خاطرات یک دانشجوی محجبه در آمریکا / قسمت اول: ورود به آمریکا
۲ شهریور ۱۳۹۶
یک روز در شیکاگو
۲ شهریور ۱۳۹۶
خاطرات یک دانشجوی محجبه در آمریکا / قسمت اول: ورود به آمریکا
۲ شهریور ۱۳۹۶
یک روز در شیکاگو
۲ شهریور ۱۳۹۶
خانه یابی بخشی از زندگی دانشجویانی است که برای ادامه ی تحصیل به آمریکای شمالی می آیند. علت این امر نقش متفاوت دانشگاه در این زمینه نسبت به دانشگاه های ایران است.

سیاست دانشگاه در زمینه ی ارائه ی خدمات مسکن و تغذیه به صورت تسهیلی و پشتیبانی است تا اجرایی و عملیاتی. مثلاً دانشگاه برای آنکه مطمئن شود دسترسی به رستوران و کافی شاپ در همه جا میسر است، در محدوده هر چند ساختمان یا در همکف ساختمان ها، محوطه ای را برای رستوران و کافی شاپ در نظر می گیرد و به پیمانکاران خصوصی اجاره می دهد (2).

همین طور معمولاً برای تنوع بیشتر محلی شامل چند رستوران را هم در نظر می گیرد تا افرادی که فرصت بیشتری دارند و به دنبال تنوع بیشتری هستند، بتوانند به آنجا بروند. این رستوران ها قیمت هایی مشابه رستوران های در سطح شهر دارند (3) و اجاره ی آنها صرفاً محل درآمدی برای دانشگاه است.

همین طور ماشین های خرید خودکار مواد غدایی (vending machines)  در اکثر ساختمان ها وجود دارد. بنابراین نقش دانشگاه صرفاً اطمینان از وجود خدمات کافی تغذیه است. در مقابل دانشگاه شریف سلف متمرکزی داشت که وظیفه اش تهیه ی غذا برای دانشجویان و اساتید با قیمت اندک بود.

دو بوفه و دو تعاونی هم بودند که وظیفه ی شان ارایه ی اجناس با قیمتی کمتر از رستوران های خارج دانشگاه بود، با این توجیه که دانشگاه اجاره ی کمتری از آنها می گرفت و مثلاً پول آب و برقشان را هم دانشگاه حساب می کرد.

نتیجه ی این رویکرد این بود که اولاً کیفیت این خدمات پایین (در مورد سلف دانشگاه بسیار پایین) بود و ثانیاً مدیریت این خدمات، شامل خرید مواد غذایی تا پخت و توزیع آنها، بار بزرگی بر روی مدیریت دانشگاه بود و از چالش های همیشگی آن. تا جایی که یک نوبت، معاون آموزشی دانشگاه زیر فشار این مسأله تقبل کرد که بخشی از بودجه ی آموزشی را برای تهیه ی سیب غذاهای سلف تخصیص دهد.

در مورد مسکن نقش دانشگاه کمی متفاوت است. اگرچه دانشگاه در وظایفش، اسکان تمامی دانشجویان و اساتید را تعریف نمی کند، اما تعداد محدودی خوابگاه های دانشجویی را خود در اختیار دارد و مدیریت می کند.

انگیزه ی دانشگاه از این کار، کمک به افرادی است که خود قادر به پیدا کردن خوابگاه نیستند، که البته بیشتر شامل افراد تازه وارد به شهر می شوند. قیمت این خوابگاه ها با اجاره ی خانه در بیرون دانشگاه (off-campus) قابل مقایسه و حتی گاهیگرانتر است؛ بنابراین اولویت اول افراد نیستند.

با ین رویکرد، وظیفه ی اصلی مرکز خانه یابی (housing) دانشگاه، تسهیل خانه یابی برای اعضای دانشگاه است. برای این منظور فهرستی از گزینه های موجود را تهیه می کند، جلساتی برای آموزش خانه یابی برگزار می کند، لیستی از افرادی که به دنبال هم خانه هستند تهیه می کند، به افراد مشاوره ی خصوصی می دهد و نظرات دانشجویان را در مورد ساختمان های مختلف جمع آوری می کند.

من در آخرین جلسه ی آموزش خانه یابی دانشگاه تورنتو شرکت کردم. جوان 30 ساله ای به نام علی شهاب الدین برایمان توضیح می داد.

