آنچه معقول به نظر می رسد این است که اگر کاندیداهای یک حزبِ خاصِ سیاسی 60 درصد از آراءِ یک ایالت را کسب کنند طبیعتاً باید 60 درصدِ کرسی های نمایندگیِ آن ایالت را نیز از آنِ خود کنند. اما باید در نظر داشت که سیستمِ انتخاباتیِ آمریکا الکترال است، به این معنا که میزانِ آراء با میزانِ کرسی ها همخوانی ندارد، چراکه هر حوزه فقط یک نامزدِ پیروز دارد، و لذا رأی دهندگانِ اقلیتِ یک حوزه هیچگونه تاثیری در ترکیبِ نمایندگانِ مجلس ندارند. طبیعتاً جعلِ حوزه های جدید و دستکاری در نتیجه ی انتخابات از طریقِ کژحوزه-بندی همه برای آن است که سهمِ حزبِ خودی از کرسی های مجلس بیش از سهمِ آن حزب از آراءِ مردمی گردد. اریک مگی می گوید: «اینکه کرسی های پیروز باید چند در صد از آراءِ اخذ شده بیشتر باشد محلِ اختلاف است، زیرا نتایجِ هر انتخاباتی با انتخاباتِ دیگر متفاوت است. برای مثال، 55 درصد از آراء ممکن است منتج به اخذِ 60 تا 70 درصد از کرسی ها گردد.» دانشمندانِ علومِ سیاسی نامِ این تفاوت را منحنیِ کرسی-رأی گذاشته اند و تلاش می کنند تا از کم و کیفِ آن در سیستمهای انتخاباتیِ مختلف باخبر شوند. سم ونگ (Sam Wang)، استادِ دانشگاهِ Princeton می گوید: «در همه ی سیستمهای انتخاباتیِ مبتنی بر اصلِ «برنده همه را می برد»، منحنیِ کرسی-رأی امری است رایج.»