همسفر شراب (قسمت هشتم – پروژه،‌ استاد راهنما و دانشجو)
۱۰ اردیبهشت ۱۳۹۷
بزک چهره‌های کریه با کدام هدف؟
۱۰ اردیبهشت ۱۳۹۷
همسفر شراب (قسمت هشتم – پروژه،‌ استاد راهنما و دانشجو)
۱۰ اردیبهشت ۱۳۹۷
بزک چهره‌های کریه با کدام هدف؟
۱۰ اردیبهشت ۱۳۹۷

رفتار با چمدان در فرودگاه دی موین !

مشاهده صفحه روایت ایرانیان از آمریکا
قانون معروف به Americans with Disabilities Act که در سال ۱۹۹۰ امضا شد، پیشرفت مهمی در به رسمیت شناختن و ملاحظه‌ی حقوق معلولین بود. متن زیر به نکات خوبی در این خصوص اشاره کرده که عبارات داخل کروشه از بنده است: (حلاصه شده از: https://goo.gl/Cp1UCs)


در یک جایی مثل ایالات متحده مسائلی که به هر نحوی به معلولان مربوط می‌شود بسیار جدی قلمداد می‌شوند. شما نمی‌توانید بروید برای خودتان یک پاساژ، آپارتمان، مدرسه یا هر چیزی که آدم‌ها قرار است در آن رفت و آمد کنند بسازید اما آسایش معلولان را در ساختش لحاظ نکنید. فرد معلول باید بتواند به راحتی (هم از طریق رمپ و هم از طریق آسانسور) به هر جایی از هر ساختمانی که خواست رفت و آمد کند.

همه‌ی قوانین و نظام نظارتی متحد اند که در این مورد اهمال کاری نشود. در ایالات متحده وقتی شما به یک مرکز خرید، یک بیمارستان، یک مجتمع مسکونی یا مدرسه و دانشگاه می‌رسید همیشه نزدیک‌ترین پارکینگ‌ها به درهای ورودی را فقط به معلولین اختصاص داده‌اند. یعنی کسی که دچار معلولیت نیست در طبقه‌ی دوم، چندم یا جایی دورتر باید پارک کند اما شخص معلول می‌رود و تقریباً جلوی در ورودی پارک می‌کند.

پارکینگ‌های مخصوص معلولین با رنگ آبی و علائم مخصوص نشانه‌گذاری شده. یکی از جریمه‌های مربوط به عدم رعایت حقوق معلولین، پارک کردن در جای مخصوص آن‌هاست. از چهارصد تا یک هزار دلار مبلغ جریمه ایست که در چشم به هم زدنی برای متخلف نوشته خواهد شد.

فرقی هم نمی‌کند که آنجا مدرسه است یا آپارتمان سه واحدی محله‌تان. پلیس وارد می‌شود و اگر علامت مخصوص معلولین از آینه آویزان [یا در پلاک مشخص] نباشد اتومبیل متخلف را جریمه‌ای سنگین می‌کند.

اگر در خیابان‌های ایالات متحده منتظر اتوبوس هستید و یک معلول هم کنار شما در ایستگاه منتظر اتوبوس است، اصلاً به خودتان فشار نیاورید که چطوری تنهایی به ایشان کمک کنید که وارد اتوبوس شود. آن اتوبوس که رسید (هر اتوبوسی که باشد از سرویس مدرسه و دانشگاه تا اتوبوس‌های شهری و بین شهری) پس از توقف، راننده سطح اتوبوس را به اندازه‌ی سطح پیاده‌رو پایین می‌آورد.

آن ماشین عظیم انگار که بادش خالی شده باشد به یکباره فرو می‌نشیند تا فرد معلول بتواند وارد شود، سپس راننده‌ی اتوبوس پیاده شده و فرد معلول را به داخل اتوبوس می‌آورد که از قبل مکانی ویژه در آن به معلولین اختصاص داده شده. شهروندان آمریکایی که دچار معلولیت هستند تا آخر عمرشان از مزایایی برخوردار می‌شوند. به غیر از حدود هزار دلار مستمری در هر ماه، تهیه‌ی صندلی‌های چرخ‌دار جدید و با کیفیت، تهیه‌ی امکانات مربوط به نوع معلولیت و صدها امکان دیگر نه لطف که از وظایف و با تاکید وظایفی است که دولت در مواجهه با معلولین انجام می‌دهد.