خیلی زود متوجه شدم که کار سختی برای یافتن خانه در پیش دارم. زیرا اولاً با حدود 150000 دانشجوی شهر تورنتو، فصل معاملات مسکن ماه های جون و جولای هستند و تا الان که وسط سپتامبر شده بود، اکثر خانه ها به اجاره رفته اند.

ثانیاً در صورتی که نخواهم در خوابگاه های نسبتاً گران دانشگاه بمانم، خانه یابی دانشگاه کمکی فراتر از این جلسه و یا مشاوره های کلی انجام نمی دهد. مانند ایران برای یافتن خانه می توان به بنگاه معاملات ملکی ( Real Estate Agency) رجوع کرد. این بنگاه ها حدود نیمی از هزینه ی اجاره ی یک ماه را برای یافتن خانه دریافت می کنند.

تعداد این بنگاه ها بسیار زیاد است و شغل سطح پایین و یک شغل جانبی (شغل دوم) محسوب می گردد. بر خلاف ایران این بنگاه ها بخش اندکی از بازار معاملات مسکن را در اختیار دارند. بلکه بیشتر افراد از طریق منابع اینترنتی خانه شان را پیدا می کنند.

هر مجموعه ی آپارتمانی سایتی دارد که اطلاعاتش را در آن قرار می دهد. علاوه بر آن سایت هایی هستند که امکان جستجوی یکجای این اطلاعات را فراهم می کنند. در این سایت ها حتی هر فردی به طور رایگان می تواند اطلاعات خانه اش را برای اجاره قرار دهد و یا مشخصات خانه ای را که به دنبالش می گردد، بگذارد.

از این نظر بازار اجاره ی مسکن مثال مناسبی از تکامل معاملات خرد اقتصادی در کانادا و آمریکا است. پس از یافتن گزینه ی مناسب خود افراد با یکدیگر تماس می گیرند و معامله صورت می گیرد. دو سایت اصلی از این سایت ها عبارتند از:

http://toronto.kijiji.ca

http://toronto.en.craigslist.ca

البته این دو سایت مختص خانه یابی نمی باشند و در واقع هر چیزی که قابل معامله باشد در آنها رد و بدل می شود، از جمله اجناس دست دوم. بنابراین این سایت ها یک نوع سمساری آنلاین هم هستند که برای هر شهر صفحه ی مجزایی دارند. به جز این سایت ها، مجلات و روزنامه های متنوعی که مختص معاملات خانه هستند، نیز منبع دیگری برای درج آگهی ها می باشند که البته با گسترش سایت ها، نقش کمتری را ایفا می کنند.

جلسه که تمام شد، فهمیدم که راهی نیست جز اینکه خودم شروع کنم به جستجو و زنگ زدن به آگهی های مختلف و دیدن خانه ها، کاری که اگر چه وقت زیادی می گرفت، اما خالی از ماجراجویی نبود.



-------------------------------------1- در زبان انگلیسی از اسامی فعل می سازند. مثل housing  که به جای finding a house به کار می رود یا googling  که به جای searching in google به کار می رود. این امر موجب غنا و ایجاز زبان می شود. زبان فارسی هم که ساختار پیشوندی و پسوندی دارد همین توانایی را داراست. مثلاً به جای "صحبت کردن" بگوییم "صحبتیدن" یا به جای زنگ زدن بگوییم "زنگیدن"، به جای "به سفر رفتن" بگوییم "سفریدن".شاید ادبا و نویسندگان در این تحول زبانی باید نقش اصلی را ایفا کنند تا فرهنگستان زبان و ادب پارسی. مثلا در میان شعرای قدیم، ابداع ساختار و کلمات جدید به منظور ایجاز و انتقال مفاهیم، در شعر مولوی دیده می شود. (شما چه فکر می کنید؟)

2- یک نوبت نیز شورای صنفی دانشجویان دانشگاه شریف مطرح کرد که در مجاورت ساختمان  دانشکده ی برق، بوفه کوچکی تاسیس شود. بعد از انجام امور و استقرار تجهیزات توسط پیمانکار، تعدادی از اساتید به دلیل تاثیر بوفه در تغییر محیط علمی دانشکده، با آن مخالفت کردند تا طرح ملغا شود. درست برعکس این رویه در دانشگاه های آمریکا و کانادا است که در همکف ساختمان کتابخانه نیز بوفه و کافی شاپ وجود دارد!

