به طورِ کلی جنگِ داخلی دو مرحله داشت که در نقشه ی فشرده ی بالا می توانید ببینید. مرحله ی اول، از ابتدای جنگ در 1861 تا جولایِ 1863 بود که ایالاتِ ائتلافِ جنوب پیروزِ آن بودند و توانستند حملاتِ اتحادیه ی شمال را که قصدشان تصرفِ ریچموند بود دفع کنند [ریچموند مرکزِ ویرجینیا و پایتختِ خودخوانده ی ائتلافِ جنوب بود، رئیس جمهورِ ائتلاف جفرسن دیویس بود]. حتی ژنرال روبرت ای.لی که فرماندهیِ نظامیِ این ائتلاف را برعهده داشت به سوی شمال حمله ور شد تا با تهدیدِ شهرهای آتلانتیکِ میانه (شاملِ نیویورک، نیوجرسی، پنسیلوانیا، دلاویر، ویرجینیا، ویرجینیای غربی، واشینگتن دی. سی،) بتواند جنبشِ شمالیِ ضدِ جنگ را تقویت کند بلکه در انتخاباتِ 1864 لینکلن را کنار بگذارند و جنگ فیصله بیابد.
مرحله ی دوم از 1863 آغاز می شود که دو اتفاقِ مهم در جولایِ آن رخ داد: حمله ی لی به شمال در شهرِ جتیسبورگِ پنسیلوانیا درهم شکست، و ارتشِ شمال پایگاهی بسیار مهم از جبهه ی جنوب واقع در ویکسبورگِ می سی سی پی را تصرف نمود. این دو واقعه، یعنی پایانِ حمله ی لی به شمال و آغازِ استراتژیِ فتحِ نقطه به نقطه (divide-and-conquer) از سوی جبهه ی شمال، نقطه ی عطفی در جنگ بود که نقطه ی اوجِ آن، عملیاتِ ویرانگرِ ژنرال ویلیام شرمن موسوم به «march to the see» در جرجیا بود [که طیِ آن، لشکریانِ شرمن زیرساختها، اقتصاد، حمل و نقل، صنایع و اموالِ عمومیِ جبهه ی جنوب را سخت ویران کردند].