[از مارک تواین نقل شده تفاوت بین سخن درست و سخنِ تقریباً درست، مثل تفاوت بین آذرخش و کرم شب‌تاب است! دستورالعمل‌هایی جهت رعایت احترام در سخن گفتن در مورد افراد معلول (Respectful Disability Language) وجود دارد. مثلاً اینجا: https://goo.gl/0knPS4. بهتر است بجای لفظ پارکینگ معلولین، بگوییم پارکینگِ «در دسترس».

یا اینکه بدون مقدمه و وقتی فضای بحث ایجاب نمی‌کند، از یک معلول نپرسیم چه مشکلی داری یا وی را فرد روی ولیچر خطاب نکنیم. بهتر است به افراد دیگر گفته شود «غیر معلول»، نه «نرمال و سالم». بیان عبارات نرمال و سالم به بقیه ممکن است این حس را به فرد معلول دست دهد که یک مشکل حاد دارد یا آن‌نرمال است. ضمناً عبارات محترمانه‌ای در مورد انواع مختلف معلولیت نیز وجود دارد که تا حدی توسط ما فارسی‌زبانان نیز مراعات می‌شود، مثلاً لفظ زیبای روشن‌دل یا نابینا بجای کور.]

[عکس زیر مربوط به پارکینگ معلولین در باغ وحش سن‌دیگوست که استفاده‌ی غیر مجاز از آن، حداقل ۲۵۰ دلار جریمه دارد. یعنی اگر پلیس ببینید کسی بصورت غیر مجاز و بدونِ دارا بودنِ پلاکِ معلول اینجا پارک کرده، بی برو برگرد ۲۵۰ دلار جریمه می‌کند. اگر این تخطی موجبِ به زحمت افتادنِ فرد معلولی شود، این جریمه می‌تواند تا چند برابر بالا رود. اطلاع بیشتر از قوانینِ پارکینگ‌های معلولین: https://goo.gl/asazYk]

این پست برای سرکوفت (اونا چه خوبن ما چه بدیم) نوشته نشده. کار خوب را باید یاد گرفت. به خصوص وقتی صحبت از کسانی می‌شود که عضوی از بدن‌شان را از دست داده‌اند [مشکلی که ممکن بود برای هر یک از ما نیز پیش بیاید].

مطالب مرتبط

رفتار با چمدان در فرودگاه دی موین !

مشاهده صفحه روایت ایرانیان از آمریکا
قانون معروف به Americans with Disabilities Act که در سال ۱۹۹۰ امضا شد، پیشرفت مهمی در به رسمیت شناختن و ملاحظه‌ی حقوق معلولین بود. متن زیر به نکات خوبی در این خصوص اشاره کرده که عبارات داخل کروشه از بنده است: (حلاصه شده از: https://goo.gl/Cp1UCs)


در یک جایی مثل ایالات متحده مسائلی که به هر نحوی به معلولان مربوط می‌شود بسیار جدی قلمداد می‌شوند. شما نمی‌توانید بروید برای خودتان یک پاساژ، آپارتمان، مدرسه یا هر چیزی که آدم‌ها قرار است در آن رفت و آمد کنند بسازید اما آسایش معلولان را در ساختش لحاظ نکنید. فرد معلول باید بتواند به راحتی (هم از طریق رمپ و هم از طریق آسانسور) به هر جایی از هر ساختمانی که خواست رفت و آمد کند.

همه‌ی قوانین و نظام نظارتی متحد اند که در این مورد اهمال کاری نشود. در ایالات متحده وقتی شما به یک مرکز خرید، یک بیمارستان، یک مجتمع مسکونی یا مدرسه و دانشگاه می‌رسید همیشه نزدیک‌ترین پارکینگ‌ها به درهای ورودی را فقط به معلولین اختصاص داده‌اند. یعنی کسی که دچار معلولیت نیست در طبقه‌ی دوم، چندم یا جایی دورتر باید پارک کند اما شخص معلول می‌رود و تقریباً جلوی در ورودی پارک می‌کند.