3- این هم از اثرات نبود حصار دور دانشگاه است که بازار رقابتی کاملی بین رستوران های داخل و خارج دانشگاه وجود دارد، و لذا قیمت این رستوران ها نمی تواند متفاوت از سایر رستوران ها باشد.

مطالب مرتبط

خانه یابی بخشی از زندگی دانشجویانی است که برای ادامه ی تحصیل به آمریکای شمالی می آیند. علت این امر نقش متفاوت دانشگاه در این زمینه نسبت به دانشگاه های ایران است.

سیاست دانشگاه در زمینه ی ارائه ی خدمات مسکن و تغذیه به صورت تسهیلی و پشتیبانی است تا اجرایی و عملیاتی. مثلاً دانشگاه برای آنکه مطمئن شود دسترسی به رستوران و کافی شاپ در همه جا میسر است، در محدوده هر چند ساختمان یا در همکف ساختمان ها، محوطه ای را برای رستوران و کافی شاپ در نظر می گیرد و به پیمانکاران خصوصی اجاره می دهد (2).

همین طور معمولاً برای تنوع بیشتر محلی شامل چند رستوران را هم در نظر می گیرد تا افرادی که فرصت بیشتری دارند و به دنبال تنوع بیشتری هستند، بتوانند به آنجا بروند. این رستوران ها قیمت هایی مشابه رستوران های در سطح شهر دارند (3) و اجاره ی آنها صرفاً محل درآمدی برای دانشگاه است.

همین طور ماشین های خرید خودکار مواد غدایی (vending machines)  در اکثر ساختمان ها وجود دارد. بنابراین نقش دانشگاه صرفاً اطمینان از وجود خدمات کافی تغذیه است. در مقابل دانشگاه شریف سلف متمرکزی داشت که وظیفه اش تهیه ی غذا برای دانشجویان و اساتید با قیمت اندک بود.

دو بوفه و دو تعاونی هم بودند که وظیفه ی شان ارایه ی اجناس با قیمتی کمتر از رستوران های خارج دانشگاه بود، با این توجیه که دانشگاه اجاره ی کمتری از آنها می گرفت و مثلاً پول آب و برقشان را هم دانشگاه حساب می کرد.

نتیجه ی این رویکرد این بود که اولاً کیفیت این خدمات پایین (در مورد سلف دانشگاه بسیار پایین) بود و ثانیاً مدیریت این خدمات، شامل خرید مواد غذایی تا پخت و توزیع آنها، بار بزرگی بر روی مدیریت دانشگاه بود و از چالش های همیشگی آن. تا جایی که یک نوبت، معاون آموزشی دانشگاه زیر فشار این مسأله تقبل کرد که بخشی از بودجه ی آموزشی را برای تهیه ی سیب غذاهای سلف تخصیص دهد.

در مورد مسکن نقش دانشگاه کمی متفاوت است. اگرچه دانشگاه در وظایفش، اسکان تمامی دانشجویان و اساتید را تعریف نمی کند، اما تعداد محدودی خوابگاه های دانشجویی را خود در اختیار دارد و مدیریت می کند.

انگیزه ی دانشگاه از این کار، کمک به افرادی است که خود قادر به پیدا کردن خوابگاه نیستند، که البته بیشتر شامل افراد تازه وارد به شهر می شوند. قیمت این خوابگاه ها با اجاره ی خانه در بیرون دانشگاه (off-campus) قابل مقایسه و حتی گاهیگرانتر است؛ بنابراین اولویت اول افراد نیستند.

با ین رویکرد، وظیفه ی اصلی مرکز خانه یابی (housing) دانشگاه، تسهیل خانه یابی برای اعضای دانشگاه است. برای این منظور فهرستی از گزینه های موجود را تهیه می کند، جلساتی برای آموزش خانه یابی برگزار می کند، لیستی از افرادی که به دنبال هم خانه هستند تهیه می کند، به افراد مشاوره ی خصوصی می دهد و نظرات دانشجویان را در مورد ساختمان های مختلف جمع آوری می کند.

من در آخرین جلسه ی آموزش خانه یابی دانشگاه تورنتو شرکت کردم. جوان 30 ساله ای به نام علی شهاب الدین برایمان توضیح می داد.

خیلی زود متوجه شدم که کار سختی برای یافتن خانه در پیش دارم. زیرا اولاً با حدود 150000 دانشجوی شهر تورنتو، فصل معاملات مسکن ماه های جون و جولای هستند و تا الان که وسط سپتامبر شده بود، اکثر خانه ها به اجاره رفته اند.

