اطلاعات به شرح ذیل است:



    بیش از 500 هزار نفر شهروند بی خانمان در امریکا زندگی می کنند.

    براساس گزارش وزارت مسکن و توسعه ی شهری امریکا (HUD) هر شب حدود 600 هزار شهروند بی خانمان در این کشور شب را به صبح می رسانند. بیشتر این افراد شب ها را یا در پناهگاه های دولتی و یا در خانه های موقت کوتاه مدت می گذرانند. یعنی تقریبا بیش از یک سوم آنها در ماشین ها، زیر پل ها و یا سایر پناهگاه های خودساخته می خوابند.


     

    83 هزار و 170 نفر، یا به عبارت دیگر 15 درصد از کل جمعیت افراد بی خانمان، گرفتار بی خانمانی دائمی هستند.

    بی خانمانی دائمی به نوعی از بی خانمانی اطلاق می شود که در آن فرد به دلیل ناتوانی های مختلف به مدت یک سال یا بیشتر بی خانمان بوده است؛ یا حداقل چهار دوره ی مختلف بی خانمانی را در طول سه سال تجربه کرده است (یعنی جمعا 12 ماه). همچنین خانواده هایی که حداقل یک فرد بالغ سرپرستی آنها را برعهده داشته باشد و همین مقدار بی خانمانی را تجربه کنند، مشمول این تعریف می شوند.

    طبق توضیحات اتحاد ملی حل معضل بی خانمانی "هرچند تعداد کسانی که گرفتار بی خانمانی دائمی هستند نسبت به کل جمعیت افراد بی خانمان چندان زیاد نیست؛ اما این افراد بسیار آسیب پذیرتر از سایرین هستند، چرا که بیشتر در معرض انواع ناهنجاری رفتاری از قبیل مشکلات و ناتوانی های مختلف روانی که ممکن است با بیماری های فیزیکی وخیم تر شود قرار دارند."


     

    یک چهارم جمعیت افراد بی خانمان را کودکان تشکیل می دهند.

    طبق گزارش HUD هر شب حدود 138 هزار کودک بی خانمان زیر هجده سال در امریکا شب را به صبح می رسانند که هزاران نفر از آنها تنها و بی سرپرست هستند. طبق تعریف یکی از برنامه های دولت فدرال تحت عنوان "نه به بی توجهی به کودکان" کودکان بی خانمان نه تنها به کودکانی اطلاق می شود که در پناهگاه ها و گرمخانه های دولتی زندگی می کنند، بلکه به کودکانی که به دلیل شرایط نامساعد اقتصادی مجبورند با دیگران در یک خانه زندگی کنند، کودکانی که در ماشین ها، پارک ها، اتوبوس ها و ایستگاه های قطار می خوابند و کودکانی که در شیرخوارگاه ها نگهداری می شوند نیز اطلاق می شود.

    براساس این تعریف، مرکز ملی آموزش افراد بی خانمان در سپتامبر 2014 گزارش داد که طبق آمار مدارس محلی بیش از 1 میلیون کودک بی خانمان در مدارس دولتی مشغول به تحصیل هستند. به عبارتی از هر 30 کودک امریکایی هر ساله 1 کودک بی خانمان می شود که 51 درصد این کودکان زیر 5 سال سن دارند. یعنی هر ساله 2 و نیم میلیون کودک در این کشور بی خانمان می شوند. (مرکز Bassuk)



     

    ده ها هزار بازنشسته ی ارتش بی خانمان هستند.

    به طور کل 47 هزار و 725 نفر یا به عبارتی 8 درصد از جمعیت افراد بی خانمان را بازنشستگان ارتش تشکیل می دهند. این رقم نشان دهنده ی کاهشی 35 درصدی از سال 2009 تا بحال است. طبق گزارش HUD هر شب بیش از 57 هزار بازنشسته ی ارتشی بی خانمان در امریکا شب را به صبح می رسانند که از این میان شصت درصد در پناهگاه های دولتی و غیردولتی اسکان داده می شوند و سایرین نیز آواره ی خیابان ها هستند.

    بازنشستگان بی خانمان در بسیاری از درگیری ها از جمله جنگ جهانی دوم و جنگ اخیر افغانستان و عراق خدمت کرده اند. واشنگتن دی سی با 8/145 بازنشسته ی بی خانمان ارتش از هر 10 هزار بازنشسته، بیشتری تعداد بازنشستگان بی خانمان ارتش را به خود اختصاص داده است. 45 درصد از بازنشستگان بی خانمان ارتش سیاهپوست یا لاتین هستند و هرچند کمتر از 10 درصد این افراد (حدود 5 هزار نفر) را زنان تشکیل می دهند اما این رقم در حال افزایش است، به طوری که 4/1 میلیون بازنشسته ی این نهاد با خطر بی خانمان شدن دست و پنجه نرم می کنند.

