شهروندان آمریکایی دلارهای ریخته شده از ماشین حمل پول را بردند؛ حدود ۳۰۰ هزار دلار مفقود شد
۲۴ آذر ۱۳۹۷
وزیر کشور ترامپ هم رفتنی شد
۲۴ آذر ۱۳۹۷
رنگِ قانون: تاریخِ ازیادرفته ی تفکیکِ دولتی در آمریکا
The Color of Law: A Forgotten History of How Our Government Segregated America
«راتستاین در اعتراض به تفکیکِ محله ی نژادها که دولتهای مرکزی، ایالتی و محلیِ آمریکا آن را ایجاد و تشدید کرده اند اثری از خود برجای گذاشته است که من آن را قوی ترین اثرِ منتشرشده در این زمینه می دانم.» -ویلیام ژولیوس ویلسون
ریچارد راتستاین، از مقاماتِ اصلیِ حوزه ی مَسکن، در این اثر که به مثابهِ تاریخی پیشگام در زمینه ی کلانشهرهای مدرنِ آمریکاست، قویاً رد می کند این باورِ غلط را که تفکیکِ نژادی در شهرهای آمریکا خود به خود و به دلیلِ تعصباتِ شخصی، نابرابری های درآمدی، یا اقداماتِ مؤسساتِ خصوصی نظیرِ بانکها و بنگاههای املاک اتفاق افتاده است. وی با دلایلِ قطعی ثابت می کند که این تفکیک کارِ دولتها بوده است، و دولتهای فدرال، محلی و ایالتی با قوانین و سیاستهایی که وضع کرده اند عملاً منجر به ایجادِ الگوهای تبعیض آمیزی شد که تا همین امروز نیز ادامه دارد.
راتستاین پس از تحقیقاتی بی نظیر و جامع، که تانهیسی کوتس (Ta-Nehisi Coates) آن را «محشر» می خواند (The Atlantic)، شروع می کند به نوشتنِ ماجرایی ناگفته که در دهه ی 1920 آغاز شده است، و نشان می دهد که تفکیکِ دولتیِ مذکور از همان ابتدا با منطقه بندیِ نژادی آغاز شده است، به طوری که میلیونها سیاهپوست در جریانِ «کوچِ بزرگ» از جنوب به سمتِ شمالِ کشور مهاجرت کردند.
همانطور که جین جاکوبز (Jane Jacobs) در اثرِ ممتازِ خود با نامِ مرگ و زندگیِ شهرهای بزرگِ آمریکا (The Death and Life of Great American Cities) ثابت کرده است، بسیاری از محله های محرومی که امروزه می شناسیم معلولِ طرحِ پر عیب و ایرادی است که در دهه ی 1950 در شهرها اجرا شد. راتستاین شناختِ ما از این برهه ی تاریخی را گسترش می بخشد و نشان می دهد که سیاستهای دولت به چه نحو منجر به ایجادِ مسکن های منفک شده، و همآمیزیِ سابقِ نژادهای مختلف در محله ها را از بین برده است. در همان حال که در مناطقِ شهری وضعِ تفکیک بدتر و بدتر می شد، یارانه هایی هم که در سالهای پس از جنگِ جهانیِ دوم دولتِ فدرال به شرطِ ممانعت از فروشِ خانه به سیاهپوستان به ساختمان سازها می داد نیز به حومه نشینیِ گسترده ی این نژاد در آمریکا دامن زد. راتستاین در پایان به تشریحِ برخوردهای خشونت آمیزی می پردازد که پلیس و دادیاران در محله های سفیدپوست نشین با خانواده های سیاهپوستان انجام می دادند تا از این طریق هرچه سرسختانه تر از این استانداردها حمایت کنند.
قانونِ The Fair Housing Act of 1968 مانع از تبعیض های آینده شد اما برای حذفِ الگوهای موجود که عمیقاً در کشور ریشه دوانده بود هیچ کاری نکرد. اگر می خواهید بدانید که این میراثِ برجای مانده از گذشته چگونه در تداومِ ناآرامی های نژادی نقش دارد، به اوج گیریِ خشونتهای اخیر در شهرهایی مثلِ بالتیمور، فرگوسن، و میناپولیس نگاه کنید. پژوهشِ گرانبهای راتستاین نشان می دهد که تنها از طریقِ بازآموزیِ این تاریخ است که می توان در نهایت راه را برای ملتِ آمریکا هموار کرد تا گذشته ی نامشروعِ خود را جبران کند، و لذا شریلین آیفیل (Sherrilyn Ifill)، رئیسِ بنیادِ NAACP Legal Defense Fund می گوید: «خوانندگانِ این کتاب هرگز مانندِ سایرِ آمریکایی ها فکر نخواهند کرد.»
