در بیشتر آدم‌ها یک نکتهٔ مشترک وجود داشت و آن هم شلختگی تعمدی در لباس‌هایشان بود. مثلاً‌ این که سرشانهٔ لباس زنانه از یک طرف افتاده باشد یا این که شلوارها جای پارگی داشته باشد. کمتر مردی را می‌شد پیدا کرد که شلوارک نپوشیده باشد. مردها عمدتاً‌ با لباس‌هایی بی‌آستین و تقریباً‌ حلقه‌ای یا بعضاً‌ با لباس‌های آستین‌کوتاه و شلوارک بودند؛ زنان هم معمولاً با لباس‌هایی نیمه‌برهنه؛ شلوارک‌های تنگ یا دامن‌های کوتاه بالاتر از زانو یا حتی نزدیک به بالاتنه. جوراب یا شلوار هم بر زنان دامن به تن حرام بود انگار.
خصیصهٔ‌ اصلی همهٔ آن‌ها در لباس پوشیدن این بود که واقعاً‌ نمی‌شد چیزی به عنوان مُد میانشان یافت. از هر لباسی که به ذهن می‌رسید به تن آدم‌ها می‌شد دید. از سبْک پوشیدنشان معلوم بود که خیلی از این لباس‌ها هم به هدف زیبایی نیستند. مثلاً‌ بعضی از زنانی که از لک‌های درشت و قهوه‌ای روی بدنشان می‌شد به نژاد انگلوساکسونشی‌شان پی برد،‌ هم لباس‌های نیمه‌برهنه می‌پوشیدند.
پاری اوقات هم زنان و مردانی بودند در حال دویدن و ورزش کردن که به خاطر طاقت‌فرسایی گرما تنها به حداقل پوشش‌های مردانه یا زنانه‌شان بسنده کرده‌ بودند. از همین مشاهدات کم می‌شد دریافت که زن‌های سیاه‌پوست علاقهٔ زیادی به لباس‌های تنگ دارند ولی زنان سفیدپوست از هر نوع لباسی می‌پوشند،‌ گاه آن قدر گشاد که آدم می‌ترسد باد لباسشان را ببرد. چیزی به عنوان آرایش در چهره‌های زنان پیدا نمی‌شد؛ حتی به اندازهٔ یک رژ لب ساده. البته اگر خالکوبی را آرایش حساب نیاوریم، چرا که روی بدن مردها و زن‌های زیادی اثرات خال‌کوبی دیده می‌شد.
مقصد اول، ایستگاه خط ۱ مترو در خیابان ۱۲۵ بود. از خیابان ۱۲۲ به سمت شمال رفتیم و به خیابان ۱۲۵ رسیدیم و از آنجا در تقاطع برادوی به سمت ایستگاه مترو رفتیم. برخلاف ایستگاه‌های مترو که در تهران دیده بودم، لزوماً‌ همهٔ ایستگاه‌ها زیرزمینی نبودند. ایستگاه‌ها متناسب با ارتفاع منطقه یا زیرزمینی هستند یا هوایی. ایستگاه خیابان ۱۲۵ از ایستگاه‌های هوایی است.
ایستگاه‌هایی که بر روی پایه‌هایی فلزی و قدیمی بنا نهاده شده‌اند و از روی رنگش می‌شود حدس زد که رطوبتی چند ساله را به یادگار دارند. سر و صدای عبور قطار از زیر پل‌های کنار ایستگاه سرسام‌آور است. صدای سایش قطار به راه‌آهن و صدای لرزیدن پایه‌های ایستگاه‌ها هر کدام برای اعصاب و روان کافی است. صدا به حدی بلند است که برای این که با کناری‌ات صحبت کنی باید فریاد بزنی.