دانشکده‌ی برق و کامپیوتر در پی جذب چند استاد به عنوان هیات علمی‌ست و در همین راستا، کاندیداها که اغلب فارغ التحصیلان دکتری و پسا دکتری از سایر دانشگاه‌های امریکا هستند، سمینارهایی ارائه می‌دهند. در این سری از سمینارها که با حضور اساتید و دانشجویان دانشکده برگزار می‌شود، متقاضی عضویت در هیات علمی به ارائه‌ی برترین تحقیقات پیشین خود می‌پردازد و هیات داور که جمعی از اساتید فعلی اند، در مورد استخدام وی بر اساس معیارهای علمی تصمیم می‌گیرند.

امروز یک فارغ التحصیل دوره‌ی پسا دکتری از دانشگاه MIT که ایرانی بود، کنفرانس داشت. معمولاً بین متقاضیان، تعدادی از فارغ التحصیلان دانشگاه‌های درجه اول امریکا (تاپ تن) نیز حضور دارند، اما این موضوع لزوماً به معنای برتر بودن آن‌ها از سایرین نیست. مثلاً ارائه‌ی قبلی که توسط یک فرد چینی از دانشگاه مینه‌سوتا (که در یک مرکز تحقیقاتی سرطان پسا دکترا گرفته) انجام شد، هم از لحاظ تسلط بر موضوع و هم نحوه‌ی ارائه برتر از سمینار امروز بود.

در مورد کیفیت علمی مباحث نظری نمی‌دهم چون علی‌رغمِ فهم نسبی از زمینه‌های تحقیقاتی و مطالب ارائه شده توسط این دو فرد، نسبت به مرزهای علمی این مباحث اطلاعی ندارم. توجه کنید که برای رسیدن به یک ارزیابی کامل و درست از یک مقاله یا مبحث علمی بایستی به تلاش‌های سایر محققین مربوطه نیز اشراف داشت تا بتوان گفت فرد مورد نظر تا چه حد به اصطلاح مرزهای علمی را شکافته است. فیلم بامزه‌ای در همین زمینه را پیوست خواهم کرد.

یکی از تفاوت‌های دوره‌ی دکتری در امریکا و ایران، امکان شرکت در سمینارها و کنفرانس‌های متعدد در دانشگاه‌های این کشور است. در دانشکده‌ی ما بصورت هفتگی گاه تا ده‌ها سمینار برگزار می‌شود. از دانشجویان خود دانشکده گرفته تا شرکت‌های صنعتی و تحقیقاتی و اساتید سایر دانشکده‌های برق و کامپیوتر در امریکا که به بیان دستاوردها و نتایج تحقیقات خود می‌پردازند.

این سری جلسات با اطلاع قبلی در سایت و توسط ایمیل به اطلاع اساتید و دانشجویان می‌رسند و هر دانشجو موظف است طی هر ترم، حداقل در دو سمینار حاضر شود و مشخصات خود را در سیستم مربوطه که در سالن کنفرانس قرار دارد، ثبت نماید.

با اوصاف گفته شده و بر خلاف تیتر مطلب، به اینگونه جلسات مفید نمی‌توان گفت سمینهار، هر چند که در کنار آن‌ها نوشیدنی و یک تکه پیتزا هم صرف شود...