پارکینگ‌های مخصوص معلولین با رنگ آبی و علائم مخصوص نشانه‌گذاری شده. یکی از جریمه‌های مربوط به عدم رعایت حقوق معلولین، پارک کردن در جای مخصوص آن‌هاست. از چهارصد تا یک هزار دلار مبلغ جریمه ایست که در چشم به هم زدنی برای متخلف نوشته خواهد شد.

فرقی هم نمی‌کند که آنجا مدرسه است یا آپارتمان سه واحدی محله‌تان. پلیس وارد می‌شود و اگر علامت مخصوص معلولین از آینه آویزان [یا در پلاک مشخص] نباشد اتومبیل متخلف را جریمه‌ای سنگین می‌کند.

اگر در خیابان‌های ایالات متحده منتظر اتوبوس هستید و یک معلول هم کنار شما در ایستگاه منتظر اتوبوس است، اصلاً به خودتان فشار نیاورید که چطوری تنهایی به ایشان کمک کنید که وارد اتوبوس شود. آن اتوبوس که رسید (هر اتوبوسی که باشد از سرویس مدرسه و دانشگاه تا اتوبوس‌های شهری و بین شهری) پس از توقف، راننده سطح اتوبوس را به اندازه‌ی سطح پیاده‌رو پایین می‌آورد.

آن ماشین عظیم انگار که بادش خالی شده باشد به یکباره فرو می‌نشیند تا فرد معلول بتواند وارد شود، سپس راننده‌ی اتوبوس پیاده شده و فرد معلول را به داخل اتوبوس می‌آورد که از قبل مکانی ویژه در آن به معلولین اختصاص داده شده. شهروندان آمریکایی که دچار معلولیت هستند تا آخر عمرشان از مزایایی برخوردار می‌شوند. به غیر از حدود هزار دلار مستمری در هر ماه، تهیه‌ی صندلی‌های چرخ‌دار جدید و با کیفیت، تهیه‌ی امکانات مربوط به نوع معلولیت و صدها امکان دیگر نه لطف که از وظایف و با تاکید وظایفی است که دولت در مواجهه با معلولین انجام می‌دهد.

[از مارک تواین نقل شده تفاوت بین سخن درست و سخنِ تقریباً درست، مثل تفاوت بین آذرخش و کرم شب‌تاب است! دستورالعمل‌هایی جهت رعایت احترام در سخن گفتن در مورد افراد معلول (Respectful Disability Language) وجود دارد. مثلاً اینجا: https://goo.gl/0knPS4. بهتر است بجای لفظ پارکینگ معلولین، بگوییم پارکینگِ «در دسترس».

یا اینکه بدون مقدمه و وقتی فضای بحث ایجاب نمی‌کند، از یک معلول نپرسیم چه مشکلی داری یا وی را فرد روی ولیچر خطاب نکنیم. بهتر است به افراد دیگر گفته شود «غیر معلول»، نه «نرمال و سالم». بیان عبارات نرمال و سالم به بقیه ممکن است این حس را به فرد معلول دست دهد که یک مشکل حاد دارد یا آن‌نرمال است. ضمناً عبارات محترمانه‌ای در مورد انواع مختلف معلولیت نیز وجود دارد که تا حدی توسط ما فارسی‌زبانان نیز مراعات می‌شود، مثلاً لفظ زیبای روشن‌دل یا نابینا بجای کور.]

[عکس زیر مربوط به پارکینگ معلولین در باغ وحش سن‌دیگوست که استفاده‌ی غیر مجاز از آن، حداقل ۲۵۰ دلار جریمه دارد. یعنی اگر پلیس ببینید کسی بصورت غیر مجاز و بدونِ دارا بودنِ پلاکِ معلول اینجا پارک کرده، بی برو برگرد ۲۵۰ دلار جریمه می‌کند. اگر این تخطی موجبِ به زحمت افتادنِ فرد معلولی شود، این جریمه می‌تواند تا چند برابر بالا رود. اطلاع بیشتر از قوانینِ پارکینگ‌های معلولین: https://goo.gl/asazYk]

این پست برای سرکوفت (اونا چه خوبن ما چه بدیم) نوشته نشده. کار خوب را باید یاد گرفت. به خصوص وقتی صحبت از کسانی می‌شود که عضوی از بدن‌شان را از دست داده‌اند [مشکلی که ممکن بود برای هر یک از ما نیز پیش بیاید].

مطالب مرتبط



آخرین مطالب