ورشکستگیِ 18میلیارد دلاریِ شهرِ دترویت بزرگترین ورشکستگیِ شهری در تاریخِ ایالاتِ متحده ی آمریکاست. این میزان چهار برابر بیشتر از ورشکستگیِ 4.2 میلیاد دلاریِ شهرِ جفرسون در ایالتِ آلاباما در سالِ 2011 است که از این جهت بعد از دترویت رتبه ی دوم را داراست. موردِ دترویت بدجور بغرنج است؛ این شهر در حدودِ 100000 طلبکار دارد، از جمله بازنشستگان، بانکها، و بیمه گرانِ اسنادِ قرضه، که باید به همه ی آنها پاسخگو باشد. در ورشکستگی های شهری معمولاً طلبکاران سعی دارند اثبات کنند که مشکلِ شهرشان افلاس و ورشکستگی نیست، بلکه فقدانِ تدبیر و مدیریتِ عاقلانه است. اما در دترویت معضلاتِ مالی آنقدر حاد است که بسیاری از طلبکاران هم به ورشکستگی و ناتوانیِ آن در پرداختِ بدهی هایش اذعان دارند. ملیسا جکوبی (Melissa Jacoby)، استادِ حقوقِ دانشگاهِ کارولینای شمالی می گوید: «با آنکه در بسیاری موارد طلبکارانِ مالی سرسختانه مشکلی به نامِ ورشکستگی را رد می کنند، جالب اینجاست که در دترویت آن را پذیرفته و جملگی به انتظارِ پایانش نشسته اند. این اتحادیه ها و موسساتِ بازنشستگی بودند که به آن معترض بودند.»