گذشته از افزایشِ قدرتِ روباتها که آسیبِ جداناپذیرِ فضای مجازی است، حضور در کالج مزایایی دارد که در کلاسهای آنلاین نیست. در کلاسهای فیزیکی دانشجویان یک مستمعِ منفعل نیستند، بلکه می توانند به مباحثه و گفت و گو بپردازند و از سایرِ دانشجویان چیز یاد بگیرند. این کارها از راهِ دور اگر هم غیرِ ممکن نباشد ذاتاً دشوار است. تاثیری که این تعاملِ نزدیک بر یادگیریِ دانشجویان می گذارد قابل انکار نیست. پژوهشگری به نامِ بروس سیسردوت (Bruce Sacerdote) به دنبالِ این بود که دریابد تاثیرِ هم اتاقیِ زرنگ بر دانشجویانِ دانشگاهِ Dartmouth چیست. وی دریافت که به ازای افزایشِ هر یک نمره در معدلِ یک دانشجو، معدلِ هم اتاقیِ او 0.11 نمره افزایش می یابد. نظیرِ همین تحقیقات در کالجِ Williams و دانشگاهِ US Air Force Academy نیز صورت گرفت و نتیجه مشابه بود: هم اتاقی تاثیری بسزا در معدلِ دانشجو دارد.
و اما دوره های مجازی، پس از آنکه دانشگاهِ San Jose State به صورتِ آزمایشی یکی از آنها را برگزار کرد و مشخص شد که شمارِ دانشجویانی که در آزمونِ مربوطه مردود شدند بیشتر از دانشجویانِ کلاسهای سنتیِ مشابه بوده است شکستِ سختی خورد. این تجربه در ادامه ی راه متوقف شد و این نگرانی را به وجود آورد که دانشجویانِ ضعیف تر که معمولاً مشتریِ غالبِ دوره های مجازی هستند در صورتِ فقدانِ برنامه های کمک آموزشیِ کارآمد، در این دوره ها بیش از سایرین متحملِ شکست و خسران خواهند شد.