    علت این امر می تواند فقر، جمعیت بالای کسانی که محتاج مسکن دولتی هستند و عدم وجود یک شبکه ی حمایتی قوی و کارآمد باشد. بسیاری از بازنشستگان بی خانمان ارتش از بیماری ها و عواقب ناشی از جنگ همچون نقص عضو، PTSD، آسیب های مغزی، افسردگی، خشم و اعتیاد رنج می برند.


     

    خشونت خانوادگی از مهم ترین عوامل بی خانمانی زنان در امریکاست.

    براساس گزارش مرکز حقوقی ملی بی خانمانی و فقر (NLCHP) نود درصد زنان بی خانمان کسانی هستند که به منظور رهایی از سوء استفاده ی جسمی و جنسی از خانه های خود فرار کرده اند.



     

    علت بی خانمان شدن بسیاری از این افراد نرخ بالای اجاره خانه است.

     NLCHP نخستین دلیل رشد بی خانمانی را نرخ بالای کرایه خانه در امریکا می داند. در دهه های اخیر با کاهش پنجاه درصدی بودجه ی وزارت مسکن و توسعه ی شهری، هر ساله حدود 10 هزار واحد مسکونی که برای افراد کم درآمد درنظر گرفته شده بود از حوزه ی اختیار آنها خارج شده و می شود.

    برای مثال در بخش آرلینگتون هر عضو جامعه باید حداقل 185 ساعت در هفته کار کند تا با حداقل حقوق مصوب دولت بتواند از پس پرداخت اجاره ی یک خانه ی دو خوابه ی معمولی بربیاید. (National Low Income Housing Coalition)



     

    تعداد خانه های اجاره ای مناسب برای افراد کم درآمد کاهش یافته است

    طبق گزارش NLCHP از سال 2001 تا به حال دولت یک هشتم خانه های مسکونی مناسب برای افراد کم درآمد را از دست داده است. دولت امریکا حداقل به هفت میلیون واحد مسکونی برای خانواده های کم درآمد نیاز دارد و بدون تامین این مقدار، میلیون ها خانواده نیمی از درآمد ماهیانه ی خود را در ازای کرایه خانه صرف می کنند.


     

    در چند سال اخیر میلیون ها نفر مسکن خود را از دست دادند

    از سال 2008 تا به حال بیش از 5 میلیون خانه ی اجاره ای از دسترس ساکنان خارج شده است؛ یعنی یک خانه از هر ده خانه ی اجاره ای. همین امر عده ی بیشتری را بر آن داشته که به دنبال خانه های ارزان قیمت تر بیفتند.


     

    دولت آنقدرها هم به این افراد کمک نمی کند

    کمک هزینه های دولتی اجاره ی خانه از جانب دولت امریکا به اندازه ای است که از هر چهار شهروند کم درآمد تنها شامل یک شهروند می شود و این یعنی نام سه نفر دیگر در فهرستی بلندبالا ثبت می شود تا پس از چندین سال انتظار بتواند مسکنی برای خود تهیه کند. برای مثال شهر شارلوت به تازگی سامانه ی ثبت نام یارانه ی مسکن عمومی خود را پس از 14 سال راه اندازی کرده و بیش از 10 هزار نفر در آن ثبت نام کردند.


     

    از هر 5 شهروند بی خانمان، یک نفر از بیماری روانی درمان نشده رنج می برد

    مطالعات دولتی نشان می دهد در حالی که حدود 6 درصد از کل جمعیت امریکا مبتلا به بیماری های روانی هستند، 20 الی 25 درصد از افراد بی خانمان در این کشور از انواع بیماری های روانی رنج می برند. نیمی از این جمعیت به خوددرمانی مشغول اند و به همین دلیل در معرض خطر شدید اعتیاد و از دست دادن سلامت جسمانی هستند.

    براساس مطالعه ای دو ساله که توسط دانشگاه پنسیلوانیا بر حدود 5هزار فرد بی خانمان انجام شد، هزینه ی تامین سلامت و درمان کامل جسمی و روحی این بیماران کمتر از هزینه ای است که برای حبس، پناه دادن و بستری کردن آنها در بیمارستان صرف می شود.