ریچارد راتستاین، از مقاماتِ اصلیِ حوزه ی مَسکن، در این اثر که به مثابهِ تاریخی پیشگام در زمینه ی کلانشهرهای مدرنِ آمریکاست، قویاً رد می کند این باورِ غلط را که تفکیکِ نژادی در شهرهای آمریکا خود به خود و به دلیلِ تعصباتِ شخصی، نابرابری های درآمدی، یا اقداماتِ مؤسساتِ خصوصی نظیرِ بانکها و بنگاههای املاک اتفاق افتاده است. وی با دلایلِ قطعی ثابت می کند که این تفکیک کارِ دولتها بوده است، و دولتهای فدرال، محلی و ایالتی با قوانین و سیاستهایی که وضع کرده اند عملاً منجر به ایجادِ الگوهای تبعیض آمیزی شد که تا همین امروز نیز ادامه دارد.
راتستاین پس از تحقیقاتی بی نظیر و جامع، که تانهیسی کوتس (Ta-Nehisi Coates) آن را «محشر» می خواند (The Atlantic)، شروع می کند به نوشتنِ ماجرایی ناگفته که در دهه ی 1920 آغاز شده است، و نشان می دهد که تفکیکِ دولتیِ مذکور از همان ابتدا با منطقه بندیِ نژادی آغاز شده است، به طوری که میلیونها سیاهپوست در جریانِ «کوچِ بزرگ» از جنوب به سمتِ شمالِ کشور مهاجرت کردند.
همانطور که جین جاکوبز (Jane Jacobs) در اثرِ ممتازِ خود با نامِ مرگ و زندگیِ شهرهای بزرگِ آمریکا (The Death and Life of Great American Cities) ثابت کرده است، بسیاری از محله های محرومی که امروزه می شناسیم معلولِ طرحِ پر عیب و ایرادی است که در دهه ی 1950 در شهرها اجرا شد. راتستاین شناختِ ما از این برهه ی تاریخی را گسترش می بخشد و نشان می دهد که سیاستهای دولت به چه نحو منجر به ایجادِ مسکن های منفک شده، و همآمیزیِ سابقِ نژادهای مختلف در محله ها را از بین برده است. در همان حال که در مناطقِ شهری وضعِ تفکیک بدتر و بدتر می شد، یارانه هایی هم که در سالهای پس از جنگِ جهانیِ دوم دولتِ فدرال به شرطِ ممانعت از فروشِ خانه به سیاهپوستان به ساختمان سازها می داد نیز به حومه نشینیِ گسترده ی این نژاد در آمریکا دامن زد. راتستاین در پایان به تشریحِ برخوردهای خشونت آمیزی می پردازد که پلیس و دادیاران در محله های سفیدپوست نشین با خانواده های سیاهپوستان انجام می دادند تا از این طریق هرچه سرسختانه تر از این استانداردها حمایت کنند.
قانونِ The Fair Housing Act of 1968 مانع از تبعیض های آینده شد اما برای حذفِ الگوهای موجود که عمیقاً در کشور ریشه دوانده بود هیچ کاری نکرد. اگر می خواهید بدانید که این میراثِ برجای مانده از گذشته چگونه در تداومِ ناآرامی های نژادی نقش دارد، به اوج گیریِ خشونتهای اخیر در شهرهایی مثلِ بالتیمور، فرگوسن، و میناپولیس نگاه کنید. پژوهشِ گرانبهای راتستاین نشان می دهد که تنها از طریقِ بازآموزیِ این تاریخ است که می توان در نهایت راه را برای ملتِ آمریکا هموار کرد تا گذشته ی نامشروعِ خود را جبران کند، و لذا شریلین آیفیل (Sherrilyn Ifill)، رئیسِ بنیادِ NAACP Legal Defense Fund می گوید: «خوانندگانِ این کتاب هرگز مانندِ سایرِ آمریکایی ها فکر نخواهند کرد.»
