سال اول کارشناسی که تمام شد با دوستی رفتیم سراغ یکی از استادها که به ما کار علمی معرفی کند که ما تابستان را بیکار نباشیم. دوستم که این‌کاره بود ولی من هنوز برنامهٔ ساده‌ای را نمی‌توانستم به راحتی بنویسم و خودم هم از اعتماد به نفس بالای آن روزهایم در عجبم. شبی با هم در حیاط خوابگاهِ داخل علم و صنعت یا همان پارک حسرت معروف نشسته بودیم. نتیجهٔ صحبت‌های آرمان‌گرایانه‌مان بر این شد که مثل بچهٔ آدم درس بخوانیم و در بهترین دانشگاه‌های دنیا ادامهٔ تحصیل دهیم و بعدش برگردیم و پله‌های علم را پله به پله طی بکشیم و از این حرف‌های قشنگ. چرخ روزگار گردید و گردید، کلی اتفاق افتاد تا من بیفتم یک جای دنیا و او هم یک جای دیگرش. من در خیابان مرنینگ‌ساید به دنبال سی.سی.ال.اس. بگردم، آن هم سی.سی.ال.اسی که هیچ کسی نمی‌شناختش. برایم عجیب بود که آن ساختمان بزرگ را واقعاً‌ کسی ندیده. نگهبانی به من گفت که به سمت جنوب بروم و از ورودی خیابان مرنینگ‌ساید وارد دانشگاه شوم. از در پشتی که وارد شدم، دانشکدهٔ حقوق به چشمم می‌آمد و ساختمانی به نام مسکن استادان. باز دو سه نفر را که دیدم ازشان سؤال پرسیدم. آن‌ها هم نمی‌دانستند سی.سی.ال.اس. چه شکلی است و کجاست. مرا راهنمایی کردند که از پله‌های کنارشان به بالا بروم و از آنجا و بعد از عبور از پل متصل‌کنندهٔ قسمت شرقی به غربی دانشگاه وارد پردیس اصلی شوم. از پله‌ها بالا رفتم به گذرگاهی رسیدم که در واقع پلی بود که از روی خیابان آمستردام می‌گذشت و وارد پردیس اصلی دانشگاه می‌شد. کنار پل و جلوی ساختمان دانشکدهٔ حقوق مجسمه‌ای انتزاعی به رنگ سیاه وجود داشت. من که نفهمیدم آن مجسمه که شبیه اسب یا اژدها یا هر چیزی است نشانه یا نماد چیست. شاید باراک اوباما زمان تحصیل کارشناسی حقوق این نمادها را فهمیده که حالا این قدر آدم مهربان و باهوش و خوب و دسته‌گلی است.