     

    پدیده ی بی خانمانی در شهرهای مختلف امریکا در حال تبدیل شدن به نوعی جنایت است

    براساس بررسی هایی که توسط NLCHP در سال 2014 و بر 187 شهر امریکا انجام شد، در 24 درصد از شهرهای این کشور گدایی در مکان های عمومی، در 33 درصد از شهرها ایستادن و پرسه زدن بی هدف در هرکجا از شهر، در 18 درصد شهرها خوابیدن در هر مکان عمومی، در 43 درصد شهرها خوابیدن اشخاص حتی در اتومبیل خودشان و در 53 درصد شهرها نشستن و دراز کشیدن در هر مکان عمومی غیرقانونی و مصداق بارز قانون شکنی است و بعضا نوعی جنایت به حساب می آید. در نهایت باید گفت تعداد شهرهایی که به پدیده ی بی خانمانی به چشم یک جنایت نگاه می کنند رو به افزایش است.


     

    550 هزار نوجوان و جوان تنهای زیر 24 سال، سالانه به مدت بیشتر از یک هفته بی خانمانی را تجربه می کنند

    از این میان 380 هزار نفر زیر 18 سال سن دارند. البته محاسبه ی دقیق کودکان و جوانان بی خانمان کار ساده ای نیست. اتحاد ملی حل معضل بی خانمانی اینطور توضیح می دهد:" جوانان بی خانمان کمتر از افراد مسن تر می توانند به مدت طولانی در یک جا بمانند.

    آنها به سختی می پذیرند که یک فرد بی خانمان هستند و نمی خواهند به این عنوان شناخته شوند. همچنین آنها انگیزه ی قوی تری برای کار کردن و خروج از این وضعیت دارند. به عبارت دیگر بیش از 6/1 میلیون جوان امریکایی هر ساله بی خانمان می شوند.

    این آمار برای دگرجنس گرایان بسیار بالاتر است و این گروه 40 درصد از جمعیت کل جوانان بی خانمان این کشور را به خود اختصاص داده اند. با در نظر گرفتن این نکته که دگرجنس گرایان تنها 7 درصد از جمعیت کل جوانان امریکا را تشکیل می دهند، آمار فوق الذکر بسیار بالا به نظر می رسد. (The True Colors Fund)


     

    50 درصد از جمعیت افراد بی خانمان را افراد بالای 50 سال تشکیل می دهند

    این افراد غالبا به دلیل سن و سال بالا با مشکلات فیزیکی و امنیتی بیشتر و وخیم تری روبرو می شوند. آنها در مقابل خطراتی همچون افتادن از بلندی آسیب پذیرتراند و ممکن است از ضعف حافظه، بینایی و شنوایی، افسردگی حاد، و بیماری هایی از قبیل دیابت و روماتیسم رنج ببرند.

     

    پروژه های پناه دادن به افراد بی خانمان سالانه 830 هزار و 120 جای خواب در اختیار افراد بی خانمان قرار می دهند

    نیمی از این جای خواب ها به افرادی اختصاص می یابد که گرفتار بی خانمانی موقت هستند. این پروژه ها شامل موارد زیر می شود:

    پناهگاه های اورژانسی که به طور موقت به افراد بی خانمان جای خواب می دهند.

    خانه های کوتاه مدت که به مدت 24 ماه علاوه بر جای خواب به افراد بی خانمان خدمات ارائه می دهند.

    خانه های امن که به طور موقت به افرادی که وضع بسیار وخیم تری نسبت به سایرین دارند و مراجع فوق الذکر از پذیرفتن آنها معذوراند خدمات ارائه می دهند.

    نیم دیگر این جای خواب ها نیز به افرادی که تازه گرفتار بی خانمانی شده اند اختصاص می یابد. سیستم بازمسکن یابی فوری (Rapid Rehousing) به افراد بی خانمان کمک هزینه ی کوتاه مدت و میان مدت کرایه خانه پرداخت می کند، آنها را در یافتن خانه ای متناسب با بودجه شان یاری می کند و به کسانی که اخیرا از بی خانمانی نجات یافته اند کمک می کند به ثبات برسند.

    سیستم همیاری دائمی مسکن (Permanent Supportive Housing) علاوه بر تامین مسکن بلندمدت به افرادی که اخیرا از وضعیت بی خانمانی خارج شده اند و مبتلا به انواع ناتوانی هستند خدمات مختلفی ارائه می دهد. البته نوع دیگری از این سیستم نیز وجود دارد که مخصوص افراد بی خانمان سالم است و فقط مسکن آنها را تامین می کند.

    اما برای حل مشکل بی خانمانی، نه تنها باید نیازهای ابتدایی از جمله نیاز به مسکن این افراد تامین شود، بلکه سرویس های حامی این افراد باید امنیت جانی، فیزیکی و روانی آنها را در مقابل خشونت خانگی و انواع سوء استفاده تامین کرده و با بهبود وضع اقتصادی آنان سطح کیفیت زندگی شان را بالا ببرند. (اتحاد ملی حل معضل بی خانمانی)

    مطالب مرتبط

    مطالب مرتبط