رنگِ قانون: تاریخِ ازیادرفته ی تفکیکِ دولتی در آمریکا
The Color of Law: A Forgotten History of How Our Government Segregated America
«راتستاین در اعتراض به تفکیکِ محله ی نژادها که دولتهای مرکزی، ایالتی و محلیِ آمریکا آن را ایجاد و تشدید کرده اند اثری از خود برجای گذاشته است که من آن را قوی ترین اثرِ منتشرشده در این زمینه می دانم.» -ویلیام ژولیوس ویلسون
ریچارد راتستاین، از مقاماتِ اصلیِ حوزه ی مَسکن، در این اثر که به مثابهِ تاریخی پیشگام در زمینه ی کلانشهرهای مدرنِ آمریکاست، قویاً رد می کند این باورِ غلط را که تفکیکِ نژادی در شهرهای آمریکا خود به خود و به دلیلِ تعصباتِ شخصی، نابرابری های درآمدی، یا اقداماتِ مؤسساتِ خصوصی نظیرِ بانکها و بنگاههای املاک اتفاق افتاده است. وی با دلایلِ قطعی ثابت می کند که این تفکیک کارِ دولتها بوده است، و دولتهای فدرال، محلی و ایالتی با قوانین و سیاستهایی که وضع کرده اند عملاً منجر به ایجادِ الگوهای تبعیض آمیزی شد که تا همین امروز نیز ادامه دارد.
راتستاین پس از تحقیقاتی بی نظیر و جامع، که تانهیسی کوتس (Ta-Nehisi Coates) آن را «محشر» می خواند (The Atlantic)، شروع می کند به نوشتنِ ماجرایی ناگفته که در دهه ی 1920 آغاز شده است، و نشان می دهد که تفکیکِ دولتیِ مذکور از همان ابتدا با منطقه بندیِ نژادی آغاز شده است، به طوری که میلیونها سیاهپوست در جریانِ «کوچِ بزرگ» از جنوب به سمتِ شمالِ کشور مهاجرت کردند.
همانطور که جین جاکوبز (Jane Jacobs) در اثرِ ممتازِ خود با نامِ مرگ و زندگیِ شهرهای بزرگِ آمریکا (The Death and Life of Great American Cities) ثابت کرده است، بسیاری از محله های محرومی که امروزه می شناسیم معلولِ طرحِ پر عیب و ایرادی است که در دهه ی 1950 در شهرها اجرا شد. راتستاین شناختِ ما از این برهه ی تاریخی را گسترش می بخشد و نشان می دهد که سیاستهای دولت به چه نحو منجر به ایجادِ مسکن های منفک شده، و همآمیزیِ سابقِ نژادهای مختلف در محله ها را از بین برده است. در همان حال که در مناطقِ شهری وضعِ تفکیک بدتر و بدتر می شد، یارانه هایی هم که در سالهای پس از جنگِ جهانیِ دوم دولتِ فدرال به شرطِ ممانعت از فروشِ خانه به سیاهپوستان به ساختمان سازها می داد نیز به حومه نشینیِ گسترده ی این نژاد در آمریکا دامن زد. راتستاین در پایان به تشریحِ برخوردهای خشونت آمیزی می پردازد که پلیس و دادیاران در محله های سفیدپوست نشین با خانواده های سیاهپوستان انجام می دادند تا از این طریق هرچه سرسختانه تر از این استانداردها حمایت کنند.
قانونِ The Fair Housing Act of 1968 مانع از تبعیض های آینده شد اما برای حذفِ الگوهای موجود که عمیقاً در کشور ریشه دوانده بود هیچ کاری نکرد. اگر می خواهید بدانید که این میراثِ برجای مانده از گذشته چگونه در تداومِ ناآرامی های نژادی نقش دارد، به اوج گیریِ خشونتهای اخیر در شهرهایی مثلِ بالتیمور، فرگوسن، و میناپولیس نگاه کنید. پژوهشِ گرانبهای راتستاین نشان می دهد که تنها از طریقِ بازآموزیِ این تاریخ است که می توان در نهایت راه را برای ملتِ آمریکا هموار کرد تا گذشته ی نامشروعِ خود را جبران کند، و لذا شریلین آیفیل (Sherrilyn Ifill)، رئیسِ بنیادِ NAACP Legal Defense Fund می گوید: «خوانندگانِ این کتاب هرگز مانندِ سایرِ آمریکایی ها فکر نخواهند کرد.»
