از کتابخانه بیرون می‌زنم. به اطراف نگاه می‌کنم. دور و اطراف دانشگاه پر است از مجسمه و یادبود. بنای یادبودی نظرم را جلب می‌کند؛ از بس که شبیه مقبرهٔ حافظ است. شیراز نرفتم ولی زیارت حافظ در نیویورک هم برای خودش حال و هوای خودش را دارد. به سمت آزمایشگاه می‌روم. باز هم خبری نیست.

فقط یک جوان هندی را می‌بینم که تنها چیزی که از حرفش می‌فهمم این است که تازه وارد کارشناسی ارشد شده. فهمیدن این هندی‌ها مصیبتی است برای خودش. فرض کنید فارسی بلد نباشید و یکی جملهٔ «چقدر هوا خوب است» را «چهقهدهر ههوها کهوبه اهسهته» تلفظ کند؛ به همین سختی. با حاتم هم صحبتی کوتاه می‌کنم. می‌پرسد که آیا در مورد سؤال‌هایی که پرسیده‌ام مشکلم حل شده است یا نه. می‌گوید که سعی کن یاد بگیری؛ تو برای یاد گرفتن آمده‌ای اینجا.

اگر هم یاد نگیری استادت شوخی ندارد؛ یکی می‌زند دم ماتحت‌ات. خنده‌ام می‌گیرد. تکرار می‌کند. می‌گوید دارم جدی می‌گویم. به عکس نوزادی که روی تابلوی اعلانات زده شده اشاره می‌کنم. توضیح می‌دهد که اولین بچه‌اش است. نامش را گذاشته «طاها-لئون»؛ یک اسم عربی-آلمانی. زنش آلمانی است و خودش مصری که البته متولد انگلیس است. بچه‌اش هم متولد امریکا؛ چه شود این محصول مشترک. در برگشت از آزمایشگاه، استاد را می‌بینم که از زیرزمین ساختمان اینترچرچ همراه با غذا برمی‌گردد. قیافهٔ جدی و عبوسی دارد.

می‌پرسد: «از حاتم سؤالی پرسیدی؟» جوابش را می‌دهم. می‌گوید: «سعی کن اینجا زیاد سؤال نپرسی!» دلیلش را نمی‌فهمم که چرا نباید زیاد سؤال بپرسم. چشمی می‌گویم و می‌روم. قیافهٔ استاد دوباره مثل روز اول شده است. باورم نمی‌شود این همان آدم خندان دیروز صبح بوده است.