کالیانیوتیس در متنی که برای In Sight آماده کرده، ایده و انگیزه های اصلی اش برای انتشار "آمریکا در خلسه" را اینطور توضیح می دهد:

"حدود دو دهه پیش پدرم به اسکرانتون پنسیلوانیا نقل مکان کرد و این دومین تجربه ی من از زندگی در بخشی از امریکا بود. در اواخر دهه ی هفتاد او به منظور کار کردن بر مطالعات فوق لیسانسش سفری را از یونان به نیویورک سیتی آغاز کرد که در نهایت او را به سمت ایالت کی استون (نام مستعار پنسیلوانیا) سوق داد. زندگی در پنسیلوانیا و سفر به شهرهای کوچک و بزرگ آن؛ پیش از آنکه من دوربین به دست بگیرم به من کمک کرد تا درکی از اینکه امریکا چه هست و چه نیست به دست بیاورم. در سال 2015 در جریان سفر به سرتاسر پنسیلوانیا که زمانی یکی از بخش های موفق و قلب تپنده ای محسوب می شد که مفهوم ارزش شهرهای کوچک و بیزنس های کوچک اما بادوام در آن زیر پر و بال صنعت امریکایی رشد کرده بود، کار بر "امریکا در خلسه" را آغاز کردم. صنعتی سازی که یکی از محورهای پیشبرد ارزش های امریکایی بود، فرصتی را مهیا کرده بود تا مهاجران از کشورهای متلاشی شده ی اروپایی به دنبال آینده ای بهتر از آتلانتیک عبور کنند (و به امریکا بیایند). تصور من به عنوان یک مهاجر که دیگر شهروند امریکا شده بود همواره تصوری متفاوت بود که برگرفته از دریافت های هالیوودی و فیلم اکشن ماجراهای "هارلی دیویدسون و مرد مارلبرو" بود. نقل مکان از آتن به نیویورک سیتی و پنسیلوانیا تجربه ی بسیار ارزشمندی بود که خود دوره ای تحصیلی درباره ی امریکا و سنت هایش، ارزش ها و مسائل مهمش محسوب می شد.

این پروژه ی به افول رویای امریکایی نظر می کند که در سرتاسر امریکا وجود دارد اما در شمال شرق پنسیلوانیا به مراتب بیشتر توی چشم می زند. انتخاب سوژه های من برخاسته از دریافت های درونی خودم بود و میل اکتشاف ناشناخته ها و بازیابی شناخته ها. من به هر عکس اجازه می دهم که در قالب فرم، نور و رنگی که دارد رشد کند و علاوه بر توصیفی که از مکان ارائه می دهد مستقل نیز باشد. اینکه چیزها چطور به نظر می رسند برای من جذابیتی ندارد. برای من این مهم است که چیزها (عکس ها) با دو عامل رنگ و نور که ملزومات به وجود آوردن امید هستند چه احساسی به بیننده می دهند. این کار محصول عشق به ایالت و کشوری است که بیست سال است آن را خانه ی خود می خوانم؛ این کار قرار نیست یک کار سیاسی باشد، اما گواه تجربیاتی است که در این منطقه وجود دارد و نه صرفا آنچه که می بینم، که آنچه که حس می کنم را هم به بیننده نشان می دهد. هرچند علاقه به نمایش اوضاع ویران و پریشان این منطقه نداشتم، اما زمان اینطور اقتضا می کند که این مساله نیز بخشی لاینفک از روایت باشد. من به دنبال تصاویری هستم که زندگی در شهرهای کوچک و بزرگ ایالت کی استون و تقلا و طلبی که برای نجات زندگی در آن وجود دارد را منعکس کند، درباره ی آنها سوالاتی را مطرح کند و خود نیز آنها را تفسیر کند. چیزی که برای من جذاب است نکات و زوایای بومی و غیرمهمی است که نقشی استعاره ای پیدا کرده اند و بر گزینش بصری و شخصی عکاس و بیننده دلالت ضمنی و ذهنی دارند."