خیالمان راحت بود که ایرانسل و همراه اولی هست که یک گزینهٔ دائم دارند و گزینهٔ اعتباری.

نه این که بیشتر از انگشت‌های دست شرکت‌های مخابراتی و به اندازهٔ همهٔ انگشت‌های دست و پا طرح‌های اعتباری با قیمت‌های مختلف. از قیمت‌های ماهی ۸۰ و ۹۰ دلار به همراه تخفیف گوشی هوشمند و اینترنت رایگان تا دقیقه‌ای ۱۰ سنت بدون هیچ تخفیفی برای خرید گوشی تلفن همراه و هیچ اینترنتی.

هیچ خبری هم از گوشی‌های قدیمی در بازار نیست. به غیر از یکی دو نوع خاص، همهٔ گوشی‌ها چیزهایی است که هنوز درست و حسابی به ایران نرسیده‌اند. گوشت‌کوب دوازده‌چراغ‌قوهٔ ما هم به این سیم‌کارت‌های نسل نمی‌دانم چه نمی‌خورند.

بدتر از همهٔ این‌ها این که حتی اگر پیامکی دریافت کنیم یا کسی به ما زنگ بزند فرقی با زنگ زدن یا پیامک فرستادن ندارد و حساب می‌شود. حساب که می‌کنیم به نتیجهٔ درست و درمانی نمی‌رسم. در همین شک و شبهه‌ها هستیم که اجاره‌خانهٔ ماه اول تصمیم‌مان را قطعی می‌کند. اجاره و هزینهٔ اینترنت ۱۳۴۶ دلار را مثل این که باید دو بار بدهیم چون رسم اینجا بر این است که باید اجارهٔ ماه بعد را هم بدهیم.

یعنی اجارهٔ ماه اولی که بوده‌ایم به علاوهٔ اجارهٔ ماه بعد. از ماه بعد هم باید اجارهٔ ماه‌های بعد را بدهیم. یعنی همین طوری ۲۷۰۰ دلاری از کف‌مان می‌رود.

از آن طرف هم دارم کم‌کم بدهی‌هایم را صاف می‌کنم که آخرش تصمیم می‌گیریم تا اطلاع ثانوی و محرز نشدن نیاز اساسی به تلفن همراه کلاً‌ بی‌خیال شویم. گوگل هم امکان تماس رایگان به همه جای آمریکا و کانادا را می‌دهد پس چه نیازی است.

سه ماه بعد هم یک خط اعتباری ۱۰۰ دلاری می‌خریم به هزینهٔ دقیقه‌ای ۱۰ سنت برای تماس داخل. به علاوهٔ ۲۰ دلار مالیات و البته دویست و خرده‌ای دلار برای خرید گوشی سونی اکسپریا از سایت آمازون.

دلیل خریدش هم این بود که برای برخی کارهای اداری حتماً شمارهٔ تلفن نیاز است و زیاد پیش می‌آید که با قرار قبلی زنگ می‌زنند. تازه این یکی را هم می‌دهم دست همسرم باشد که وقت‌هایی که با هم کار داریم با او تماس بگیرم و خودم هم بندهٔ عشقم و از هر دو جهان … بعله.