"اما شهرها مانند آدم ها نیستند؛ آنها همواره زنده خواهند بود، حتی اگر دلیل قرار داشتن شان در جایی که قرار دارند در ژرفای رودها و دریاها غرق شده باشد."

جان آپدایک، "به من اعتماد کن"

صفحات کتاب جدید دیو جوردانو تحت عنوان "نوای شبانه ی دترویت" (انتشارات پاورهاوس، 2018) با جمله ی بالا آغاز می شود که به راستی جمله ای مناسب تر و درخورتر از آن برای آغاز این کتاب وجود نداشت. برهیچکس پوشیده نیست که روزهای درخشان دترویت مدت هاست که سرآمده؛ علیرغم بسیاری از تلاش ها که در سال های اخیر به منظور زنده کردن آن ایام انجام شده است. هرچند به طور قطع موفقیت هایی هم به دست آمده، اما این منطقه دیگر آنچنان که در روزهای اوجش بوده نیست؛ روزهایی که مرکز جهان صنعت خودروی امریکا به شمار می رفت.

اما البته که دترویت به زندگی اش ادامه خواهد داد و در سال های اخیر حداقل سوژه ی ده ها گزارش تصویری بوده که تمرکز بیشتر آنها بر آرت دکو یا هنر تزئینی است که بر ساختمان های مخروبه و رو به اضمحلال این شهر انجام شده است. منظره ای که جوردانو از دترویت ارائه می دهد، به این بخش از شهر نیز می پردازد، اما حرف های بیشتری هم برای گفتن دارد. تمامی عکس ها در شب گرفته شده اند و حضور فیزیکی هیچ انسانی در آنها دیده نمی شود، بللکه جزئیات بسیار کوچکی در هرکدام آنها ظاهر شده که به ما به عنوان بیننده احساس حضور فرد یا افرادی را القاء می کند.

مثلا عکس "جایگاه برنت، خیابان میشیگان، وست ساید، دترویت 2016" را در نظر بگیرید. در اولین نگاه، ما هیچ فردی را در عکس نمی بینیم. اما با نگاهی دقیق تر متوجه پنجره ی بازی می شویم که جالباسی که ظاهرا متعلق به یک شخص است از میان آن به چشم می خورد. این رد از حضور انسانی در بیشتر عکس های این مجموعه به چشم می خورد.

جوردانو در سال 1948 در دترویت متولد شد و در سال 1974 از کالج مطالعات خلاقانه ی این شهر فارغ التحصیل شد. چند سال بعد او به شیکاگو نقل مکان کرد و با عکسبرداری از کمپین های بزرگ تبلیغاتی برای آژانس های خبری ملی حرفه اش را به عنوان یک عکاس تبلیغاتی موفق آغاز کرد. حدود بیست و چند سال بعد و در سال 2000، او تصمیم گرفت کار بر پروژه های شخصی اش را به صورت جدی تر پیگیری کند؛ و از همانجا بود که پروژه ای که بعدتر "نوای شبانه ی دترویت" نامیده شد آغاز شد. کارن ایرواین؛ نائب رئیس و متصدی اصلی موزه ی عکاسی معاصر شیکاگو واقع در دانشگاه کلمبیا در مقدمه ی این کتاب نظر خویش را به صورت خلاصه اینطور بیان می کند:

"جوردانو در همه ی عکس های مربوط به دترویتش، به نوعی هرگونه روایت محدود و منفی از این شهر را به مبارزه می طلبد. او که سخت در تلاش است برچسب هایی که به این شهر زده می شود را از بین ببرد و مسیر به وجود آمدن ذهنیت ها را درمورد آن تغییر دهد، زندگی هایی سراسر پشتکار و شکیبایی که برای مدت مدیدی علیرغم مشکلاتی که در این شهر وجود داشت در آن جریان داشت را نشان می دهد. بنابراین تصاویری که در مجموعه ی "نوای شبانه ی دترویت" دیده می شوند، همچون قطعه ی شعر یا موسیقی هستند که به ساکنان دترویت –عزم جمعی و همگانی شان، عشق شان به محل زندگی شان و در نهایت مثبت اندیشی تقدیم شده است."

در اینجا بخشی از تجدید میثاق عکاسانه ی جوردانو با محل تولدش را می بینیم.