تعیینِ حوزه فقط در برخی از کشورها به عهده ی قانونگذاران (پارلمان) است. تنها 14 کشور از 60 کشوری که هندلی روی آنها مطالعه کرده است به قانونگذاران چنین اختیاری داده اند، از جمله آمریکا، فرانسه، ایتالیا، کره، و قرقیزستان. اما 12 تا از این کشورها در سیستمِ انتخاباتیِ خود ساز و کارهایی گنجانده اند که حقِ برابر برای نمایندگی محفوظ باشد. به عبارتِ دیگر، انتخابات در این کشورها صرفاً «برنده همه را می برد» نیست، و آراءِ حزبِ اقلیت نیز به انتخابِ نماینده منجر می شود. تنها آمریکا و فرانسه هستند که از سیستمِ «برنده همه را می برد» سود می جویند و به قانونگذارانی که به وضوح به دنبالِ منافعِ حزبیِ خود هستند اجازه می دهد مسیرِ این فرایند را تعیین کنند. در اکثرِ کشورها کمیسیونها این کار را برعهده دارند. چهل و سه تا از این 60 کشورِ موردِ مطالعه کمیسیونی برای مرزنگاریِ حوزه ها دارند. در بیست و یک کشور نیز این وظیفه بر عهده ی کمیسیونهای انتخاباتی ئی است که صرفاً کارِ مدیریتِ کمپینهای عمومی را بر عهده دارند، از جمله مکزیک، کنیا، لهستان، و لیتوانی. بیست و دو کشور نیز دارای کمیسیون هایی هستند که اساساً مخصوصِ همین کار ایجاد شده اند (از جمله بریتانیا، کانادا، استرالیا، باهاما، و زیمبابوه. اما برخی از این کشورها نیز همچنان در تلاشند که به تشکیلِ کمیسیونهای فراجناحی برسند. در برخی دیگر سیاسیون اجازه دارند اعضای کمیسیونها را خود انتخاب کنند، و برخی دیگر نیز ادعای فراجناحی بودن می کنند اما در عمل شدیداً متأثر از اغراضِ حزبی و جناحی هستند.