از فرودگاه بین المللی جان اف کندی از طریق Air Train وارد متروی نیویورک می شویم. از دیدن وضع ایستگاه های بدریخت که شبيه دستشویی های ایرانی کاشی  شده اند و سکو و اندک نیمکت های چوبی قدیمی رنگ و رو رفته حیرت زده می شویم! قطار که می رسد بیشتر شگفت زده می شویم. بیرونش شبیه حلبی است که جاهای زیادی اش هم غر شده... داخل قطار که می شویم از صندلی های داخل مترو و وضع و حال مردم شکه می شویم. بحث مردم مفصل است که فعلا می گذرم. راه که می افتد اینقدر سر و صدا و تکان دارد که فکر می کردیم دارد از خط خارج می شود ولی ظاهرا بخاطر قدیمی بودن است. چند ایستگاه جلوتر قطار شلوغ می شود. حتی برای سوار شدن مسافران در را نگه می دارند... باید خط عوض کنیم... پیاده می شویم... به سکوی مورد نظر می رویم... منتظر رسیدن قطار... همسرم ناگهان با تعجب و ترس ناگهان می گوید موش... چشمم را بر می گردانم... کف مترو بین ریل ها، پر است از آشغال و آب گندیده جمع شده و موشی که در آن میان، این ور آن ور می رود برای خودش!
جالب که در یک نظرسنجی از مسافران مترو نیویورک بیش از 57 درصد گفته اند هر روز در مترو موش می بینند و بیش از 29 درصد دیگر هفته ای یک موش دیده اند! و تنها 1.02 درصد هیچ وقت در مترو موش ندیده اند