ریچارد راتستاین، از مقاماتِ اصلیِ حوزه ی مَسکن، در این اثر که به مثابهِ تاریخی پیشگام در زمینه ی کلانشهرهای مدرنِ آمریکاست، قویاً رد می کند این باورِ غلط را که تفکیکِ نژادی در شهرهای آمریکا خود به خود و به دلیلِ تعصباتِ شخصی، نابرابری های درآمدی، یا اقداماتِ مؤسساتِ خصوصی نظیرِ بانکها و بنگاههای املاک اتفاق افتاده است. وی با دلایلِ قطعی ثابت می کند که این تفکیک کارِ دولتها بوده است، و دولتهای فدرال، محلی و ایالتی با قوانین و سیاستهایی که وضع کرده اند عملاً منجر به ایجادِ الگوهای تبعیض آمیزی شد که تا همین امروز نیز ادامه دارد.
راتستاین پس از تحقیقاتی بی نظیر و جامع، که تانهیسی کوتس (Ta-Nehisi Coates) آن را «محشر» می خواند (The Atlantic)، شروع می کند به نوشتنِ ماجرایی ناگفته که در دهه ی 1920 آغاز شده است، و نشان می دهد که تفکیکِ دولتیِ مذکور از همان ابتدا با منطقه بندیِ نژادی آغاز شده است، به طوری که میلیونها سیاهپوست در جریانِ «کوچِ بزرگ» از جنوب به سمتِ شمالِ کشور مهاجرت کردند.
همانطور که جین جاکوبز (Jane Jacobs) در اثرِ ممتازِ خود با نامِ مرگ و زندگیِ شهرهای بزرگِ آمریکا (The Death and Life of Great American Cities) ثابت کرده است، بسیاری از محله های محرومی که امروزه می شناسیم معلولِ طرحِ پر عیب و ایرادی است که در دهه ی 1950 در شهرها اجرا شد. راتستاین شناختِ ما از این برهه ی تاریخی را گسترش می بخشد و نشان می دهد که سیاستهای دولت به چه نحو منجر به ایجادِ مسکن های منفک شده، و همآمیزیِ سابقِ نژادهای مختلف در محله ها را از بین برده است. در همان حال که در مناطقِ شهری وضعِ تفکیک بدتر و بدتر می شد، یارانه هایی هم که در سالهای پس از جنگِ جهانیِ دوم دولتِ فدرال به شرطِ ممانعت از فروشِ خانه به سیاهپوستان به ساختمان سازها می داد نیز به حومه نشینیِ گسترده ی این نژاد در آمریکا دامن زد. راتستاین در پایان به تشریحِ برخوردهای خشونت آمیزی می پردازد که پلیس و دادیاران در محله های سفیدپوست نشین با خانواده های سیاهپوستان انجام می دادند تا از این طریق هرچه سرسختانه تر از این استانداردها حمایت کنند.
قانونِ The Fair Housing Act of 1968 مانع از تبعیض های آینده شد اما برای حذفِ الگوهای موجود که عمیقاً در کشور ریشه دوانده بود هیچ کاری نکرد. اگر می خواهید بدانید که این میراثِ برجای مانده از گذشته چگونه در تداومِ ناآرامی های نژادی نقش دارد، به اوج گیریِ خشونتهای اخیر در شهرهایی مثلِ بالتیمور، فرگوسن، و میناپولیس نگاه کنید. پژوهشِ گرانبهای راتستاین نشان می دهد که تنها از طریقِ بازآموزیِ این تاریخ است که می توان در نهایت راه را برای ملتِ آمریکا هموار کرد تا گذشته ی نامشروعِ خود را جبران کند، و لذا شریلین آیفیل (Sherrilyn Ifill)، رئیسِ بنیادِ NAACP Legal Defense Fund می گوید: «خوانندگانِ این کتاب هرگز مانندِ سایرِ آمریکایی ها فکر نخواهند کرد.»