ثانیاً در صورتی که نخواهم در خوابگاه های نسبتاً گران دانشگاه بمانم، خانه یابی دانشگاه کمکی فراتر از این جلسه و یا مشاوره های کلی انجام نمی دهد. مانند ایران برای یافتن خانه می توان به بنگاه معاملات ملکی ( Real Estate Agency) رجوع کرد. این بنگاه ها حدود نیمی از هزینه ی اجاره ی یک ماه را برای یافتن خانه دریافت می کنند.

تعداد این بنگاه ها بسیار زیاد است و شغل سطح پایین و یک شغل جانبی (شغل دوم) محسوب می گردد. بر خلاف ایران این بنگاه ها بخش اندکی از بازار معاملات مسکن را در اختیار دارند. بلکه بیشتر افراد از طریق منابع اینترنتی خانه شان را پیدا می کنند.

هر مجموعه ی آپارتمانی سایتی دارد که اطلاعاتش را در آن قرار می دهد. علاوه بر آن سایت هایی هستند که امکان جستجوی یکجای این اطلاعات را فراهم می کنند. در این سایت ها حتی هر فردی به طور رایگان می تواند اطلاعات خانه اش را برای اجاره قرار دهد و یا مشخصات خانه ای را که به دنبالش می گردد، بگذارد.

از این نظر بازار اجاره ی مسکن مثال مناسبی از تکامل معاملات خرد اقتصادی در کانادا و آمریکا است. پس از یافتن گزینه ی مناسب خود افراد با یکدیگر تماس می گیرند و معامله صورت می گیرد. دو سایت اصلی از این سایت ها عبارتند از:

http://toronto.kijiji.ca

http://toronto.en.craigslist.ca

البته این دو سایت مختص خانه یابی نمی باشند و در واقع هر چیزی که قابل معامله باشد در آنها رد و بدل می شود، از جمله اجناس دست دوم. بنابراین این سایت ها یک نوع سمساری آنلاین هم هستند که برای هر شهر صفحه ی مجزایی دارند. به جز این سایت ها، مجلات و روزنامه های متنوعی که مختص معاملات خانه هستند، نیز منبع دیگری برای درج آگهی ها می باشند که البته با گسترش سایت ها، نقش کمتری را ایفا می کنند.

جلسه که تمام شد، فهمیدم که راهی نیست جز اینکه خودم شروع کنم به جستجو و زنگ زدن به آگهی های مختلف و دیدن خانه ها، کاری که اگر چه وقت زیادی می گرفت، اما خالی از ماجراجویی نبود.



-------------------------------------1- در زبان انگلیسی از اسامی فعل می سازند. مثل housing  که به جای finding a house به کار می رود یا googling  که به جای searching in google به کار می رود. این امر موجب غنا و ایجاز زبان می شود. زبان فارسی هم که ساختار پیشوندی و پسوندی دارد همین توانایی را داراست. مثلاً به جای "صحبت کردن" بگوییم "صحبتیدن" یا به جای زنگ زدن بگوییم "زنگیدن"، به جای "به سفر رفتن" بگوییم "سفریدن".شاید ادبا و نویسندگان در این تحول زبانی باید نقش اصلی را ایفا کنند تا فرهنگستان زبان و ادب پارسی. مثلا در میان شعرای قدیم، ابداع ساختار و کلمات جدید به منظور ایجاز و انتقال مفاهیم، در شعر مولوی دیده می شود. (شما چه فکر می کنید؟)

2- یک نوبت نیز شورای صنفی دانشجویان دانشگاه شریف مطرح کرد که در مجاورت ساختمان  دانشکده ی برق، بوفه کوچکی تاسیس شود. بعد از انجام امور و استقرار تجهیزات توسط پیمانکار، تعدادی از اساتید به دلیل تاثیر بوفه در تغییر محیط علمی دانشکده، با آن مخالفت کردند تا طرح ملغا شود. درست برعکس این رویه در دانشگاه های آمریکا و کانادا است که در همکف ساختمان کتابخانه نیز بوفه و کافی شاپ وجود دارد!

3- این هم از اثرات نبود حصار دور دانشگاه است که بازار رقابتی کاملی بین رستوران های داخل و خارج دانشگاه وجود دارد، و لذا قیمت این رستوران ها نمی تواند متفاوت از سایر رستوران ها باشد.

مطالب مرتبط



آخرین مطالب