مهم این نیست که پاریس باشی، کراچی، دبی، استانبول یا حتی جایی مثل فلورانس؛ من می‌گویم :
شهر اگر شهر باشد، حتماً یک جایی دارد که تو بروی خودت را آنجا، خالی کنی. جایی با حس خودش، تو را از خودت خالی کند، لحظاتی بتوانی فراموش کنی که هستی، فراموش کنی که نفس می‌کشی و حالا نفس کشیدن خرج دارد، و فراموش کنی که همیشه سخت با همین خودت در جنگی، هر شهری، شهر است، جای زیست آدم‌هاست، همچه جای سنگینی دارد، جایی با غلظت حس بالا، و لس آنجلس، جایی که در نگاه اول، از درون دوربین‌های هالیوودی‌، جای سطحی و سبکیست، اتفاقا شهر است، چون خیابان سوم را دارد، جایی وسط سانتا مونیکا، که وقتی با اجبار ماشین‌ات را کنار می‌گذاری و درون‌اش قدم می‌زنی، سنگینی و غلظت حس‌اش، تکانت می‌دهد.

خیابان‌، یک نمایشگاه هنر خیابانیست، یکی می‌نوازد، یکی می‌کشد، یکی می‌خواند و یکی بازی می‌کند ، اما همه می‌خواهند تو را از درون خودت بکشند بیرون. حالا که درون این خیابان راه می‌روم، راست‌اش از تصنع و اشرافیتِ بعضی جاهای هنری بدم آمد، جاهایی که هنر به جای نشستن درون زندگی روزمره، می‌نشیند درون یک جور تصنع و شأن اجتماعی اشرافی، مثل یک چیز گران که حالا فقط اشراف دارندش، نه مردم عادی. داخل خیابان سوم، نشستن هنر، درونِ حس مردم عادی را می‌بینی، دوست داری همه‌ی نقاشی‌های روی شیشه را بخری، همه‌ی کاردستی‌های ارزان را جمع کنی‌، ببری کنار هر بساط آواز بایستی و درون کلاه‌شان پول بریزی، و همراه‌شان گریه کنی، و با سازشان دست بزنی.