اولین ماهی که آمده بودم آمریکا، پاتوقم کتابخانه‌ی عمومی بوستون بود. این کتابخانه در سال ۱۸۵۲ م. ساخته شده است و البته - مانند تمامی ساختمان‌های عمومی و خصوصی در آمریکا - بارها و بارها مرمت شده و در طول یک قرن و نیم، قسمت‌های جدیدی به آن اضافه شده است. بودجه‌ی سالانه‌اش نیز چیزی حدود ۴۰ میلیون دلار است (به استناد وب‌سایت خودشان).

کتابخانه نزدیک میدان «کاپلی»، یکی از میادین اصلی شهر بوستون است. چون در آن زمان ماشین نداشتم، زیرزمینی در نزدیکی میدان کاپلی اجاره کرده بودم تا بتوانم به مترو و از آنجا به مناطق مختلف شهر بروم ( البته زیر زمین که می‌گویم، درست است که زیر ِ زمین بود اما چون در منطقه‌ی مرکزی شهر واقع شده بود و خوب هم بازسازی کرده بودندش، اجاره‌اش ماهی 2500 دلار بود!). زیرزمینی که اجاره کرده بودم، اینترنت نداشت و بنا بر این اینترنت رایگان کتابخانه‌ی عمومی آنجا را به مقر اصلی من در هنگام روز تبدیل کرده بود.

یکی از زیباترین قسمت‌های کتابخانه‌ی بوستون، تالار مطالعه‌ی بیتس است - که تصویر آن را در ذیل این متن می‌بینید - و اگر جای خالی در آنجا پیدا می‌کردم، برای مطالعه و کار با اینترنت آنجا می‌رفتم.

اما زیبایی‌های این کتابخانه‌ی قدیمی نباید باعث شود از اعلامیه‌های «مواظب وسایل خود باشید» روی دیوار غافل شوید!

یک بار که مشغول تایپ کردن بودم و سرم توی لپ تاپ خودم بود، نفر جلویی من بلند شد و رفت. بعد از چند لحظه که برگشت، به دور و اطراف جایی که نشسته بود نگاهی انداخت. از من پرسید: «گوشی آی-فونم را که به شارژ زده بودم، ندیدی؟»

دزدی و کف زنی در شهرهای بزرگ و محله‌های شلوغ آمریکا، مثل نیویورک، شیکاگو، لوس‌آنجلس، بوستون، و... وجود دارد - شاید نه به شدت تهران، اما به میزان قابل توجه - و نباید این شهرها را با شهرهای کوچکتر و امن‌تر آمریکا اشتباه گرفت.