اصلی ترین دلیلِ کژحوزه-بندیِ حزبی در آمریکا این است که در اغلبِ ایالتها، تعیینِ حوزه ها به دستِ سیاسیونی انجام می گیرد که از این کار نفع می برند (از جمله اعضای پارلمانهای ایالتی). بهترین پیشنهاد برای اصلاحِ این وضع این است که این اختیار را تماماً از یدِ سیاسیونِ حزبگرا خارج کنیم و آن را به عهده ی کمیسیونهای مستقل و فراجناحی بسپاریم. در چندین کشور این طرح موفق بوده است. برای مثال، در کشوری مثلِ کانادا که قبلاً بارها کژحوزه-بندی اتفاق افتاده بود در دهه ی 1960 کار به دست کمیسیونهای مستقل افتاد. هر استانِ آن اکنون یک کمیسیونِ سه نفره دارد متشکل از اعضایی که معمولاً یا قاضی اند، یا جامعه شناس، یا کارمندانِ بازنشسته ی دولتی. در همین رابطه جی.جی مکالا (JJ McCullough) می نویسد: «امروزه اکثرِ حوزه های کانادا ساده و به صورتِ اشکالِ هندسیِ عادی تعیین می شوند و خبری از اشکالِ دراز و عجیب و غریب نیست، به طوری که معمولاً مرزهایشان با مرزهای نواحیِ جغرافیایی یا شهری که هر شهروندِ معمولی هم از آنها مطلع است منطبق می باشد.» البته کمیسیونها همیشه هم بی حاشیه نیستند. برخی از ایالتهای آمریکا در ظاهر دارای کمیسیونهای حوزه بندیِ مستقل هستند، اما در واقع باز هم سیاسیون اعضای آن را مشخص می کنند. اریک مگی می گوید: «این کمیسیونها در واقع مستقل نیستند؛ بلکه صرفاً مکانی هستند که دموکراتها و جمهوریخواهان می توانند با یکدیگر به توافق برسند.» برخی کشورها هم به نوشته ی لیزا هندلی (Lisa Handley ) کمیسیون هایی دارند که خود ادعای فراحزبی بودن می کنند اما در نهایت به حکمِ احزاب تن می دهند. خطِ مشیِ خاصِ هریک از این کمیسیون ها نیز مهم است و آنطور که نیکولاس گودرت می گوید: «برخی از آنها اساساً مسئولِ ایجادِ حوزه های رقابتی هستند. ایرادی که این کار ایجاد می کند این است که چه بسا حوزه هایی تشکیل شود که منافعِ اقلیتها در آنها زیرِ پا گذاشته شود.»