ابتدا پذیرش میشید و کارت بیمه‌تون رو نشون میدید یا اسم و شماره بیمه‌ رو میدید. اگه همراه‌تون نداشتید مشکلی نداره، چون قرار نیست در هنگام مراجعه هزینه‌ای بدید. بعدا می‌تونید زنگ بزنید و بگید اطلاعات بیمه‌ای‌تون رو در سیستم وارد کنن.

بعد از پذیرش در بیمارستان، میرید به بخش کودکان یا Pediatrics. یه سری فرم که بیش از حد انتظار هستن بهتون میدن که به سوالاتی در مورد جزئی ترین خصوصیات و رفتارهای کودک‌تون باید پاسخ بدید. اطلاعات پزشکی ندارم اما به نظرم خیلی از این سوالات برای کشف بیماری‌هایی مثل اوتیسم باشه. خدا همه‌ی کودکان بیمار رو شفا بده.

قبل از ویزیت توسط دکتر، پرستاری میاد و قد و وزن و‌ دور سر کودک رو اندازه میگیره. سوالاتی میپرسه و در سیستم وارد میکنه. تمام این کارها، در حدود یک ربع تا بیست دقیقه طول میکشه.

بعد در همون اتاق منتظر دکتر میشید. این شما نیستید که به مطبی میرید که دکتر در اون نشسته. بلکه دکتر به دیدار شما در اتاق ویزیت میاد. برخورد خانم دکتر، گرم و صمیمی بود.

وقتی زنگ زده بودم نوبت بگیرم، منشی پرسید کدوم دکتر میخوای پسرت رو ببینه؟ اسمیت مسمیت یا شسمیت؟

گفتم نمی‌شناسم، خانم باشه بهتره. گفت خانم اسمیت خوبه؟ گفتم آره! فکر بد نکنید ها، با خانمم رفتیم دکتر، خب خانم دکترها با پسر بچه‌ها مهربون‌ترن دیگه :)

داشتم از برخورد گرم و صمیمی خانم دکتر تعریف می‌کردم. اول حدود ده دقیقه وقت گذاشت و چشم و گوش و حلق و بینی رو معاینه کرد. بعد خودش با متانت لباسای کوچولومون رو در آورد و از گردن گرفته تا قلب و شکم و کمر و پا و دست رو به دقت دید و فشار داد، احتمالا برای کشف غده‌های نامعمول. وقتی جاهای خصوصی رو معاینه می‌کرد به کوچولومون گفت چون مامان و بابا اینجان من اجازه دارم این کار رو کنم..

در انتها، حدود بیست تا دونه سوال پرسید. مثلا چی میخوره اعم از غذا و مکمل، چند کلمه میگه؟ جمله میگه؟ مسواک میزنه؟ واکسن‌هاش رو زده؟ تا حالا دارو خورده؟ بستری شده؟ نگرانی خاصی دارید که بتونم کمک‌تون کنم؟ و کلی سوالات دیگه که بعد از شنیدن جواب‌شون، در سیستم علامت میزد. حدود ۲۰ دقیقه معاینه خانم دکتر طول کشید و بعد از تست سل و آزمایش خون که توسط پرستار انجام شد، کارمون تموم شد و رفتیم خونه.

به قول ارسطو عامل، من حیث المجهول یه فان و تفریح بود کل قضیه. نه عاملی برای نگرانی و تنش روحی و جسمی.